Πόσο «μικροί» μπορούμε ακόμα να γίνουμε;
Είναι εντυπωσιακός πράγματι ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική πραγματικότητα επιδίδεται σε σχέδια επί χάρτου, παίζοντας κυριολεκτικά με τη φωτιά, δυναμιτίζοντας χωρίς συστολή και καμιά διάθεση παραδειγματισμού από το κοντινό τραγικό παρελθόν της, για ζητήματα που είναι ειλημμένα από περισσότερο προνοητικούς προγόνους ή απλώς από πρωταγωνιστές ενός κόσμου που ακόμη αντιλαμβανόταν τα όρια της αιδούς…
Θέμα εκλογής μουφτή. Η συγκυβέρνηση έχει αποφασίσει ότι θα «παίξει» με το ζήτημα και κανείς δεν πρέπει να έχει έστω και την παραμικρή αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα προεκλογικό χαρτί, σαν αυτά που… δίδαξε η πρώιμη πολιτική ιστορία του τόπου και τα οποία… έπεσαν χωρίς δισταγμό στην πλάτη της ελληνικής Θράκης, υπονομεύοντας χωρίς περιστροφές την εθνική κυριαρχία.
Ήδη από τα μέσα Δεκέμβρη η κυβέρνηση ανοίγει (με τον γνωστό και αποδοτικό τρόπο) τη… συζήτηση περί εκλογής μουφτή. Οι συνομιλητές της «τσιμπούν», λες και απ’ αυτήν την ιστορία εξαρτάται η ίδια η υπόστασή τους. Γεγονός πως εξαρτάται… Και το αναγκαίο, για τους κυβερνώντες, μπάχαλο, σε πολιτικό, ιδεολογικό και εννοιολογικό ακόμα επίπεδο, καλά κρατεί…
Αυτό το σκηνικό είναι το ιδεώδες πλαίσιο. Η επικαιροποίηση που ζήτησε ο Ερντογάν είναι η μετατροπή που σκέφτεται η κυβέρνηση – οι άνθρωποι μιλούν την ίδια γλώσσα, παίζουν στο ίδιο έργο, έχουν προφανώς κοινά συμφέροντα πολύ μακριά από το δυνατό, γεμάτο ενθουσιώδη μπιζαρίσματα χειροκρότημα ενός ικανοποιημένου θεατρικού κοινού…
Ο πρωταγωνιστής αυτού του «δράματος» είναι σίγουρα ο υπουργός Παιδείας Γαβρόγλου. Τα βήματα που ακολούθησε ο κωνσταντινουπολίτης καθηγητής Πανεπιστημίου, με το λαμπρό ακαδημαϊκό portfolio, συγκεκριμένα και επενδυμένα με μια παλιακή κομμουνιστική ιδεολογία. Η κλειστή συνάντηση με τον Τσαβούσογλου διαμόρφωσε απροκάλυπτα μια νέα σελίδα στην πολιτική ζωή: Εσωτερικά θέματα της χώρας μας γίνονται διμερή…
(Ο πληθυντικός αναγκαίος, δεδομένου ότι ουδείς γνωρίζει την ατζέντα Γαβρόγλου…)
Ακολούθησαν οι ασαφείς, αλλά πάντα εντός πλαισίου, δηλώσεις Τσίπρα, οι επισημάνσεις και… επεξηγήσεις του ίδιου του υπουργού, ο οποίος φρόντισε να βάλει στο κάδρο την αρχή της αμοιβαιότητας… «Τον Πατριάρχη δεν τον εκλέγει η ρωμαίικη κοινότητα στην πόλη, δεν τον εκλέγουν καν ιερείς, τον εκλέγουν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου. Άρα, υπάρχει πάντα στην εκλογή των θρησκευτικών ηγετών ένα ειδικό εκλεκτορικό σώμα», τόνισε ο υπουργός, συνεχίζοντας την ασχημοσύνη…
Είναι γεγονός πως δύσκολα κάποιος θα ταύτιζε ανερυθρίαστα τον Οικουμενικό Πατριάρχη με έναν τοπικό μουφτή. Ωστόσο, η αριστερή ιδεοληψία περί… ισότητας -στην ουσία περί ισοπέδωσης των πάντων- εξηγεί τη νοοτροπία και την αντίληψη που διέπει από την αρχή τη συγκεκριμένη κυβέρνηση… Θυμηθείτε το «όχι αριστεία στο σχολείο» του Φίλη…
«Η Συνθήκη της Λωζάννης δεν ρυθμίζει το θέμα, δεν προβλέπει εκλογή μουφτή, το αφήνει στην ευχέρεια της Ελλάδας και αν έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο, με ξενίζει», σχολίασε τις δηλώσεις Γαβρόγλου ο Κωστής Χατζηδάκης, μιλώντας, ωστόσο, περισσότερο σε προσωπικό παρά σε πολιτικό επίπεδο…
Η Συνθήκη της Λωζάννης σέβεται τη μουσουλμανική παράδοση και την υποστηρίζει. Όμως ποια είναι αυτή η παράδοση; Όλοι όσοι συμφωνούν με τις πρακτικές της κυβέρνησης σε αυτό το θέμα καλούν την Ελληνική Πολιτεία να πράξει σύμφωνα με αυτήν την παράδοση, χωρίς ωστόσο να φαίνεται ότι κατανοείται ποια είναι αυτή…
Σε καμιά μουσουλμανική χώρα -ούτε και στην Τουρκία- δεν εκλέγεται ο μουφτής. Αντίθετα, διορίζεται. Αυτή είναι η μουσουλμανική παράδοση, την οποία δεν γνωρίζουμε και βεβαίως δεν κατανοούμε, αλλά έχουμε όχι μόνον το δικαίωμα να γράφουμε γι’ αυτήν αλλά να υποδεικνύουμε τον τρόπο που πρέπει να ακολουθηθεί στη συγκεκριμένη διαδικασία… Παράνοια;
Το θέμα ακολουθεί τη συνταγή των δίγλωσσων νηπιαγωγείων. Η ελληνική πρακτική δεν συμπεριλαμβάνεται στις πρακτικές επίλυσης ενός ζητήματος που αφορά την ελληνική πραγματικότητα. Δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν οι αντιδράσεις των άμεσα ενδιαφερόμενων αλλά και των εκπαιδευτικών, αντίθετα, κοπιάρεται το… επιτυχές εγχείρημα των ισπανόφωνων στις ΗΠΑ…
Στο «πυροτέχνημα» της κατάργησης της Σαρίας, ο μουφτής διαδραματίζει, μετά και τον πρόσφατο νόμο που κατατέθηκε στη Βουλή, εκτός από θρησκευτικό ρόλο και τον ρόλο ενός ιδιότυπου δικαστή. Οι δικαστές στην Ελλάδα, όμως, ως γνωστόν, δεν εκλέγονται…
Εκτός εάν και σε αυτήν την περίπτωση οι κυβερνώντες έχουν να αντιτάξουν την αμερικανική πρακτική. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν θα έπρεπε να μας κάνει την παραμικρή εντύπωση. Άλλωστε το Σύνταγμα μπορεί επίσης να… επικαιροποιηθεί.
Ε.Μ.