Χαμένη υπόθεση…

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Όταν κάποτε γραφεί η Ιστορία των χαλεπών καιρών που διανύουμε, σίγουρα θα υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο: «Η χαμένη υπόθεση της Αριστεράς». Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί ότι αυτή η παράταξη θα δεχόταν θανατηφόρο πλήγμα όχι από καμιά Δεξιά –όποια μορφή κι αν είχε– αλλά από μια ομάδα πάμπλουτων αμοραλιστών που, με αριστερή ταμπέλα, θα της έδινε το τελειωτικό χτύπημα. Ούτε το στρατιωτικό καθεστώς της «21ης Απριλίου» δεν κατόρθωσε να πλήξει αυτόν τον χώρο, παρά τις τόσες διώξεις. Αντίθετα, οι διώξεις δυνάμωσαν την Αριστερά όλων των τάσεων και μεταπολιτευτικά βγήκε πανίσχυρη και αποδεκτή ακόμα και από τους πρώην διώκτες της. Την πλαισίωσαν και άνθρωποι όχι στενά συνδεδεμένοι μαζί της. Από τη στιγμή όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ, χάριν αρχομανίας, δέχθηκε να παίξει τον ρόλο της πιο αντιλαϊκής «Δεξιάς», με φορολογικά μέτρα που καμία «Δεξιά» του παρελθόντος δεν είχε διανοηθεί να εφαρμόσει, ο κόσμος εγκατέλειψε πανικόβλητος αυτόν τον χώρο. Τον αναθεματίζει και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξανατολμήσει να αναθεωρήσει την πικρία και να ελπίσει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι.

Το τραγελαφικό στην όλη ιστορία είναι ότι η «δεξιά» Νέα Δημοκρατία, βλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τον ρόλο της, δεν μπορεί να χαράξει αντιπολιτευτική γραμμή. Υπόσχεται, βέβαια, να κάνει κάποια «μπαλώματα», αλλά δεν τολμά να αντιταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οικονομική πολιτική, εγκλωβισμένη στους ευρωπαϊκούς «κανόνες» και στα συμφέροντα των τραπεζιτών, έχει περιαγάγει όλες τις κοινωνικές τάξεις σε κατάσταση δεινή. Καθημερινά προστίθενται και νέα βάρη. Και οι αποικιακές συμβάσεις παραδίδουν τα πάντα στην πρωτοφανή εκμετάλλευση των ξένων μεγιστάνων του κεφαλαίου. Εκείνος ο αγύρτης πρόεδρος της Ευρωζώνης, ο Ντάισελμπλουμ, με άκρατο κυνισμό παραδέχθηκε ότι οι Έλληνες καταστράφηκαν διότι «αρχικός μας στόχος ήταν η διάσωση των ξένων επενδυτών…». Και δεν ετόλμησε κανένας από τους «πολιτικούς» μας να σηκωθεί να αντιδράσει, να καταγγείλει, να απειλήσει ότι δεν είναι δυνατόν να ακολουθούμε άβουλοι και μοιραίοι αυτό το φρενοκομείο των Βρυξελλών. Και δέχονται αδιαμαρτύρητα το πρωτοφανές αίσχος των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών διότι, όπως ομολόγησε με τον ίδιο κυνισμό ο Τσακαλώτος, αυτό συμφέρει τις τράπεζες.

Ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης το ομολόγησε: «Οι δανειστές έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά για να φέρουν εμάς…». Τη χρεοκοπημένη «Αριστερά», που θα έπαιζε τον ρόλο της πιο αυταρχικής Δεξιάς. Κι όταν ακούω τον Αλέξη Τσίπρα να οραματίζεται έξοδο από τα Μνημόνια το 2018, έρχεται στον νου μου αυτό που είχε γράψει ο συγγραφέας Αλέξης Πάρνης. Αναφερόμενος στην εποχή του Σταλινισμού, όταν τα τρομακτικά καταπιεστικά μέτρα και οι δολοφονίες εμφανίζονταν ως «επιτυχίες» του καθεστώτος, ο Πάρνης παρατηρούσε: «Ολόκληρη η Ρωσία ήταν σ’ αυτά τα άγρια χρόνια μια απέραντη δυστυχία, μεταμφιεσμένη σε ‘‘ευτυχία’’…». Τέτοια «ευτυχία» βιώνουμε και τώρα. Όταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε κάνει λόγο για τους «πεινασμένους για εξουσία», δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μετά από αιώνες ο χαρακτηρισμός της θα γινόταν πάλι επίκαιρος, με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για μιαν ακόμα φορά, πλείστοι εκφράζουν την απορία τους: «Και το ΚΚΕ τι κάνει;». Εύλογο το ερώτημα. Διότι ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα προβαίνει σε σωστές «διαγνώσεις» και αντιδράσεις, δεν προτείνει καμία «θεραπεία». Δεν δείχνει κανέναν δρόμο σωτηρίας. Οι αόριστες εκφράσεις περί «λαϊκών αγώνων» κ.λπ. δεν σημαίνουν τίποτα. Γι’ αυτό και το «ιερατείο» των «θεσμών» δεν ενοχλείται από όσα λέει (ή, μάλλον, από όσα ΔΕΝ λέει) το ΚΚΕ. Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν είχαμε την ΟΝΕ και εκφράζονταν έντονοι φόβοι για τον ρόλο της, συζητούσα αυτό το θέμα με την Έλλη Παππά. Καθόμουν με τη σύντροφο του Νίκου Μπελογιάννη στα γραφεία της Ενώσεως Συντακτών και δεν έκρυψε την απογοήτευσή της από τη στάση του ΚΚΕ. Στη μνήμη μου ζωντανεύουν τα λόγια της: «Με το να κάνεις κριτική στην κυβέρνηση, δεν κάνεις τίποτα. Αυτό όλοι μπορούν να το κάνουν. Με το ‘‘όχι’’ δεν γίνεται πολιτική. Πού είναι το ‘‘ναι’’ της Αριστεράς; Τι προτείνει;»… Και πρόσθεσε: «Η ΟΝΕ είναι μέσα στη νομοτέλεια του καπιταλισμού. Η μόνη απάντηση της Αριστεράς απέναντι στην ΟΝΕ θα μπορούσε να είναι το ‘‘προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε’’, αλλά, βλέπεις, κι αυτό το διαγράψανε…». Τη ρώτησα: «Δηλαδή, στη διεθνοποίηση του κεφαλαίου η Αριστερά θα έπρεπε να απαντήσει με τη διεθνοποίηση του εργατικού κινήματος;». Η αγαπητή μου Έλλη χαμογέλασε. Άναψε το τσιγάρο της και με κοίταξε με εκείνο το γλυκό της βλέμμα: «Ασφαλώς και σαφέστατα…»!

Ό,τι μου είπε τότε η Παππά για την ΟΝΕ ισχύει σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πού είναι, όμως, η πρόταση του ΚΚΕ; Το έγραψα κι άλλοτε, το επαναλαμβάνω και σήμερα: Το ΚΚΕ δεν θέλει να παραδειγματισθεί από τη στρατηγική των παλαιών Κομμουνιστικών Κομμάτων αλλά και από την ίδια τακτική που επανειλημμένα εφήρμοζε το ΚΚΕ σε διάφορες χρονικές περιόδους. Αναφέρομαι στην πολιτική των Λαϊκών Μετώπων. Και βέβαια, σε ένα τέτοιο «Μέτωπο» δεν έχει θέση κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα. Έχει τη δυνατότητα όμως το ΚΚΕ να συγκεντρώσει γύρω του μια ομάδα οικονομολόγων, επιστημόνων, πνευματικών ανθρώπων, συνδικαλιστών κ.λπ., ασχέτως ιδεολογικής όχθης, που –με κορμό το ΚΚΕ– θα συγκροτούσαν έναν καινούργιο φορέα, και θα είχε να προτείνει στον κόσμο ένα νέο οικονομικό και πολιτικό πρόγραμμα, μια διέξοδο εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ΚΚΕ μόνο του, με το ΠΑΜΕ, δεν μπορεί να φέρει καμία αλλαγή ούτε να αποσπάσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Θα μένει πάντα στο 5%, κάτω και από τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και της Χρυσής Αυγής.

Ο κ. Κουτσούμπας λέει ότι δεν κάνει συμβιβασμούς. Αλλά εδώ κι ο ίδιος ο Λένιν ετόνιζε το 1917 ότι «οι συμβιβασμοί που κάνει ένα μαχόμενο κόμμα συχνά επιβάλλονται αναπόφευκτα από τις περιστάσεις…». Και οι περιστάσεις τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτούν «συμβιβασμό» με ένα αντιμνημονιακό «Λαϊκό Μέτωπο». Εάν δεν γίνει αυτό, θα οδηγηθούμε σε εκρηκτικές καταστάσεις, καθώς η οργή, η απελπισία των αγρίως φορολογουμένων πολιτών θα τους οδηγήσει κάποια στιγμή σε εξέγερση, με απρόσμενες επιπτώσεις. Θα ξεσπάσει αυθόρμητα, όπως αυθόρμητα είχε ξεσπάσει η Κομμούνα των Παρισίων. Οι λόγοι που εδημιούργησαν την Κομμούνα το 1871 ήταν οι ίδιοι με τους σημερινούς. Ο αποτυχημένος πόλεμος με τη Γερμανία, η πρωτοφανής ανεργία στις γραμμές του προλεταριάτου και η καταστροφή της μικροαστικής τάξης, που ήταν εξοργισμένη με την πολιτική και οικονομική κατάσταση, έφεραν τη λαϊκή έκρηξη. Η μικροαστική τάξη τότε ήταν δυσαρεστημένη με την αντιδραστική σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης, όπως σήμερα οι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι με τη σύνθεση της Βουλής, με την τακτική όλων των βουλευτών.

Όλα αυτά και πολλά άλλα μαζεύτηκαν, με αποτέλεσμα να σπρώξουν τον πληθυσμό του Παρισιού στην επανάσταση της 18ης Μαρτίου. Εάν όμως συμβεί κάτι παρόμοιο εδώ, χωρίς ποδηγέτηση από υπεύθυνο πολιτικό κόμμα, υπάρχει ο κίνδυνος η εξέγερση να πέσει στα χέρια ανεύθυνων ατόμων, με αναρχικό χαρακτήρα. Τότε οι επιπτώσεις θα είναι τρομακτικές. Ρόλος ενός υπεύθυνου αριστερού φορέα είναι να αγωνισθεί με σχέδιο και πρόγραμμα, ώστε να εκφράσει τις διεκδικήσεις των καταπιεζομένων έναντι των δολοφονικών οικονομικών μέτρων των «θεσμών» του άκρατου καπιταλισμού. Και είναι καιρός το πρόβλημα γενικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επανεξετασθεί από τη βάση του, διότι η Ευρώπη έχει μεταμορφωθεί σε Δ’ Ράιχ. Η Ιστορία της έννοιας της Ευρώπης έχει αλλάξει τελείως και δίνει αφορμές για πολλές συγχύσεις.

Το δράμα είναι ότι δεν βλέπουμε αυτόν τον φορέα που προαναφέραμε. Ο μύθος της «ευρωπαϊκής προοπτικής» δεν πείθει πλέον κανέναν. Τον έχει κατασκευάσει η φαντασία των ξένων τραπεζιτών, που κοροϊδεύουν τους λαούς για να προωθούν τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ με τη Συμπαράταξη, που μιλάνε για «δημοκρατικό σοσιαλισμό», κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους και τους εαυτούς τους. Διότι ο πραγματικός Δημοκρατικός Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε εμείς τα προδικτατορικά χρόνια, εκφραζόμενος από αληθινούς ιδεολόγους, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν ήταν ψευδεπίγραφος, όπως σήμερα. Όταν τα χρόνια εκείνα μιλούσαμε για Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, εννοούσαμε το πολιτικό ρεύμα που επιζητούσε τη μεταβολή των τότε οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων με δημοκρατικά μέσα. Την πίστη στην πολιτική και οικονομική δημοκρατία χειροκροτούσαμε.

Σήμερα έχουμε οικονομική δικτατορία, που κατευθύνεται από ξένα κέντρα, ενώ η πολιτική δημοκρατία είναι μια απάτη και δεν υφίσταται, αφού η Βουλή περιορίζεται να ψηφίζει τα μέτρα που επιβάλλουν οι ξένοι αποικιοκράτες. Επομένως, για ποιον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» μιλάνε οι ευρωλάγνοι της Συμπαράταξης και του ΠΑΣΟΚ, που έχουν στις τάξεις τους ολετήρες σαν τον Σημίτη και τον Γιωργάκη Παπανδρέου; Γι’ αυτό στη νεοτάτη Ιστορία μας το κεφάλαιο για τη «χαμένη υπόθεση της Αριστεράς» θα είναι ίσως το πιο δραματικό.