Το βιολί και οι βαλίτσες!

Του
ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου
Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα»,
πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ

Μια παλιά λαϊκή έκφραση, που έγινε και τραγούδι («Είναι άσχημο πολύ το δικό σου το βιολί…»), ίσως δεν αρκεί να περιγράψει τους διακομματικούς καυγάδες.
Οι βαλίτσες όμως των πολιτών έχουν φόρους, περικοπές, σκληρή καθημερινή δοκιμασία από την πολύχρονη ακραία λιτότητα με μείωση των κοινωνικών παροχών. Η γενιά των 400 ευρώ, μισθός στα δύο, μισή δουλειά, κομμένη ζωή, σύνταξη στο 1/3, οι νέες οριοθετήσεις ζωής, που μετατοπίζουν διαρκώς τις γραμμές και τα σύνορα όλο και προς τα κάτω.

Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικές αποσκευές και το ημερολόγιο του πολιτικού παιχνιδιού κουβαλούν από τις πρώτες μέρες του χρόνου πόλωση εκτός ουσίας. Έτσι εμφανίζεται ως κουβάρι το Σκοπιανό ή το ζήτημα των «οκτώ», ενώ παράλληλα έχουμε βαλίτσες, όπως του Δημογραφικού, αφού σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία από το 2016 ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 0,14% (όπως και τα πολυτεκνικά επιδόματα) όπου κοιτάμε την απόκλιση της καμπύλης από την ΕΕ, λες και είναι το ίδιο πρόβλημα. (Ήδη το 21,6% του πληθυσμού θα είναι πάνω από 64, ενώ οι παραγωγικές ηλικίες 15-64 -και με την φυγή του πιο εξειδικευμένου δυναμικού- αντιστοιχούν στο 64% και οι πολύ μικρές ηλικίες [0-14 έτη] στο 14,4%.) Ρυθμοί που για τις επόμενες τρεις δεκαετίες οδηγούν να έχουμε έναν στους τρεις άνω των 65. Μείζον εθνικό ζήτημα με τεράστιες διαστάσεις όχι μόνο για το Ασφαλιστικό ή την οικονομία αλλά για το ίδιο το μέλλον της χώρας.

Οι υπολογισμοί των μεν για οριζόντια διαίρεση κομμάτων (Σκοπιανό, δημοσιονομικός εκτροχιασμός κ.λπ.) και των δε, που ασχολούνται με το πάπλωμα, αδιαφορούν για τις κατασχέσεις για χρέη που
έρχο­νται βροχή στους πολίτες, οι οποίοι αγνοούν αν και τι υπάρχει στο τραπέζι ή κάτω από αυτό. Η παμπάλαια φράση για τη βαλίτσα υποδηλώνει δυσβάσταχτο φορτίο, κάτι που δεν διασκεδάζουν μερίσματα, λοταρίες και ευελιξία στις αξιολογήσεις της «τρόικας».

Από τον Κωλέττη στα ίδια: Εύνοια ισχυρών και ξένων για την εξουσία, μη σεβασμός στους θεσμούς, κάθε είδους εξυπηρετήσεις, αφθονία νοηματοδότησης υποσχέσεων κάθε μορφής, υπόγειας ή φανερής, αθέτηση μετά. Στο τέλος μάλλον φαίνεται να ρωτούν τον φακίνο του λιμανιού με ύφος: «Τι θα γίνει, κύριος; Θα πάει μακριά η βαλίτσα;».

Με πολιτική χωρίς εχέγγυα στο παρόν, με βουτιές στο παρελθόν δεν αποκτά μέλλον η χώρα. Είναι ώρα συγχρονισμού σκέψεων και πράξεων με το ρολόι του ιστορικού χρόνου.

Η διαμάχη μιας «Αριστεράς», που παύει να είναι ό,τι επικαλείται, με μια Δεξιά, που μάχεται το κράτος με όρους φεουδάρχη ή ο μικροπολιτικός κλεφτοπόλεμος επί παντός, άνευ στάθμισης της βαρύτητας, είναι ρότα που δεν προμηνύει καλύτερες μέρες.

Είτε με προετοιμασία αποσκευών για εναλλαγή ρόλων είτε με αλλαγή συμμαχιών και αναδιάταξη σκηνικού για νέου τύπου εταιρισμό με την εξουσία ή πραγματική ανανέωση, τα επόμενα επεισόδια είναι προ των πυλών. Οι εξελίξεις για νέο πολιτικό σχηματισμό και σοβαρή μετάβαση στο νέο είναι ανοικτές και σε αυτό μπορεί να έχει ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό είναι σε φλερτ διαρκείας με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Άλλωστε η υπόθεση της Κεντροαριστεράς έχει αφετηρία το αποτέλεσμα των εκλογών, αφού ισχύει η ρήση του Δημοσθένη (στον «Ολυνθιακό Α’») «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».

Έως τότε ίσως βρεθεί και η βαλίτσα της σωφροσύνης που χάθηκε στο πολιτικό χαμαλίκι και το βιολί που είναι εδώ από την εποχή Κωλέττη και ίσως βρει τον ειδικό για το εκμαγείο, την επισκευή και το κούρδισμα!