Οι Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Σήμερα διεξάγεται ο πρώτος γύρος των Προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Οι δημοσκοπήσεις φέρουν ως επικρατέστερο τον σημερινό Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη. Ο τελευταίος έδωσε ένα νέο δείγμα υποτιθέμενου πολιτικού ρεαλισμού με την παρέμβασή του στο θέμα των Σκοπίων. Εγώ δεν θα είχα αντίρρηση, είπε, να ονομασθούν ακόμη και «Βόρεια Ελλάδα» τα Σκόπια, εάν δεν υπήρχε το πρόβλημα του αλυτρωτισμού.

Το πρόβλημα όμως του αλυτρωτισμού υπάρχει και οι εκπτώσεις στο όνομα ενισχύουν την αδιαλλαξία των Σκοπίων, τα οποία έχουν ανάγκη από περισσότερη αυτογνωσία και προσγείωση στην ιστορική πραγματικότητα για να δημιουργηθούν συνθήκες επιλύσεως του προβλήματος και όχι διαιωνίσεώς του.
Ο Κύπριος όμως Πρόεδρος έδωσε και ένα άλλο δείγμα του ενδοτικού ρεαλισμού, τον οποίο κατέστησε επίσημη στρατηγική στο Κυπριακό. Η Τουρκική εισβολή, είπε, ξεχάστηκε και ο διεθνής παράγων ασκεί πιέσεις για τη λύση του Κυπριακού. Και ποιο είναι το Κυπριακό, εάν βάλει κανείς στην άκρη την Τουρκική εισβολή; Είναι δυνατόν ο Πρόεδρος μιας ημικατεχόμενης χώρας να υποβαθμίζει σε τέτοιο βαθμό την Τουρκική εισβολή, που είναι ο πυρήνας του προβλήματος και να δίνει την εντύπωση ότι το Κυπριακό είναι απλώς ένα διακοινοτικό θέμα;

Με αυτήν τη λογική έκαψε κυριολεκτικά τα στρατηγικά χαρτιά της Ελληνικής πλευράς και έφερε την Κύπρο σε μια δεινή θέση διπλωματικού εγκλωβισμού, από την οποία γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να διαφύγει. Αποδέχθηκε, ύστερα από σαράντα τρία χρόνια, την Τουρκική αξίωση για Πενταμερή Διάσκεψη, εγκαταλείποντας τη θέση της Ελληνικής πλευράς για Διεθνή Διάσκεψη, στην οποία θα συμμετείχαν τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και η Κυπριακή Δημοκρατία.

Με την Πενταμερή Διάσκεψη αναγνωρίζονται εκ νέου οι Εγγυήτριες Δυνάμεις των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου (Μ. Βρετανία, Τουρκία, Ελλάδα), ως να εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν με τη Συνθήκη Εγγυήσεως. Η Τουρκία επικαλέσθηκε τη Συνθήκη Εγγυήσεως για την εισβολή της. Δεν αποκατέστησε όμως κανένα προηγούμενο status quo ante. Επέβαλε, αντιθέτως, κατοχή στο 34,7% της Κύπρου. Η Μ. Βρετανία παρέμεινε επισήμως παθητικός θεατής της εισβολής, αλλά, στην πραγματικότητα, συνεργάσθηκε παρασκηνιακά με τους Τούρκους εισβολείς.

Ποιο νόημα επομένως έχει η αποδοχή ενός διπλωματικούς πλαισίου που αναγνωρίζει και επιβεβαιώνει τον ρόλο των Εγγυητριών Δυνάμεων, όταν το ζητούμενο είναι, υποτίθεται, η απόρριψη οποιωνδήποτε εγγυήσεων για μια χώρα-μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως; Ποιο νόημα έχει επίσης η αποδοχή της Πενταμερούς Διασκέψεως ως πλαισίου για την επίλυση του Κυπριακού, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία παραμερίζεται και συμμετέχουν σ’ αυτήν δύο «ισότιμες» κοινότητες; Τι προεικονίζει αυτό το σκηνικό και τι κινδύνους αντιπροσωπεύει για τη διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Οι συνέπειες της πολιτικής αυτής είναι ήδη ορατές τόσο στο επίπεδο του ΟΗΕ όσο και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία είναι, υποτίθεται, προνομιακό πεδίο της Κύπρου, λόγω της συμμετοχής της σ’ αυτήν ως ισότιμου μέλους. Οι υποχωρήσεις και οι εκπτώσεις της Ελληνικής πλευράς πάνω σε βασικά θέματα αρχών επέτρεψαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση να περιορισθεί σ’ έναν ρόλο Ποντίου Πιλάτου και να λέει ότι «εμείς θα δεχθούμε ό,τι συμφωνήσετε». Αντί δηλαδή να προβάλει τα θέματα αρχών που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατοχυρώνονται από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, αντιμετωπίζει ως ειδική περίπτωση την Κύπρο, επιρρίπτοντας την ευθύνη στο θύμα. Η παρουσία της στην Πενταμερή Διάσκεψη τόσο της Γενεύης όσο και του Κραν Μοντανά ήταν παρουσία θεατή στην κερκίδα, που καταγράφει όμως τις υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς και την αποδοχή, π.χ., δύο «ίσων» μερών, που αντιπροσωπεύονται τυπικά από τις δύο κοινότητές τους.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η παραπομπή του ΟΗΕ στο Κυπριακό σε Πενταμερή Διάσκεψη διαστρεβλώνει τον ρόλο του και τον καθιστά από σύμμαχο της Κύπρου σε συνένοχο του ξένου παράγοντα για την επιβολή απαράδεκτης λύσεως στο Κυπριακό. Είναι ήδη γνωστό ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και η Πολιτική Επιτροπή ελέγχονται ουσιαστικά από τον αγγλοσαξωνικό παράγοντα. Η αποδοχή της Πενταμερούς από την Ελληνική πλευρά και ο παραμερισμός της ιδέας μιας Διεθνούς Διασκέψεως αποκλείει τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, τρία από τα οποία (Ρωσία, Γαλλία, Κίνα) λειτούργησαν διαχρονικά, για μια ολόκληρη περίοδο, ως στρατηγικοί σύμμαχοι της Κύπρου.

Ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες έσπευσε στο Κραν Μοντανά να συνοψίσει και να καταγράψει σ’ ένα πλαίσιο τις υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς, τις οποίες θεωρεί πλέον διπλωματικό κεκτημένο και αφετηρία για οποιαδήποτε νέα διαπραγμάτευση.

Η πολιτική αυτή, που ενέχει ως βασικό πυρήνα τη σιωπηρή παραγραφή της Τουρκικής κατοχής και την αναγνώριση και νομιμοποίηση των κατεχομένων ως «επικράτειας» των Τουρκοκυπρίων, υπό την προϋπόθεση και την ελπίδα κάποιων εδαφικών αναπροσαρμογών, αντιμάχεται και την πολιτική των περιφερειακών στρατηγικών συμμαχιών, την οποία προωθούν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος στην Ανατολική Μεσόγειο. Πώς είναι δυνατόν να επιδιώκεις, αφενός, και να συνάπτεις στρατηγικές συμμαχίες με χώρες, π.χ., όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ και να διαπραγματεύεσαι, αφετέρου, την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι το υποκείμενο σ’ αυτές τις συμμαχίες αλλά και στην οριοθέτηση και αξιοποίηση της Κυπριακής ΑΟΖ;

Το ερώτημα που τίθεται είναι πού θα πάει η Κύπρος στην περίπτωση που επανεκλεγεί ο ίδιος Πρόεδρος, που διακηρύσσει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Αυτό που είναι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ο Κύπριος Πρόεδρος δεν είναι μόνος του στην πολιτική αυτή. Έχει, δυστυχώς, ως επίκουρο την ηγεσία του ΑΚΕΛ, που όχι μόνο συμπλέει προς την ίδια κατεύθυνση αλλά υπερακοντίζει.

Έφθασε μάλιστα στο σημείο να ασκεί κριτική στον Νίκο Αναστασιάδη ότι έχει ευθύνες για το ναυάγιο της Πενταμερούς στο Κραν Μοντανά. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ συγκαλύπτει την πολιτική Τσάμπερλεν, που ακολουθεί στο Κυπριακό, με διεθνιστική ρητορική «προσεγγίσεως με τους Τουρκοκυπρίους»!

Με τα δεδομένα αυτά, είναι μεγάλες οι ανησυχίες για το πού θα πάει η Κύπρος εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και επανεκλεγεί ο σημερινός Πρόεδρος. Μακάρι ο ελπιδοφόρος πατριωτικός άνεμος που φύσηξε με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη να γίνει παράδειγμα και για την Κύπρο.