Επί ενός σχολίου!
Του
ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου
Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα»,
πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ
Ο φίλος Γιάννης Κ., άνθρωπος φτασμένος, που θα έλεγαν οι παλιοί (δηλαδή πετυχημένος και αυτοδημιούργητος), για το άρθρο «Στους καιρούς των βαρελιών» και με αφορμή μια έρευνα για 1 εκατομμύριο αναποφάσιστους μου έγραψε: «Αντί να δουν πόσος δρόμος απαιτείται και με ποιον τρόπο θα καλύψουν τη διαδρομή από τον πάτο του βαρελιού στην επιφάνεια, αυτοί κοιτάνε τον αντικατοπτρισμό του περιεχομένου του βαρελιού για να αποφασίσουν αν θα βγουν ή θα βουλιάξουν πιο βαθιά!». Μαζί με την ανάγνωση έτρεχα ένα αρχείο αναζητώντας κάποια στοιχεία για τον αγροτοδιατροφικό τομέα και άκουγα ένα ρεπορτάζ για τους τόνους των πλαστικών. Έτσι τα συνδύασα και είπα να δούμε τι φροντίζουμε, τι τρώμε, από το πιάτο μέχρι την πλαστική (πολιτική ή άλλη) σακούλα, που διχάζει η κατάργησή της, ενώ το αντίθετο θα ‘πρεπε, και τι τελικά επιλέγουμε να είμαστε.
Έστησα έναν καθρέπτη στη διεθνή πραγματικότητα με την αύξηση του πληθυσμού (35% τα τελευταία 25 χρόνια) και της κατανάλωσης τροφίμων (37% κατά κεφαλή) για να φέρω την έκρηξη των μελλοντικών αναγκών. Το 2050 η ζήτηση τροφίμων θα αυξηθεί (πάνω από 55%), αλλά εδώ κατέβηκε η παραγωγή, ανέβηκε το κόστος 50% (2008-2015) και κατηφόρισε 1 δισ. το αγροτικό εισόδημα. Τα χρόνια της κρίσης μειώθηκαν 22,5% το σκληρό σιτάρι, 16% ο αραβόσιτος, 30% οι πατάτες, 24% το ελαιόλαδο κ.ά. Φαίνεται να αγνοούνται στην πράξη τα πολύτιμα της υπαίθρου για την ασφάλεια των πολιτών, δηλαδή του φυσικού περιβάλλοντος ζωής σε χρόνια σοβαρών (φυσικές καταστροφές, κλιματική αλλαγή κ.λπ.) απειλών.
Η φροντίδα των φυσικών πόρων του εδάφους, των υδάτων, του αέρα και της βιοποικιλότητας της γης που αποτελούν την προϋπόθεση για διατροφικά προϊόντα. Η κοινή πολιτική δεν αποτελεί τον αυτόματο για αυτά (θέσεις εργασίας για νέους, επιστήμονες, φυσικούς πόρους κ.ά.), αν δεν υπάρξουν βήματα εισαγωγής των νέων τεχνολογιών και ανάπτυξη της έξυπνης γεωργίας και αναζωογόνηση της υπαίθρου. Εδώ προβληματίστηκα για ένα μείζον ζήτημα, για το οποίο ποτέ δεν προσδιορίστηκε στόχος βάσης, π.χ., συμφωνούμε να γίνει η περιφέρεια-ύπαιθρος το σπίτι του 55% των πολιτών της χώρας και όχι μόνο να λειτουργεί ως προορισμός για αναψυχή και τουρισμό; Αν ναι, το «πόθεν, πώς και πότε» μπορεί να βρεθεί.
Ο Γιάννης στο εκτενές σχόλιό του θέτει ένα μέρος για τα θεμελιώδη, τη φιλοσοφία ζωής, τη νοοτροπία, τον πολιτισμό: «…Με άλλα λόγια, κοιτούν το βαρέλι όχι ως μονάδα όγκου αλλά ως μαγικό καθρέπτη του πολιτικού τους ναρκισσισμού. Που περιμένουν να τους μιλήσει για να τους ψιθυρίσει πόσο σοφοί είναι στην ψήφο τους. Μου θυμίζουν ένα τσιτάτο στο πανεπιστήμιο, ένα προβοκατόρικο σύνθημα, που αναφερόταν σε κομματική νεολαία: ‘‘Όταν ο άνθρωπος έδειχνε με το δάχτυλο το φεγγάρι, κοιτάζατε το δάχτυλο…’’.
Έτσι εγώ θα ευχηθώ να έχουμε περισσότερο μαθηματική σκέψη. Οι ‘‘πνευματικοί ταγοί του τόπου’’ πελαγοδρομούν ανάμεσα σε Μνημόνια, προγράμματα και προστασία του ατσαλάκωτου προφίλ τους, για να το έχουν παρακαταθήκη… όπου και αν κάτσει η μπίλια στη ‘‘ρουλέτα’’ που λέγεται Ελλάδα. Ελάχιστοι… εκφράζουν τις απόψεις, κρατούν τον εγκέφαλο ζωντανό, μπας και δώσει εντολή να ανακάμψει το ‘‘πτωματοποιημένο’’ κορμί και ξανασταθεί στα πόδια του»!
Αγαπητέ Γιάννη, δεν ξέρω αν και πόσο τα κατάφερα με τα μαθηματικά και αν γράψαμε μαζί ένα άρθρο ή δύο. Ελπίζω να ετοιμαστούμε ως πολίτες να απαντήσουμε με πράξεις στα ερωτήματα και να αναμερίσουμε τα δάκτυλα που έχουν συνηθίσει να μας δείχνουν αξιωματικά και θέλουν να ακολουθούμε άκριτα και αδρανείς!