«Το πάσο τρώει λουκούμι»!

Του
ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου
Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα»,
πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ

Ο τίτλος είναι μια προσφιλής έκφραση στην πρέφα -είτε παίζεται με τρείς είτε και με τον τεμπέλη- και σημαίνει ότι «όποιος παίζει συνετά κερδίζει». Στα παιχνίδια υπάρχει στρατηγική. Από το πιο πνευματικό, το σκάκι, όπου όλοι, βασιλείς και Πάπες, ευγενείς και μη, σέβονται κύρια ότι «στόχος δεν είναι η νίκη αλλά η ποιότητα της νίκης», μέχρι το κλασικό, απλό στην τεχνική και ανταγωνιστικό, την «ξερή».

Τη χρονιά που το νέο κύμα προόδου -ειδικά στην τεχνητή νοημοσύνη, επικοινωνία, τα ρομπότ, τα αυτόνομα αυτοκίνητα κ.λπ.- διευρύνει την παρουσία του, οι ανθρώπινες κοινωνίες, το μέλλον τους, δηλαδή οι νέες γενιές, δεν ξέρουν ποιον «πύργο» να υπερασπιστούν.

Για να δούμε το παιχνίδι: ΗΠΑ και Ρωσία άνευ στρατηγικής ή τουλάχιστον κατανοητής και με θετικά αποτελέσματα, με αρκετό και ορατό τον αυταρχισμό, η Κίνα σε αποχή από τα διεθνή τεκταινόμενα. Μήπως όμως να δούμε και τη Βενεζουέλα, το Ιράκ, τη Συρία ή την Τουρκία, τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο ή την Κούβα; Ποιο πρότυπο ελευθεριών, δημοκρατίας, ευημερίας να υιοθετήσουμε; Μήπως τη μοναξιά της Μ. Βρετανίας;

Ο «βασιλιάς των παιχνιδιών», από τη Δύση έως την Ανατολή, θέλει σκέψη, επιστημονικότητα, δύσκολους και ωραίους στόχους, ό,τι λείπει από τη σκακιέρα σήμερα. Δίπλα μας η Λεπέν, οι φοβικές ελίτ, η Ακροδεξιά, από τη Γερμανία έως την Ολλανδία και την Αυστρία. Με ποιο δόγμα να πορευτούμε; Του εθνικιστικού προστατευτισμού ή της λιτότητας; Των βίαιων αναδιαρθρώσεων, που μετά από οκτώ χρόνια στην Ελλάδα (τώρα, πριν τα Σκόπια τα καταφέρουν στο εσωτερικό τους -αφού απαιτείται αλλαγή τουλάχιστον εννιά άρθρων του Συντάγματός τους με αυξημένη πλειοψηφία-, διεκδικούμε και πάλι το αδιέξοδο) ψάχνει δικαίωση; Με δημοψηφίσματα για τη δουλεία ή τα δικαιώματα στη ζωή; Υπέρ του φόβου, της διαίρεσης ή του πολλαπλασιασμού;

Μπορεί να μην υπάρχει Τσόρτσιλ, Γκά­ντι, Τσε, Μαντέλα, Μιτεράν, Ανδρέας Παπανδρέου ή Κωνσταντίνος Καραμανλής ή μητέρα Τερέζα, διαθέτουμε όμως πολύ περισσότερα ακονισμένα μυαλά στις κοινωνίες, πιο εκπαιδευμένες γενιές, γνώση, άρα μπορούμε. Το όραμα της ενιαίας Ευρώπης βάλλεται από παντού, ποικιλοτρόπως και όχι τυχαία από όσους ρέπουν στον σκοταδισμό εντός και εκτός Ευρώπης. Ένας «πύργος» στον κόσμο, με ελευθερίες, χωρίς θανατική ποινή, με υψηλό επίπεδο κοινωνικών παροχών κ.ά. Αναμφίβολα επιβάλλεται ανανέωση, σπάσιμο της μεσαιωνικής πλάκας που έφερε η κρίση.

Το 2019 είναι έτος εκλογών για την Ευρώπη, άρα το 2018 είναι καθοριστικό για την προώθηση μιας νέας συνθήκης οχύρωσης. Επομένως, «πάσο» υπέρ της στρατηγικής, της πειθαρχίας, της διαπαιδαγώγησης σε κανόνες από τα τρία δημοφιλή παιχνίδια.
Και για να προλάβω το ερώτημα, ποιος τα θέτει καθαρά: Ιδού η Ρόδος για τους λαούς. Χρειαζόμαστε «πάσο» για πέρασμα σε νέες αντιλήψεις, νοοτροπίες, δυναμικές διακυβέρνησης, ανθρώπους όλων των γενιών, με δημιουργικές απόψεις και έργο, την αρχή που τονίζουν οι γκραν μετρ του σκακιού: «Ο παίκτης πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τόσο την ιστορία του σκακιού όσο και τη θεωρία των κανόνων του».

Η μορφή των ηγεσιών που απαιτούν οι λαοί σήμερα είναι διαφορετική: Ρητορική επί του συγκεκριμένου, ακεραιότητα και ηθική, αποδεδειγμένη στάση και ικανότητα, straight on και όχι lifestyle στην εποχή. Εφαρμόζοντας απόλυτα το κλασικό στο σκάκι «χωρίς θεωρία του είδους δεν υφίσταται σκέψη περί του είδους», μπορούμε να καλύψουμε την οπισθοχώρηση της Ευρώπης.

Έχουμε «βαλέδες» για να αντιμετωπίσουμε τα αργόσυρτα, την ακαμψία, τη σκλήρυνση του νεοφιλελευθερισμού, την αποκοπή από το όραμα δημιουργίας της. Αρκεί, ως πολίτες, να «κόψουμε» με στρατηγική, σωστό υπολογισμό και μέτρημα.

Επομένως, «πάσο» υπέρ των θετικών επιθέσεων και των ανατροπών στην Ευρώπη, γιατί αυτό μαζεύει «καπίκια» (πόντους) για τον πολίτη, τον πολιτισμό. Στην τρέχουσα παγκοσμιοποίηση είναι η πιο αξιοπρεπής κατάσταση και προοπτική.

Ο φάρος με το μεγαλύτερο βεληνεκές, που πρέπει, ιδιαίτερα οι νέοι, να κρατήσουμε αναμμένο, γατί δεν είναι απλά η ήπειρός μας!