Από τον κύριο Vogt στον κύριο Τσίπρα και οι δύο αιώνες Βαλκανικής Τραγωδίας

Karl Vogt (1817-1895): Γερμανός πολιτικός και ακαδημαϊκός. Το 1857 έγραψε μια μελέτη, όπου καλούσε μεταξύ άλλων τη Γερμανία, στο όνομα της εθνικής καθαρότητας/χειραφέτησης, να αποσυρθεί από τις σλαβικές επαρχίες της υπέρ της Ρωσίας. Στα 1871 αποδείχθηκε ότι ήταν στη μισθοδοσία του Λουδοβίκου του ΙΙΙ (Βοναπάρτη) και προσπαθούσε να εξοικειώσει τη γερμανική κοινή γνώμη στη συμφωνία των Γάλλων με τον Τσάρο Αλέξανδρο τον ΙΙ για το μοίρασμα της Ανατολικής Ευρώπης. Το ρόλο του αποκάλυψε πρώτος ο Μαρξ στο βιβλίο του «Herr Vogt», γραμμένο στα 1860.

Λουδοβίκος Βοναπάρτης (1808-1873): Ανιψιός και κληρονόμος του Ναπολέοντα. Εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλίας με άμεση λαϊκή ψήφο. Επειδή το Σύνταγμα απαγόρευε την επανεκλογή του για μια δεύτερη θητεία, οργάνωσε πραξικόπημα το 1851. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1852 ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας με το όνομα Ναπολέων ο 3ος. Ο Μαρξ ανέδειξε τον ρόλο του ως πολιτικού απατεώνα στην μπροσούρα του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη».

Η εθνική χειραφέτηση σε ένα χωνευτήρι λαών και εθνοτήτων όπως τα Βαλκάνια ήταν πάντα αίτημα των καταπιεσμένων αλλά και εργαλείο στα χέρια ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ήθελαν να ελέγξουν την περιοχή. Το τελευταίο επεισόδιο σε αυτήν τη μακρά ιστορική πορεία είναι οι πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με την ονομασία αναγνώρισης της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) από την Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό, η ΠΓΔΜ είναι αναγνωρισμένη από όλα τα κράτη της υφηλίου με τη συνταγματική της ονομασία. Είναι εύλογο λοιπόν το ερώτημα: Γιατί είναι τόσο σημαντική και μάλιστα στον παρόντα χρόνο η εύρεση ενός νέου ονόματος παγκόσμιας χρήσης που θα έχει τη συναίνεση της Ελλάδας;

Ο λόγος δεν έχει να κάνει με τίποτα περισσότερο από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Συγκεκριμένα, από τη Σύνοδο του Βουκουρεστίου υπάρχει ελληνικό βέτο στην ενταξιακή διαδικασία της γειτονικής χώρας. Η άρση του βέτο έχει τεράστια σημασία για τους νατοϊκούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ όπως και η σχεδιαζόμενη συνακόλουθη ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου θα θέσει τη διέλευση όλων των αγωγών αερίου στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και των Ρωσικών, υπό αμερικανικό έλεγχο.

Υπό αμερικανικό έλεγχο θα βρεθεί πρώτη πρώτη βέβαια η ίδια η ΠΓΔΜ. Οι Αμερικανοί με το δέλεαρ της αυτοδιάθεσης έχουν θέσει με μεγάλη ευκολία κάτω από την απόλυτη κυριαρχία τους τη γείτονα χώρα.

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα κράτος που η συνοχή του κλυδωνίζεται από τις επιδιώξεις των μειονοτήτων στο εσωτερικό του. Οι μεν αλβανοί κάτοικοι της ΠΓΔΜ ονειρεύονται ένωση με τους Κοσοβάρους, ενώ οι Σέρβοι κάτοικοι επιδιώκουν μια σλαβική λύση που θα εξυπηρετεί τα ρωσικά συμφέροντα στη περιοχή.

Με αυτά τα δεδομένα, προκαλεί, κατ’ αρχάς, έκπληξη η στάση της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και του συνόλου του επίσημου πολιτικού συστήματος, που μιλούν για αλυτρωτισμό από την πλευρά της ΠΓΔΜ. Επιχειρηματολογούν, δηλαδή, ότι το συγκεκριμένο κράτος αποτελεί απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Εθελοτυφλούν τόσο πολύ οι έλληνες πολιτικοί; Φυσικά και όχι, απλά προσπαθούν, αποκρύπτοντας τους νατοϊκούς σχεδιασμούς, να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι η διαιώνιση της εκκρεμότητας της ονομασίας συνιστά απειλή για την Ελλάδα και άρα συμφέρει η άμεση αναγνώριση. Στόχος είναι να χειραγωγήσουν τον εσωτερικό εθνικισμό ώστε να εξυπηρετήσει τις νατοϊκές επιδιώξεις.

Το σχέδιο είναι παλαιό και δοκιμασμένο. Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, υπεύθυνη για την «ανωμαλία» είναι η πλειοψηφία των κατοίκων της ΠΓΔΜ, που επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται «Μακεδόνες» και μάλιστα απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για να μην κάνουμε λοιπόν πόλεμο μαζί τους, ας τους αφήσουμε να μπουν στο ΝΑΤΟ, να τους έχουμε υπό έλεγχο, όπως άφησε να εννοηθεί και ο κ. Τσίπρας στο πρόσφατο διάγγελμά του. Αντίστοιχα λειτουργεί ο εθνικισμός και στη γείτονα. Οι Έλληνες μας έχουν υπό τη συνεχή απειλή αποσταθεροποίησης, μπαίνουμε λοιπόν στο ΝΑΤΟ, που εγγυάται τα σύνορα και την αυτοδιάθεσή μας, μέσω ενός ονόματος που αποδέχονται και αυτοί. Στο τέλος, από τον εθνικισμό ο μόνος κερδισμένος είναι το ΝΑΤΟ.

Όπως λοιπόν ο πράκτορας του Λουδοβίκου Βοναπάρτη κ. Vogt καλλιεργούσε τον γερμανικό εθνικισμό για να υποτάξει τη Γερμανία στους γαλλορωσικούς σχεδιασμούς, έτσι και ο κ. Τσίπρας μαζί με το υπόλοιπο ελληνικό πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί τον ελληνικό εθνικισμό για την υποταγή της χώρας στους νατοϊκούς σχεδιασμούς.

Μάλιστα οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων λένε ξεκάθαρα ότι θεωρούν τις εκδηλώσεις που διοργανώνουν διαπραγματευτικό ατού για την κυβέρνηση στη διπλωματική επικράτηση έναντι της ΠΓΔΜ αλλά και στη διεκδίκηση μελλοντικών ανταλλαγμάτων από τους Αμερικανούς.
Το τελευταίο είναι οι ευσεβείς πόθοι μιας ξεδοντιασμένης αστικής τάξης, που παρά τη σχέση της με το ιερατείο μοιάζει να αγνοεί ότι το «Πάτερ ημών» λέει «δος ημίν σήμερον» και όχι «δος ημίν στο μέλλον». Με άλλα λόγια, αφού δεν υπάρχουν ανταλλάγματα σήμερα, δεν θα υπάρξουν ανταλλάγματα και στο μέλλον.

Το ελπιδοφόρο σε αυτήν τη ζοφερή ατμόσφαιρα είναι ότι τμήμα της Αριστεράς αλλά και του κόσμου κατόρθωσε να αναγνωρίσει εγκαίρως το πολιτικό επίδικο. Βάζοντας στην άκρη τον εθνικισμό, αναγνώρισε το δικαίωμα του λαού της ΠΓΔΜ στην αυτοδιάθεση, καλώντας τους παράλληλα να παλέψουν για την απόσυρση της αίτησης ένταξης της χώρας τους στο ΝΑΤΟ και μετατροπής της σε προτεκτοράτο των Αμερικανών.

Η πρόσκληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς όλες τις αριστερές δυνάμεις για την υπογραφή κοινού ανακοινωθέντος με αυτό το περιεχόμενο αλλά και η ανταπόκριση από δυνάμεις στην ΠΓΔΜ είναι ένα μικρό αλλά ελπιδοφόρο αποτέλεσμα.

Φωτο by Fritz Luckhardt – New York Public Library Digital Colletions; Benjam R. Tucker Papers, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=16240948