Συλλαλητήριο: Ο λαός τώρα τολμά

Γράφει η
ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρώην βουλευτής

Με αφορμή το Σκοπιανό και τα συλλαλητήρια, οι συζητήσεις και οι έντονες αντιπαραθέσεις οξύνουν το ήδη βαρύ πολιτικό κλίμα.

Αυτό που λείπει είναι μια πειστική αιτιολόγηση γιατί η Ελλάδα πρέπει τώρα να υποχωρήσει και να επισφραγίσει μια λύση στην οποία θα υπάρχει και το όνομα «Μακεδονία».

Τα ιστορικά γεγονότα είναι γνωστά και εύλογα τα ερωτήματα.

Είναι επιχείρημα να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι το κληρονόμησε και είναι ευκαιρία να το λύσει; Είναι θέμα μόνο κληρονομιάς ένα ζήτημα εθνικής σημασίας, όταν μάλιστα η γειτονική χώρα δείχνει με κάθε τρόπο τον αλυτρωτισμό της;

Γιατί δεν λέγεται η αλήθεια στον λαό, ότι πιεζόμαστε από την Αμερική και την Ευρώπη για λύση προς όφελός τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Γιατί όμως το ΝΑΤΟ και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες πιέζουν την Ελλάδα και όχι τα Σκόπια; Πού αποβλέπουν στρατηγικά και μακροπρόθεσμα; Δηλαδή, θα λυθεί με εκχωρήσεις εκ μέρους της Ελλάδας;

Μην ξεχνάμε τη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου καθώς και την Ενδιάμεση Συμφωνία, της οποίας η συνέχεια θα ήταν η εξεύρεση λύσης για το όνομα.

Γνωρίζουμε όμως ότι αυτή παραβιάστηκε από την πλευρά των Σκοπίων και οι αλυτρωτικές αξιώσεις παραμένουν αποτυπωμένες στο Σύνταγμά τους.

Και αν πολλές χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία, εμείς έχουμε το δικαίωμα απέναντι στην ιστορία μας να πράξουμε το ίδιο;

Διερωτήθηκαν οι ασκούντες την εξουσία μήπως οι άγονες αντιπαραθέσεις ένθεν κακείθεν δημιουργούν σύγχυση και δεν έχουν πείσει το μεγαλύτερο μέρος ότι το Σκοπιανό οδεύει σε μια θετική λύση για τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά θεωρεί ότι οδηγούμαστε σε εκχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος;

Προδίδουν εθνικισμούς τα συλλαλητήρια; Δεν είναι η Δημοκρατία που δίνει το δικαίωμα να εκφραστεί ελεύθερα ο λαός για ένα εθνικό ζήτημα;

Γιατί υπάρχει προσπάθεια υποβάθμισης της έκφρασης και συμμετοχής του λαού; Τον θέλουν υποταγμένο, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς στοχασμούς, χωρίς αξίες;

Στο πρόσφατο παρελθόν οι κυβερνώντες τον ήθελαν στις πλατείες να διαδηλώνει κατά των Μνημονίων για να υπάρξει πολιτική αλλαγή και να τα καταργήσει. Και ήταν οι ίδιοι που αγνόησαν την ύψιστη δημοκρατική έκφραση και απόφαση του λαού στο δημοψήφισμα, ενώ σήμερα παραδέχονται ότι χωρίς μνημόνια η Ελλάδα θα είχε χρεοκοπήσει και θα έβγαινε από το ευρώ.

Επειδή η αλήθεια κρύφτηκε, επειδή τα όσα ακολούθησαν διέψευσαν τις ελπίδες, ο λαός τώρα τολμά να φωνάξει για την ψυχή του με τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη «Για μας, η ψυχή μας είναι το όνομά μας». Είναι οι στίχοι με τους οποίους κατέληγε η επιστολή πέντε διακεκριμένων Ελλήνων το 1992 (Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Γιάννης Γεωργάκης, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος και Αριστόβουλος Μάνεσης – δεν φαντάζομαι να τους κατατάσσει κανείς στους πατριδοκάπηλους και εθνικιστές).

Είναι βέβαιο ότι οι συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την κυβέρνηση και τα συνταγματικώς αρμόδια όργανα, τα οποία ασκούν εξωτερική πολιτική.

Με τη συμμετοχή τους δίνουν ένα ισχυρό όπλο στην κυβέρνηση και στα πολιτικά κόμματα, για να υπερασπιστούν, με σύμμαχο τον λαό, το εθνικό συμφέρον.

Είναι μια συνειδητή πράξη για την υπεράσπιση της πατρίδας και των δικαίων της.