ΤΡΙΓΜΟΙ…

Του
ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Δέκα φορές τα διαβολεμένα «μηχανήματα σω­τηρίας» που φύτρωσαν μέσα μου με ρυθμιστές ανθρώπινα χέρια και ανθρώπινους νόες. Πήγαινα –ήρθα δέκα φορές στον ρυθμιστή του κάτω κόσμου τον Ερμή και ο παμπόνηρος ή μήπως πανάγαθος Ερμής (ο οποίος υπήρξε ταυτόχρονα και οξυδερκής σύμμαχος συμπαντικών δυνάμεων) εγκατέλειψε αιφνιδίως τα μέγιστα καθήκοντά του. Ουδείς γνωρίζει, ούτε η αφε­ντιά μου, που ζει ακόμα, τον βαθμό του μαρτυρίου. Ή μάλλον: «τη στέρηση της λύτρωσης», και ας μην αδημονεί ο Μάκης ο Κουρής για το άρθρο μου στο «ΠΑΡΟΝ» που… «θα τσακίσει… κόκαλα! Οι δυνάμεις μου είναι ανενεργές, έστω για να παρακολουθήσουν τις τρέχουσες εξελίξεις. (Παρέδωσα ήδη το πνεύμα και το ζην με ανοιχτά μάτια.) Πρόκειται για κατ’ εξοχήν το πρώτο εγωπαθές άρθρο μου. Το οποίον μάλιστα γράφεται ερήμην μου!

Εξάντλησα μέχρι μη αναγνωρίσεως την αξιοπρέπειά μου. Ήπια δίχως συστολή –μέχρι τρυγός το ποτήρι της τιποτολογίας. Λέξεις, λέξεις, λέξεις! Λέξεις-ουρακοτάγκους. Λέξεις-πύθωνες. Λέξεις-χελώνες. Λες και διαθέτω το άβατον της Ιστορίας. Σε τελευταία ανάλυση, δεν κήδομαι εσχάτως ουδενός. Ξέστρωτο μουλάρι κατάντησα που τσινάει στον βρόντο. Ακόμα και ο Μάκης θα οιμώζει από ντροπή, ευχόμενος ίσως την εξα­φάνισή μου από την εφημερίδα του.

Οι δικοί μου –συγγενείς και φίλοι– απορούν σιωπηρώς για την κατάντια μου. Και ελπίζουν πως θα συνέλθω.

Η επιστήμη εξελίχθηκε. Προχώρησε. Έλυσε δυσεπίλυτα προβλήματα. Πλην ενός που υφίστανται και τα ζώα. Ακριβέστερα, κάθε ζωντανός οργανισμός. Εννοώ το ολοφάνερο: Ότι «όλοι είμαστε θνητοί». Ότι «ουδείς άτρωτος από τον θάνατο».

Αφήγημα: Η οδός Μαυρομιχάλη, στην οποία κατοικούμε, είναι καταραμένη. Φέρει το στίγμα της οικογένειας των Μαυρομιχαλέων που δολο­φόνησαν τον Πρόεδρο Υψηλάντη. Την προσωπικότητα δηλαδή που ΔΥΝΑΜΕΙ θα μπορούσε να διαφεντέψει ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ την πατρίδα μας.
Ο φονιάς του τη σκαπούλαρε περίπου ως κύ­ριος, ενώ οι τρεις σύμβουλοι του Όθωνα νουνεχούσαν έναν ανίκανο σεξουαλικά άνδρα, με την πανέμορφη Αμαλία να κλαίει και να οδύ­ρεται. Αναρωτιέται κανείς τον ελάχιστο αριθμό των ανδρών της εποχής που ΔΕΝ θα πάθαινε ΟΝΕΙΡΩΞΕΙΣ…

Πρώτος μαθητής στο σχολείο και πρώτος επίσης ποδοσφαιριστής στα νταμάρια της Δάφνης Νεαπόλεως με τακουνάκια και γκολάρες. Στον Παναθηναϊκό του Απόστολου Νικολαΐδη, φίλου του πατέρα μας, απέτυχα οικτρά.

Αναγκάστηκα να γυρίσω στη Δάφνη Νεαπόλεως, παντρεμένος με την Αλίκη Τσιριμώκου που μάθαινε ταχύτατα γερμανικά. Ώσπου ήρθαν καλοπληρωμένοι μισθοί και μεταθέσεις αμφοτέρων μας από το Μόναχο στην Κολωνία, επίσημη έδρα της αντικομμουνιστικής Deutsche Welle. Πράγματα που δεν συμβιβάζονται μεταξύ τους, αλλά πρόσφεραν άφθονο χρήμα και περίοπτη θέση. Συνεργασία, δηλαδή, με τον αείμνηστο Γιώργο Κλαδάκη, τον ομοίως αείμνηστο Αλέξανδρο Σχινά, τον ευρηματικό Βασίλη Μαυρίδη και τον περινούστατο Νίκο Τζαβάρα.

Ακολούθησε το βουλευτιλίκι με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα και στη συνέχεια το αντιπροεδριλίκι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο υπο­δυόμενος τον φιλέλληνα, γάλλος επίτροπος Μαρκοζί απεδείχθη στην πράξη ως ο χειρότερος -εμετικός και υποκριτικά ολοφυρόμενος- προδότης του ελληνικού έθνους και του ελληνισμού γενικότερα. (Πρώτος τον κατήγγειλα και κανένας δεν με πίστεψε. Σχεδόν κανένας, όλοι τους δέχονται γαλιφιές με τη σέσουλα και καμώνονται τους αφυέστατους!)
Η εποχή των δεινοσαύρων δεν περατώθηκε. Μέσα σ’ αυτή γεννήθηκα. Η σμίξη τεχνολογίας και πραγματικότητας οργιάζει. Βλέπε σύγχρονη τεχνολογία του Βαν Γκονκ με τα έργα του μεγάλου ζωγράφου. Κανένας δεν αρνείται πια πως έκοψε το ένα αφτί του, επειδή τον είχε εξαπατήσει η μεγάλη έμπνευση. Γάλλοι ανακάλυψαν το αστραφτερό του ταλέντο και αντί να τον εξαφανίσουν ζωγραφικά, τον ανέδειξαν. Άλλοι δίνουν προτεραιότητα –κακώς, κάκιστα– στους δίγλωσσους Ελβετούς, κραδαίνοντας κλάδους ελιάς.

Κάθε αφήγημα έχει αρχή, μέση και τέλος. Συμπεριλαμβανομένων και κρίσιμων αναδιατάξεων. Ποιος είπε ότι είναι ανέφικτο να διασπασθούν τα πάντα; Ο Αλέξανδρος Σχινάς τον κολλάει στον τοίχο αλαλάζοντας δυσλεκτικά: «Ατορία, Αβεσσαλώμ, Ούρβα, Πρίντρα».

Η ροή προς το χρήμα τραυματίζει αθεράπευτα αρχές και αξίες. Ούνοι οι Γερμανοί, αλλά άξιοι επαίνων σε μια μη αναμενόμενη κουβαρντοσύνη τους. Ανταποδίδουμε ευκλεώς και με ευμάθεια: «Ο Σόιμπλε να μείνει όσο θέλει στο καροτσάκι του». Όχι, όχι, δεν μίλησα για την υποκριτική και προσβλητική στάση της λάγνας Λαγκάρντ με τα ΤΡΙΑ φιλιά προς ΟΛΟΥΣ. Τυποποιημένη συνταγή απέναντι σε ζώα με ανύπαρκτους τίτλους. (Η Λαγκάρντ ορίζει τον βηματισμό!)

Όσο για την αφεντιά μου, συμπαρέσυρα ε­χθρούς και φίλους στον καταποντισμό. Όπως οι κλοσάρ του Παρισιού. Όχι, προς Θεού, με μπύρες της κακιάς ώρας. Με κρασί εύγευστο και ονειροπαγές, που εναλλάσσουμε στα ενάλια ταξίδια μας.

Κατακλείδα για σοφούς και εχέφρονες: Μα­κριά από ημιμαθείς. Μακριά από εκ γενετής συμβουλάτορες. Μακριά από καρυδότσουφλες (με αποφλοιωμένη από το κύμα τη φυσική τους οντότητα, που θεωρούν την ύπαρξή τους ικανή να βουλιάξει υπερπόντιους κολοσσούς).

Ένα τρελό άρθρο το σημερινό. Εξ ανάγκης. Ένα τρελό άρθρο το σημερινό ως φαρμακώδες υποστύλωμα. Ως ευαγές έργο, τελικά, που φλομώνει με τον ασυγκράτητο εγωισμό του. Έναν εγωισμό που βδελύσσεται ταυτοχρόνως κάθε μορφή ναρ­κισσισμού.