Ανώμαλη προσγείωση από τον Νίμιτς
Οι λάθος χειρισμοί στο Σκοπιανό και η αυτοπαγίδευση της χώρας
-Επιστράτευσαν και την Εκκλησία
Με αμυντική στάση και με μοναδικό γνώμονα να αποφύγει το πολιτικό κόστος από τον χειρισμό του Σκοπιανού, η κυβέρνηση αναζητεί διέξοδο και Plan B από την παγίδα στην οποία μόνη της οδηγήθηκε στο μείζον αυτό ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής.
Και αντί να κινητοποιηθεί και να επιχειρήσει τη συστράτευση του πολιτικού κόσμου, παραβλέποντας τους ατυχείς μικροκομματικούς χειρισμούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, αναλώνεται στην προσπάθεια απόσπασης, με εκβιαστικούς τρόπους, μιας δήλωσης αποκήρυξης των συλλαλητηρίων από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Στη χώρα που διαδηλώνουν από τους οπαδούς του Κουφοντίνα μέχρι τους θαυμαστές του Μαδούρο και ο «Ρουβίκωνας» κάνει καθημερινά παρέλαση, η κυβέρνηση ενοχλήθηκε από την κινητοποίηση των πολιτών για το όνομα της Μακεδονίας…
Και ενώ πριν από μία εβδομάδα στοχοποιούνταν η Εκκλησία και ο κ. Ιερώνυμος, επειδή εξέφρασαν τη θέση τους για ένα μείζον εθνικό ζήτημα, τώρα χαιρετίζεται η υπεύθυνη στάση τους και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμη και αυτά που είχαν υπογράψει τα μανιφέστα για αναγνώριση των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας») εμφανίζονται τώρα να μην ενοχλούνται από την παρέμβαση της Εκκλησίας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Στο διπλωματικό επίπεδο, η κυβέρνηση, για λόγους που προφανώς έχουν σχέση και με την επικοινωνιακή στρατηγική της, υποσχέθηκε σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους ότι μπορεί να λύσει ζητήματα που έχουν να κάνουν όχι μόνο με τη διαχείριση των Μνημονίων αλλά και με τα εθνικά θέματα, με τρόπο, φυσικά, που εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της Δύσης.
Έτσι, έσπευσε από μόνη της η Αθήνα να θέσει τα χρονοδιαγράμματα (μέχρι την άνοιξη του 2018) για επίλυση του Σκοπιανού και των ελληνοαλβανικών προβλημάτων, ενώ μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε τον πρωθυπουργό, στην επίσκεψή του στην Κύπρο, να ανακοινώνει ότι μετά τις κυπριακές εκλογές πρέπει να ξαναρχίσουν οι συνομιλίες για το Κυπριακό…
Σήμερα, βλέποντας τις προτάσεις που κατατέθηκαν από τον κ. Νίμιτς, διαπιστώνει και η ίδια ότι η διαπραγμάτευση ξεκινά με κακούς οιωνούς και έτσι ασχολείται με την επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος και με την προσπάθεια να κερδίσει πολιτικά από την πολυφωνία και την αμηχανία που επικρατεί στη ΝΔ, η οποία άγεται και φέρεται μεταξύ της γραμμής του Αντ. Σαμαρά και εκείνης της Ντ. Μπακογιάννη.
Τι συμβαίνει όμως στο Σκοπιανό;
Η πρόταση του κ. Νίμιτς, όπως αποκαλύφθηκε (εν μέρει) από σκοπιανό ΜΜΕ, αναδεικνύει το τραγικό λάθος που διέπραξε η κυβέρνηση, η οποία δέχθηκε ως αφετηρία της διαπραγματευτικής θέσης της τη σύνθετη ονομασία και όχι τη θέση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών για μη συμπερίληψη του όρου «Μακεδονία». Ξεκινώντας από την ανελαστική αυτή θέση, θα μπορούσε να «πουλήσει» τη σύνθετη ονομασία ως παραχώρηση στη διαπραγμάτευση και έτσι να διεκδικήσει το εξίσου σημαντικό ζήτημα του εύρους χρήσης (που συνδέεται άμεσα με την ταυτότητα και τον αλυτρωτισμό) ως αντάλλαγμα από τη σκοπιανή πλευρά.
Τώρα όλες οι προτάσεις του κ. Νίμιτς ξεκινούν από σύνθετες ονομασίες, που σύμφωνα με το «παζάρι» ικανοποιούν την ελληνική θέση και στο θέμα του εύρους χρήσης, που αναδεικνύεται και στο μείζον. Επιπλέον, ο κ. Νίμιτς επιχειρεί να ικανοποιήσει τη σκοπιανή πλευρά, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες που δεν διαψεύσθηκαν, υιοθετεί μια χαλαρή μορφή διπλής ονομασίας, με διατήρηση στο εσωτερικό της συνταγματικής ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Η πρόταση Νίμιτς, όπως αποκάλυψε σκοπιανό ΜΜΕ, περιλαμβάνει τις κάτωθι ονομασίες:
– Republika Nova Makedonija («Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας»).
– Republika Severna Makedonija («Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας»).
– Republika Gorna Makedonija («Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας»).
– Republika Vardarska Makedonija («Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη»).
– Republika Makedonija (Skopje) («Δημοκρατία της Μακεδονίας [Σκόπια]»).
Στο θέμα της γλώσσας και ιθαγένειας προτείνεται το Makedonski ή η καταγραφή της γλώσσας/ιθαγένειας σε αναφορά προς το όνομα του κράτους (γλώσσα/ιθαγένεια της Republika Nova Makedonija).
Όλες οι ονομασίες παρουσιάζουν προβλήματα, με λιγότερα αυτή της «Άνω Μακεδονίας», και έτσι ακόμη και για το ζήτημα αυτό η Αθήνα θα πρέπει να δώσει μάχη και να σπαταλήσει διπλωματικό κεφάλαιο.
Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα, βλέπουμε να επανέρχονται οι ιδέες που και η κ. Μπακογιάννη είχε συζητήσει, όπου με το τέχνασμα της καταγραφής της γλώσσας ως «Makedonski» (σλαβική λέξη με αγγλικούς χαρακτήρες) υποστηρίζεται ότι δεν έχει σχέση με το… «Μακεδονική». Λες και θα μπορούσε η σκοπιανή πλευρά να ζητά να ονομαστεί η γλώσσα τους «Μακεδονική» στα… ελληνικά.
Την ίδια στιγμή μάλιστα που η Αθήνα ενοχοποιεί και στοχοποιεί τα συλλαλητήρια, ο κ. Ζάεφ έχει αρχίσει να παίζει και πάλι το γνωστό χαρτί του κινδύνου αποσταθεροποίησης της χώρας του… Η σύγκρουση με τον πρέσβη-διαπραγματευτή Ναουμόφσκι, ο οποίος δήλωσε ότι η δέσμη ιδεών που παρουσίασε ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ «απέχει πολύ από μια αξιοπρεπή λύση» για τη χώρα του, η αντιπαράθεση με τον Πρόεδρο Ιβάνοφ, η εξομολόγησή του στον γ.γ. του ΝΑΤΟ ότι «δεν μπορεί να περάσει εύκολα την αλλαγή ονομασίας από τη Βουλή», ο κίνδυνος νέας εκτροπής στη χώρα, όλα επιστρατεύονται για να βελτιώσει τη θέση του στη διαπραγμάτευση και να εξασφαλίσει ουσιαστικά διπλή ονομασία.
Εάν δεν υπάρξει κάποια δραματική ανατροπή των δεδομένων, η κυβέρνηση θα έχει να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, καθώς, έχοντας δεσμευθεί για λύση στη διαπραγμάτευση αυτή, θα της ζητηθούν σοβαρές παραχωρήσεις, τις οποίες γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει, με αποτέλεσμα -το πιθανότερο- να οδηγηθεί η διαδικασία σε νέο αδιέξοδο, το οποίο και θα πρέπει να διαχειρισθεί, απέναντι στο κλίμα αισιοδοξίας που η ίδια έχει δημιουργήσει όλους αυτούς τους μήνες.
Με κίνδυνο να δυσαρεστήσει εταίρους και συμμάχους, που είχαν επενδύσει στις δεσμεύσεις για επίλυση του προβλήματος, η Αθήνα έχει κατορθώσει το απίθανο: Να τα έχει σπάσει και με τη Μόσχα, η οποία, χωρίς κανέναν δισταγμό, συνέστησε στην Αθήνα να μην προβεί σε παραχωρήσεις για την επίλυση του Σκοπιανού προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του ονόματος και να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ, όπως επιδιώκει η Ουάσινγκτον…
Κωνσταντίνος Τσάκαλος