Από τη Μακεδονία στην Κύπρο

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Η μέρα, με το μεγάλο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στην Αθήνα, θα γράψει ιστορία, όχι μόνο σε σχέση με αυτό που είναι το κύριο αντικείμενό του, τη Μακεδονία, αλλά και την εθνική αντίσταση γενικότερα του Ελληνικού λαού στα όσα ανάξια και απαράδεκτα διαπράττονται και τεκταίνονται εναντίον του.
Προσπαθούν ορισμένοι να υποβαθμίσουν το θέμα της Μακεδονίας. Να υποστηρίξουν ότι δεν είναι και τόσο τραγικό να γίνει ένας συμβιβασμός στο όνομα. Αποσιωπούν όμως σκοπίμως ότι η ρίζα του προβλήματος είναι το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού. Αυτό εξηγεί και τη φανατική εμμονή των Σκοπίων στο όνομα Μακεδονία. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι είναι λάθος για την Ελληνική πλευρά να προτάσσει το θέμα του ονόματος. Όχι μόνο γιατί δίδεται η εντύπωση ότι το θέμα εξαντλείται στην ονοματολογία αλλά και γιατί η πρόταξη του ονόματος, με τη μορφή μάλιστα παραχωρήσεως, έστω σε σύνθετη μορφή, προκαταλαμβάνει τη διαπραγμάτευση του ιδεολογήματος του Μακεδονισμού και του αλυτρωτισμού που συνεπάγεται. Πώς θα διαπραγματευθεί η Ελληνική πλευρά την αφαίρεση από το Σύνταγμα, την παιδεία και την επίσημη ιδεολογία του κράτους των αλυτρωτικών αναφορών και του σφετερισμού της κληρονομιάς της Ελληνικής Μακεδονίας, όταν σπεύδει και δέχεται εκ των προτέρων, με τη σύνθετη ονομασία, δικαιώματα των Σκοπίων σ’ αυτήν την κληρονομιά;

Είναι σαφές ότι αφετηρία διαπραγματεύσεως για την Ελληνική πλευρά θα έπρεπε απαρέγκλιτα να είναι η παραδοχή και η δήλωση του ιστορικού ηγέτη της Δημοκρατίας των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόροφ: Ότι, δηλαδή, «εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ.». Προβάλλεται ως επιχείρημα ότι η διαπραγμάτευση με τα Σκόπια έχει παρελθόν και ότι υπάρχει αρνητικό κεκτημένο… Υπάρχουν δηλαδή οι παραχωρήσεις που έγιναν από προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι η πρώτη που απομακρύνθηκε από την κοινή εθνική γραμμή της Συσκέψεως των Πολιτικών Αρχηγών του 1992 (όχι στο όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του), έστειλε μηνύματα στην Ουάσινγκτον. Η τελευταία πιεζόταν από τις ομογενειακές οργανώσεις να μην αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία. Οι αποκαλύψεις του τότε γερουσιαστή Κρις Σπύρου είναι από την άποψη αυτή πολύ αποκαλυπτικές. «Βιασθήκατε να συμβιβασθείτε και δεν προλάβαμε να σας βοηθήσουμε», του είπε ο Πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας Λι Χάμιλτον.

Η επάνοδος στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου επαναβεβαίωσε την κοινή εθνική γραμμή. Η Ενδιάμεση Συμφωνία που υπεγράφη με την παρέμβαση του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Χολμπρουκ, το 1995, άφησε ανοικτό το θέμα του ονόματος, προκαθόρισε μόνο ότι θα έπρεπε αυτό να εξευρεθεί με συνομιλίες υπό την αιγίδα μεσολαβητού του ΟΗΕ και ότι θα έπρεπε να είναι αμοιβαίως αποδεκτό.

Τα Σκόπια παρέμειναν πλήρως αδιάλλακτα στις διαπραγματεύσεις, επέλεξαν ως στρατηγική την εξασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερων αναγνωρίσεων με το όνομα Μακεδονία, ώστε να δημιουργήσουν μέσω αυτών τετελεσμένο γεγονός. Για τον σκοπό αυτό είχαν μεταφέρει άλλωστε τις διπλωματικές τους προσπάθειες από το πεδίο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπου η Ελλάδα έχει βέτο, στο πεδίο του ΟΗΕ. Σημειωτέον, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέδειξε επανειλημμένα αλληλεγγύη με την Ελληνική θέση, με κορυφαία στιγμή την ανάγνωση της κοινής θέσεως από τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν. Ο ίδιος, απαντώντας στο προβαλλόμενο επιχείρημα του δικαιώματος αυτοδιαθέσεως κάθε λαού και της επιλογής του ονόματος της προτιμήσεώς του, είπε: «Μπορούν να επιλέξουν όποιο όνομα θέλουν. Δεν μπορούν όμως να επιλέξουν το όνομα Μακεδονία, που συνδέεται με μια φίλη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως».

Η άνοδος του Κώστα Σημίτη στην εξουσία άλλαξε πάλι τα δεδομένα σε όλα τα εθνικά θέματα, συμπεριλαμβανομένου, βεβαίως, και του Μακεδονικού. Έχει αποκαλυφθεί επισήμως σήμερα ότι ο Κώστας Σημίτης ως πρωθυπουργός διαπραγματευόταν παρασκηνιακά σύνθετο όνομα. Συγκεκριμένα, το όνομα «Μακεδονία-Σκόπια». Η πολιτική αυτή εντασσόταν στην όλη ανατροπή που έφερε στην εξωτερική πολιτική της χώρας, με την πλήρη υιοθέτηση των κελευσμάτων της Ουάσινγκτον σε όλους τους τομείς, με πρώτο τον καίριο τομέα των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού.

Η πολιτική αυτή αποτελεί ίσως απάντηση στην απορία για το τι έπραξε η Ελλάδα για να αναχαιτίσει τη διεθνή επέλαση των Σκοπίων, που κατόρθωσαν, χωρίς μεγάλη δυσκολία, να αναγνωρισθούν ως Μακεδονία από πάνω από 100 χώρες. Η ενδοτική γραμμή για την αποδοχή σύνθετου ονόματος λειτουργούσε, προφανώς, ως τροχοπέδη και ως εμπόδιο για την άσκηση από την Ελλάδα μιας ενεργούς πολιτικής απαξιώσεως των χονδροειδών ιστορικών παραχαράξεων των Σκοπίων.

Η πολιτική Σημίτη βρήκε συνέχεια στις κυβερνήσεις που ακολούθησαν, όπως συνέβη και με τις άλλες πολιτικές Σημίτη στα Ελληνο-Τουρκικά, στο Κυπριακό, στη λαθρομετανάστευση και στην προπαγάνδα για τη μετατροπή της Ελλάδος σε «πολυπολιτισμική» χώρα, στην παγκοσμιοποίηση. Η σημερινή πρόταση του υπουργείου Εξωτερικών για «Γκόρνα Μακεντονίγια» είναι αντίλαλος. Παρουσιάζεται ως συνετή προσέγγιση, που λαμβάνει υπ’ όψιν όσα έγιναν στο παρελθόν και τα σημερινά δεδομένα. Το όνομα προβάλλεται ως μέρος ενός πακέτου, που περιλαμβάνει και τα άλλα στοιχεία του προβλήματος: Τον αλυτρωτισμό, την ταυτότητα, τη γλώσσα, το Σύνταγμα.

Στην πραγματικότητα, όμως, προτάσσεται και δίνεται το όνομα, με κούφιες υποσχέσεις και ελπίδες ότι θα ακολουθήσουν μετά οι αναφορές στο Σύνταγμα, που αποτελούν το θεμέλιο του Μακεδονισμού. Ο Αμερικανικός όσο και ο Γερμανικός παράγων δεν το κρύβουν ότι βιάζονται να εντάξουν τα Σκόπια και τα Δυτικά Βαλκάνια στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι γεωπολιτικοί λόγοι είναι προφανείς. Θέλουν να παγιώσουν όσα επετεύχθησαν, σε γεωπολιτικό επίπεδο, με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια το 1999 και να αποτρέψουν την επιστροφή της Ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια.

Η Ελλάδα δεν μπορεί όμως να γίνει Ιφιγένεια για την εξυπηρέτηση ξένων γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Το μήνυμά του το έστειλε, στεντόρειο, ο Ελληνικός λαός με το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη και μ’ ένα πρωτοφανές, πανελλήνιο συλλαλητήριο, από την Αθήνα. Το μήνυμα δεν περιορίζεται, άλλωστε, μόνο στο θέμα της Μακεδονίας. Σηματοδοτεί την εξέγερση του Ελληνικού λαού, πρώτ’ απ’ όλα, ενάντια σε μια νέα, απαράδεκτη εθνική υποχώρηση στο θέμα της Μακεδονίας. Ταυτόχρονα όμως είναι μια εξέγερση ενάντια σ’ αυτό που ζει ο Ελληνικός λαός εδώ και οκτώ χρόνια: Την ταπείνωση, τη μεθοδευμένη αρπαγή του εθνικού του πλούτου, την κατάλυση της κυριαρχίας του, τη φτωχοποίηση και την αποδυνάμωσή του για την επιβολή επιπλέον απαράδεκτων εθνικών υποχωρήσεων, από τη Μακεδονία ως το Αιγαίο και την Κύπρο. Είναι μια εξέγερση ενάντια στις προσβολές που υφίσταται ο Ελληνικός λαός στην εθνική του ταυτότητα και στις πολιτικές που απεργάζονται την εθνική του αποδόμηση, την παραχάραξη της ιστορίας του και τη μετάλλαξή του.

Το μήνυμα του συλλαλητηρίου είναι μια νέα αφετηρία και μια νέα πορεία για εθνική απελευθέρωση και ανασύνταξη, πέρα από κόμματα και ανούσιες διαιρέσεις.