«53»: Να πέσουμε ηρωικά και όχι ταπεινωτικά…

…αν συνεχισθούν οι εκβιασμοί των δανειστών

– Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, το μήνυμα προς το Μαξίμου

Τις «κόκκινες γραμμές» τους βάζουν οι «53» στο «Μανιφέστο» τους, το οποίο έδωσαν στη δημοσιότητα πριν από λίγες ημέρες, και ασφαλώς προκαλούν πονοκεφάλους στο Μαξίμου και φυσικά στον ίδιο τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, πολύ περισσότερο όταν των «53» ηγείται ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος έχει κυρίαρχο ρόλο στις διαπραγματεύσεις με τους περιβόητους «θεσμούς» – δανειστές / αφεντικά.

Είναι η πρώτη φορά που τόσο ξεκάθαρα κορυφαία στελέχη καταγγέλλουν τους δανειστές για εκβιασμούς και πραξικοπήματα. Και αναπόφευκτα προκύπτουν τα ερωτήματα: Ποια είναι αυτά τα πραξικοπήματα και οι εκβιασμοί; Αντιδρά σε αυτά ο πρωθυπουργός, κι αν ναι, ποιο είναι το αποτέλεσμα; Υποχωρεί; Και ο αρχηγός τους, ο Τσακαλώτος, τι κάνει; Σιωπά;

 Όχι σε οικουμενικές ή άλλου τύπου κυβερνήσεις και εθνικές συναινέσεις

Η θέση των «53» (και του Τσακαλώτου;) είναι: «Αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους ‘‘δανειστές’’, προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική “τρόικα” και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία». Και εξηγούν γιατί καταλήγουν σε αυτή την πρόταση:
«Ασφαλώς μας ενδιαφέρει να είμαστε στην κυβέρνηση όσο οι κοινωνικές μας συμμαχίες μάς επιτρέπουν να παίζουμε τον ρόλο μας. Αν χαθεί, με δική μας ευθύνη ή λόγω συνεχών εκβιασμών, η σχέση μας με τα ασθενέστερα και λαϊκά κοινωνικά στρώματα, με τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, αν διαρραγεί οριστικά η σχέση μας με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, δεν έχει καμία σημασία η παραμονή σε μια κυβέρνηση που θα έχει χάσει, στην ουσία, την κοινωνική στήριξη».

Απορρίπτουν οικουμενική,  συναινέσεις και προσχωρήσεις
Κατηγορηματικά αντίθετοι είναι οι «53» σε οικουμενικές ή άλλου τύπου συναινέσεις, ακόμη και εθνικές, αλλά και σε προσχωρήσεις παλαιάς κοπής. Τονίζουν, συγκεκριμένα, στο «Μανιφέστο» τους:
♦ «Απορρίπτουμε κάθε σκέψη για οικουμενική κυβέρνηση. Και αυτό όχι απλώς λόγω ιδεολογικής εμμονής ή ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι η διαχωριστική γραμμή Αριστερά – Δεξιά (σημ. “Π”: Οι ΑΝΕΛ / Καμμένος δεν είναι Δεξιά;) είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο σύνολο σχεδόν των ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία».
♦ «Η συζήτηση για τις περιβόητες “προσχωρήσεις’’, “διευρύνσεις’’, “συμπράξεις’’ επανέρχεται, και μάλιστα σε λάθος κατεύθυνση.

Στο πρόσφατο παρελθόν, μάλιστα, το κόμμα μας πλήρωσε ακριβά προσχωρήσεις “παραγόντων” που ελάχιστη σχέση είχαν με την Αριστερά, έπληξαν την αξιακή μας ταυτότητα, προσέβαλαν τον κόσμο της Αριστεράς με τις θεωρίες για την “Αριστερά τού Τίποτα’’, αγνόησαν τη συλλογική έκφραση, υποτίμησαν την ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων αριστερών, πατώντας πάνω τους και παριστάνοντας τους ηγέτες, που τους χρωστάμε κιόλας».

 Το κόμμα δεν είναι παράρτημα της κυβέρνησης

Αποφασίζει το Μαξίμου και όχι η Κουμουνδούρου
♦ «Την περίοδο αυτή, που το κόμμα μας συμμετέχει στην κυβέρνηση, έχουμε μια πρόσθετη δυσκολία. Η “καθοδήγηση’’, το ‘‘κέντρο’’ δηλαδή, μετατοπίζεται συνεχώς από την Κουμουνδούρου στο Μαξίμου. Αυτό, τουλάχιστον όσον αφορά το κόμμα, τις θέσεις και τις δράσεις του, δεν μπορεί να γίνει δεκτό και σε κάθε περίπτωση δυσκολεύει το κόμμα στην αναγκαία επικοινωνία του με τα κινήματα και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα».
♦ «Το κόμμα μας έχει τα εκλεγμένα όργανά του, τις διαδικασίες του, τις αποφάσεις του. Οι “δύο οπτικές’’, κόμματος και κυβέρνησης, που είναι φυσιολογικό να υπάρχουν λόγω του ρόλου που έχει ο καθένας, είναι υποχρεωτικό να συναντώνται δημιουργικά, να είναι αντικείμενο αλληλοενημέρωσης, ώσμωσης και εντέλει κοινών αποφάσεων».
♦ «Το κόμμα δεν είναι παράρτημα της κυβέρνησης. Αντίθετα, η κυβέρνηση οφείλει να επικοινωνεί με ουσιαστικό τρόπο με τις στρατηγικές επιλογές της κομματικής συλλογικότητας. Υπό αυτή την έννοια, ήμασταν και είμαστε επίμονοι στη διεξαγωγή του συνεδρίου σε ημερομηνίες εντός του “πολέμου’’ και όχι σε μια, ας πούμε, ουδέτερη περίοδο, όπου όλα θα έχουν λήξει».

Εχθρική η ΕΕ στην κοινωνία των πολλών
Αντίθετοι είναι και με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η σημερινή Ευρώπη και βασικά η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επισημαίνουν οι «53»:
«Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει η πεποίθηση ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, το πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων και της ταξικής πάλης. Αλλά, την ίδια στιγμή, μας ενώνει η εκτίμηση ότι το σημερινό οικοδόμημα της ΕΕ είναι εχθρικό στην κοινωνία των πολλών και είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε, μαζί με τους Ευρωπαίους συντρόφους μας, εναλλακτικές, δρόμους και τρόπους επαναθεμελίωσης σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη σημερινή.

Στη σημερινή φάση η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η Ευρώπη για να έχει προοπτική, με βάση τις ανάγκες των λαών της, δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική, αλληλέγγυα και φιλειρηνική. Όσο επικρατούν οι λογικές της λιτότητας, του αυταρχισμού, της ξενοφοβίας, όσο σηκώνονται τείχη ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όσο ενισχύονται οι εθνικισμοί, όσο οι ανισότητες μεγεθύνονται και δημιουργούνται στρατιές ανέργων και νεόπτωχων, όσο καλλιεργείται και εν πολλοίς εφαρμόζεται η ιδέα των πολλών ταχυτήτων, όσο τις αποφάσεις τις παίρνουν μη εκλεγμένοι “θεσμοί’’, η Ευρώπη χάνει δυναμική, κατακερματίζεται, παύει να έχει προοπτική».