Από κωλοτούμπες άλλο τίποτα…
Κύριε Διευθυντά,
Αισθάνομαι ευτυχής που ανήμερα των Θεοφανίων έπεσα στα παγωμένα νερά του ποταμιού μας για να πιάσω τον Σταυρό. Το εγχείρημα μεγάλο και η εμπειρία σημαντική, αφού τελευταία φορά το είχα επιχειρήσει στα δεκάξι μου χρόνια, μαθητής Λυκείου ακόμη. Όμως, για την πίστη και τις οικογενειακές ανάγκες, αισθάνθηκα ότι όφειλα να ξανακολυμπήσω, μπας και πιάσω τον Σταυρό, αφού τόσο η φώτιση του Χριστού, για το φευγιό από τη φτώχεια, μέσα από το σταυρουδάκι που θα μας έδινε ο παπάς μας, όσο και το χρηματικό ποσό των 200 ευρώ, που υποσχέθηκε ότι θα δώσει ο εξωραϊστικός σύλλογος του χωριού σε όποιον έφερνε τον Σταυρό, ήταν κίνητρα σοβαρά για να το πράξω, ύστερα από δύο δεκαετίες. Η αναμονή και η αγωνία για το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…» ήταν κάτι ανεπανάληπτο, που αξίζει να το ζει κανείς, όπως το ταξίδι για την Ιθάκη! Η φτώχεια μεγάλη αλλά και η πίστη στον Θεό πιο σημαντική.
Ακούμε κάθε μέρα από τον Αλέξη ότι έληξαν τα βάσανά μας, να κάνουμε υπομονή, να αντέξουμε λίγο ακόμη κάτω από την μπάρα, ωσάν τον Πύρρο στους Ολυμπιακούς, αφού βρισκόμαστε προς την έξοδο στις αγορές και από τα Μνημόνια. Κανείς μας βέβαια δεν τα πιστεύει όλα αυτά, αφού οι συνθήκες κάθε μέρα χειροτερεύουν, ενώ οι κυβερνώντες απλά διαχειρίζονται τη μιζέρια με τη χορήγηση μερισμάτων, που δεν φέρνουν ούτε νέες θέσεις εργασίας ούτε και ανάπτυξη. Η αγορά, εάν είσαι τυχερός -και με παρακαλετά- μόλις και σου δίνει μερική απασχόληση και μισθούς των 300 ευρώ για να ζήσεις γυναίκα και παιδιά. Οι συντάξεις των γονιών μας δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω», αφού με τις τελευταίες περικοπές, των κ. Κατρούγκαλου και Πετρόπουλου, έφτασαν σε σημείο να προβληματίζονται για το πώς θα πάνε στην τράπεζα να τις εισπράξουν, μιας και βρίσκεται σε απόσταση από το χωριό και η βενζίνη στοιχίζει όσο ένα μεροκάματο. Οι περισσότεροι από τους ελεύθερους επαγγελματίες του χωριού αλλά και των γύρω περιοχών φοροδιαφεύγουν για να ζήσουν τη φαμίλια τους.
Διαβάζω κάθε Κυριακή στην έγκριτη εφημερίδα σας για το ύψος των ληξιπροθέσμων οφειλών, που ξεπέρασε τα 100 δισ. στις εφορίες και τα 25 δισ. στον ΕΦΚΑ, και σας λέω -αν και το γνωρίζετε καλύτερα από τον καθέναν, έχοντας γνώση και εμπειρία- ότι με τέτοιου είδους πολιτικές, τις οποίες επέβαλαν οι δανειστές και αποδέχτηκαν όλες οι κυβερνήσεις, δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν, αντιθέτως θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Ακόμη και η ρύθμιση των 120 δόσεων, που φτιάχτηκε τελευταίως, είναι για τα πανηγύρια, αφού πέραν από το ότι δεν διαβάζεται, αναγκάζοντας τους φορολογούμενους να πηγαίνουν για εφαρμογή στους επαΐοντες -που και για αυτούς ακόμη είναι γρίφος-, πληρώνοντας έναν σκασμό λεφτά, βάζει σωρεία εμποδίων, ωσάν να μη θέλουν να πληρωθούν τα χρέη σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. Οι φόροι και οι εισφορές φτάνουν σε ύψος ακόμη και το 70% του εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών ενώ και οι αγρότες αδυνατούν να καταβάλλουν τις υποχρεώσεις τους.
Μας «έσκασε» ξαφνικά και η ψήφιση των νέων προαπαιτούμενων για την τρίτη αξιολόγηση, μπας και πάρουμε τη δόση, με επιπλέον μέτρα τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για 500 ευρώ, την αλλαγή στην κήρυξη της απεργίας -αν και σε μας είναι άγνωστη ως έννοια-, την ενδεχόμενη μείωση του αφορολόγητου ορίου από το 2019 αλλά και τις περικοπές κάποιων πολυτεκνικών επιδομάτων οικογενειών που με τις γεννήσεις κρατούν Θερμοπύλες.
Η κ. Μπαζιάνα, έντιμη και σοβαρή κυρία, θέλησε να μας πείσει ότι ο Αλέξης ήταν ειλικρινής στη διαπραγμάτευση το καλοκαίρι του 2015 αλλά έπεσε πάνω σε τοίχους. Εντούτοις, η μετέπειτα πορεία ήταν γεμάτη πολιτικές κωλοτούμπες, casino, τουρισμό και άπειρα μνημονιακά μέτρα, δυσβάσταχτα για τον λαό. Από την άλλη νιώθουμε ανήμποροι, αφού χάθηκε το όραμα μεταστροφής στη γήινη ζωή, μιας και η αντιπολίτευση υπάρχει μόνο στα χαρτιά, αφού η Φώφη βρίσκεται χαμένη στις πρόσκαιρες δημοσκοπήσεις, χωρίς προτάσεις για αλλαγή πολιτικής, ενώ ο Κυριάκος, μόνιμα απών από τα μείζονα οικονομικά προβλήματα της κοινωνίας, συνεχώς ισχυρίζεται ότι θα κόψει -δίχως να μας λέει από πού-, θα μειώσει, θα κλάψει και θα ράψει. Μόνη του πρόταση οι απολύσεις, ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη και στην κοινωνική ασφάλιση, με έναν λαό που αδυνατεί πλέον και τον επιούσιο να βρει. Άφρονες πολιτικές σκέψεις ακόμα και σε εθνικά ζητήματα, όπως το Σκοπιανό, που τεμαχίζουν τον εσωτερικό ιστό της συντηρητικής αλλά ιστορικής κοινωνικής παράταξης, που βαδίζει -πλέον- χωρίς πυξίδα και ελπίδα!
Ανένδοτος