Ο Τ. Ερντογάν έφυγε από τη Θράκη…
η Αθήνα ξύπνησε για να έλθει;
Ο Ταγίπ Ερντογάν ήλθε, άνοιξε θέματα και έφυγε, αφήνοντας όμως προσηλωμένο το μάτι της τουρκικής διπλωματίας στη Θράκη… Την ίδια όμως στιγμή, το βλέμμα της Αθήνας, πολιτικό ή δημοσιογραφικό, επέστρεψε, απλανές, στην αδιαφορία και τον εφησυχασμό του, ίσως και κάπως ενοχλημένο, γιατί το διατάραξαν από τη συνηθισμένη εθνική του νιρβάνα.
Του Δρος
ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΣΤ. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ
επ. Καθηγητή Νομικής Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, πρώην Υπουργού, τ. Βουλευτή Ροδόπης
Κάποιοι ανακάλυψαν πάλι τη Θράκη για λίγες ώρες, ίσως και μέρες, γιατί τους τη θύμισε η ενοχλητική τουρκική παρεμβατικότητα. Την περιέγραψαν επιπόλαια, κάνοντας απλά θόρυβο, για να μη χάσουν ψήφους ή τηλεθέαση, και την προσπέρασαν κάνοντας ανάλαφρες αναλύσεις, που ούτε την πραγματικότητα αναδεικνύουν, ούτε τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα βγάζουν, ούτε τους κινδύνους του μέλλοντος επισημαίνουν. Συγκεκριμένα:
• Δεν τους ταρακούνησε η επανεμφάνιση του Παντουρκιστικού Μειονοτικού Κόμματος του Σαδίκ (DEB) στις ευρωεκλογές του 2014, όταν πρώτευσε στους Νομούς Ροδόπης με 42% και Ξάνθης με 24%.
• Δεν τους ανησύχησε η διοργάνωση από το DEB στην Κομοτηνή, το 2015, του Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου της FUEN, δηλαδή της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας των Μειονοτικών Κομμάτων της ΕΕ, όπου εκλήθησαν προκλητικά σλαβόφωνοι από τη Μακεδονία, Τσάμηδες από την Ήπειρο, μουσουλμάνοι από τη Δωδεκάνησο, ισλαμιστές πρόσφυγες ή μετανάστες από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη…
• Δεν τους απασχόλησε ότι έλληνες επιστήμονες και μουσουλμάνοι της Θράκης προσέφυγαν στην Ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη εναντίον της Ελλάδας για να επιτύχουν τη μετονομασία των μειονοτικών συλλόγων στη Θράκη σε «τουρκικούς» και την κατάργηση των δικαιοδοτικών αρμοδιοτήτων του μουφτή, ώστε να πάψει να θεωρείται δημόσια αρχή που πρέπει να διορίζεται. Αυτά άλλωστε χρησιμοποίησε ως επιχειρήματα ο Τ. Ερντογάν για να ισχυριστεί ότι η μειονότητα δεν είναι θρησκευτική μουσουλμανική αλλά «εθνική», επικαλούμενος τις σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τονίζοντας μάλιστα ότι ο μουφτής πρέπει να εκλέγεται ως νέος πολιτικοθρησκευτικός ηγέτης.
• Δεν ενδιαφέρθηκαν για τη δημογραφική απογύμνωση της Θράκης, λόγω της κρίσης, που σταδιακά αλλάζει τους πληθυσμιακούς συσχετισμούς μεταξύ των σύνοικων στοιχείων, χριστιανών και μουσουλμάνων, σε βάρος των πρώτων (χρωστούν 270 εκατ. ευρώ στις βιομηχανίες της περιοχής, μείωσαν στο 1/3 τη χρηματοδότηση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, μειώνοντας τους φοιτητές, έκοψαν τη στήριξη των παλιννοστούντων ομογενών, εγκατέλειψαν κάθε αναπτυξιακή πολιτική που δημιουργεί θέσεις εργασίας, διώχνοντας τους νέους κ.λπ.).
• Δεν απασχόλησε κανέναν το γεγονός ότι στις εκλογές του 2015, εκτός από τον εκλογικό νόμο, η χειραγώγηση του εκλογικού σώματος της μειονότητας είχε ως συνέπεια, όπως επικαλέστηκε προβοκατόρικα και ο Τ. Ερντογάν, να καταστραφεί «η δίκαιη και ισόρροπη εκπροσώπηση», που αποτελεί το θεμέλιο της ανοιχτής κοινωνίας στη Θράκη, με συνέπεια, ιδιαίτερα στη Ροδόπη, να μην εκλεγεί κανένας χριστιανός βουλευτής στο Κοινοβούλιο, με ό,τι σημαίνει αυτό για τις περαιτέρω εξελίξεις…
• Είναι περίεργο που, δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές και έναν χρόνο μετά τη διεξαγωγή της δίκης και της διάσκεψης, δεν έχει βγάλει ακόμα απόφαση το Ανώτατο Δικαστήριο (Εκλογοδικείο) για τις ενστάσεις που έχουν κάνει ομάδες πολιτών για τη δικαιότερη κατανομή των εδρών σε Ροδόπη και Ξάνθη;
• Τέλος, είναι αδιανόητο να μην έχει γίνει τίποτα μέχρι τώρα προς την κατεύθυνση της σύστασης Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη και την Ανάδειξη της Θράκης, παρά την ομόθυμη και θετική αρχικά αντίδραση όλων των κομμάτων και φυσικά της κυβέρνησης στην πρόταση που καταθέσαμε 58 βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου το 2014.
Θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι η σταθερή εξωτερική πολιτική της Τουρκίας θα ξεπερνούσε αδιάφορα τις φαυλότητες, την προχειρότητα και τα πάθη της ελληνικής πολιτικής, που συχνότατα την περίοδο της κρίσης έβαλε το προσωπικό και το μικροκομματικό όφελος πάνω από το εθνικό συμφέρον.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, δυστυχώς, μετέτρεψε μια εθιμοτυπική επίσκεψη, που διοργανώθηκε ύστερα από 65 χρόνια (σε λάθος στιγμή και με λάθος τρόπο) για να επιβεβαιώσει τη βελτίωση των διμερών σχέσεων, σε μονομερή σηματοδότηση μιας νέας ατζέντας ελληνοτουρκικών διαφορών.
Όσο πειστικές απαντήσεις κι αν πήρε από την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, αυτές δεν ανατρέπουν τις προθέσεις του, διότι, δυστυχώς, εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση δεν γίνεται.
Φεύγοντας, ο τούρκος Πρόεδρος άφησε πίσω του αρκετά ανοικτά ζητήματα -όχι τόσο η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, αφού όπως του διεμήνυσαν και από τις ΗΠΑ (ανακοίνωση του State Department) αυτό δεν γίνεται-, τα περισσότερα εκ των οποίων πολύ σοβαρά:
1. Η προσπάθειά του να βάλει τη Θράκη στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών διαφορών, μετεξελίσσοντας τη θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα, σύμφωνα με τη Συνθήκη και το διεθνές δίκαιο, σε «εθνική τουρκική κοινότητα», αξιοποιώντας έτσι όλα τα νομικά εργαλεία που θα μπορούσε να του προσφέρει το ευρωπαϊκό δίκαιο σε δεύτερο χρόνο. Γνωρίζει άλλωστε ότι οι θρησκευτικές μειονότητες είναι αποκλειστικά εσωτερική αρμοδιότητα του κράτους, ενώ οι εθνικές συχνά αντικείμενο διμερών ή πολυμερών διαπραγματεύσεων.
2. Η επιδίωξή του να στείλει μήνυμα στη Δύση, στη βάση ότι αν του πειράξουν τα ανατολικά σύνορα με το Κουρδικό, δεν θα διστάσει να μεταφέρει τη φωτιά στην αυλή της ΕΕ, δηλαδή στα Βαλκάνια, το Αιγαίο, τη Θράκη.
3. Η απόπειρα να ενισχύσει το εσωτερικό αλλά και το διεθνές του ηγετικό προφίλ ως προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο χαιρετισμός της «ραμπιά» στην Κομοτηνή, χαιρετισμός που χρησιμοποιήθηκε από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο (τέσσερα δάκτυλα: Μία πατρίδα/ μία σημαία, ένα έθνος, ένα κράτος, μία θρησκεία).
4. Τέλος, η δημόσια αναφορά του στην Κομοτηνή («έχουμε τέσσερις βουλευτές στην Ελληνική Βουλή και μπορούν να κάνουν πολλά…») είναι σαφής υπαινιγμός προς την ελληνική κυβέρνηση ότι η δεδηλωμένη των 153 βουλευτών της εξαρτάται από την Τουρκία. Αυτό ισχυρίζεται αυθαίρετα, ανεξάρτητα αν ισχύει ή όχι, χωρίς να λαμβάνει καμιά απάντηση.
Ο Τ. Ερντογάν έφυγε προσθέτοντας ένα ακόμα λιθάρι στη νεοθωμανική του αναθεωρητική στρατηγική. Το ζήτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα. Πώς απαντά στη νέα πρόκληση; Γιατί δεν προχωρά η κυβέρνηση στη σύσταση Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη και την Ανάδειξη της Θράκης; Γιατί πάντα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, ενώ θα μπορούσαμε να προηγούμαστε, συνδιαμορφώνοντας μια ενιαία εθνική στρατηγική; Γιατί;