Να παραταθεί το Μνημόνιο μέχρι το τέλος του 2022
Αλέκος Παπαδόπουλος:
«Το πρόγραμμα προσαρμογής (Μνημόνιο) πρέπει να παραταθεί μέχρι το τέλος του 2022», υποστηρίζει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Αλέκος Παπαδόπουλος και εξηγεί το γιατί: «Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι ‘‘βάρβαροι’’ πρέπει να συνεχίσουν να παρέχουν πολιτικό άλλοθι για την προώθηση αναγκαίων, κατά τα άλλα, μεταρρυθμίσεων», γράφει στο άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Οι σπασμένες φτερούγες».
Η χώρα δεν αντέχει άλλο να κολυμπάει σε παρατεταμένη αυταπάτη…
Και ομολογεί: «Η θέση μου αυτή γνωρίζω ότι δεν είναι καθόλου δημοφιλής και σίγουρα θα επικριθεί, αλλά δυστυχώς για τον παραπλανημένο λαό μας είναι απολύτως αναγκαία. Η κατάσταση της χώρας είναι από κάθε άποψη αβέβαιη. Και παρά τη σημαντική προσαρμογή που επετεύχθη κυρίως στο δημοσιονομικό πεδίο, ουσιαστική δημοσιονομική εξυγίανση δεν έγινε και τα όποια επιτεύγματά της είναι απελπιστικά εύθραυστα, κυρίως γιατί δεν είναι πολιτικά διατηρήσιμα».
Ζητούν «χρυσούς κανόνες»!
Σε άλλο σημείο ο Αλέκος Παπαδόπουλος επισημαίνει: «Στα ήδη ψηφισθέντα μέτρα, που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται μετά το 2018, θα υπάρξουν και επιπλέον ρήτρες – προϋποθέσεις (χρυσοί κανόνες) στο πλαίσιο τυχόν συμφωνίας ρύθμισης του δημοσίου χρέους. Για το ότι οι χρυσοί κανόνες θα επιβληθούν, θέλουμε – δεν θέλουμε, να μην έχει κανείς αμφιβολία. Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να εκτεθούν άλλο στα κοινοβούλια και στους λαούς τους χωρίς την αποδοχή ισχυρών εθνικών εγγυήσεων από πλευράς Ελλάδας».
Και οι απαιτήσεις δεν σταματούν εδώ. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη είναι κατηγορηματικός. Εκτιμά – ίσως γνωρίζει ότι: «Η εποπτεία της χώρας θα εξακολουθήσει να είναι η ίδια και ίσως βαρύτερη σε κάθε περίπτωση. Μόνο τα επιτόκια δανεισμού θα αλλάξουν, θα γίνουν επαχθέστερα από τα σημερινά σε περίπτωση που δεν παραταθεί το Μνημόνιο. Οι φτερούγες της χώρας είναι ακόμη τσακισμένες».
Και ο Αλέκος Παπαδόπουλος καταλήγει ως εξής, κάνοντας πιο μαύρα αυτά που έρχονται:
«Η υποκρισία των ευρωπαίων εταίρων μας είναι δεδομένη… δεν είναι όμως εχθροί μας, αλλά ούτε έχουν αναλάβει εργολαβικά την ευθύνη της διάσωσής μας. Εμείς έχουμε την ευθύνη να αυτοθεραπευθούμε ως κοινωνία με τη συνδρομή τους και να απαλλαγούμε πραγματικά και οριστικά από τον εφιάλτη που ζούμε. Η χώρα μας δεν αντέχει να κολυμπάει άλλο σε παρατεταμένη αυταπάτη».