Οι προτάσεις Τουσκ και η αδιέξοδη Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Δικαιολογημένα εξεγέρθηκαν οι πάντες στις Βρυξέλλες και στο Ευρωκοινοβούλιο για το έγγραφο που κατέθεσε ο ίδιος ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, με θέμα την εγκατάλειψη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως μη αποτελεσματικής, της μετεγκαταστάσεως από την Ελλάδα και την Ιταλία παρανόμων μεταναστών-προσφύγων. Η πολιτική αυτή είχε επισήμως εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέτρο Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και ανακουφίσεως των χωρών της πρώτης γραμμής, Ελλάδος και Ιταλίας.

Ο αρμόδιος Επίτροπος για θέματα Μεταναστεύσεως Δημήτρης Αβραμόπουλος είχε αναγγείλει πανηγυρικά ότι είχε συμφωνηθεί η μετεγκατάσταση 164.000 μεταναστών από τις δύο παραπάνω χώρες, με βάση ένα πρόγραμμα ποσοστώσεως για τις χώρες-μέλη. Τρία χρόνια μετά την εξαγγελία του Προγράμματος, ο απολογισμός είναι πενιχρός και απογοητευτικός. Μετεγκαταστάθηκαν συνολικά λιγότεροι από 30.000. Περιέργως, μάλιστα, πριν τη δημοσιοποίηση των προτάσεων Τουσκ, ο αρμόδιος Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος εξήγγειλε τον τερματισμό των μετεγκαταστάσεων!

Το υπόβαθρο των προτάσεων Τουσκ είναι η έντονη αντίδραση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης να δεχθούν μετανάστες «πρόσφυγες» στο έδαφός τους, ιδιαίτερα Μουσουλμάνους. Προεξάρχουν στις αντιδράσεις η Ουγγαρία και η Πολωνία. Ο πρωθυπουργός της πρώτης είναι από τους σφοδρότερους πολέμιους της Μουσουλμανικής εισβολής στην Ευρώπη, με πρόσχημα την ιδιότητα του «πρόσφυγα». Έχει καταγγείλει μάλιστα επανειλημμένα την παγκοσμιοποίηση ως πραγματική αιτία της πολιτικής αυτής. Στοχοποίησε ιδιαίτερα τον γνωστό, Ουγγρικής καταγωγής, μεγαλοεπενδυτή-κερδοσκόπο George Soros, ο οποίος χρηματοδοτεί με πολλά δισεκατομμύρια Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που έχουν ως σκοπό την εθνική αποδόμηση και την «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της Ευρώπης. Η παράνομη μετανάστευση και η καταχρηστική διεύρυνση του προσδιορισμού του πρόσφυγα, ώστε να χωράει τους πάντες, είναι καταλύτης και παράγων, κατ’ αυτόν, στα σχέδια της Νέας Τάξεως για αποεθνικοποίηση και μετάλλαξη της Ευρώπης.

Η άνοδος των αντιδράσεων δεν είναι καθόλου μικρότερη στην έντονα καθολική Πολωνία, ιδίως μετά την αλλαγή κυβερνήσεως προς μια πιο συντηρητική ακόμη κατεύθυνση. Ο Ντόναλντ Τουσκ αντιμετωπίζεται ήδη με πολύ μεγάλη επιφύλαξη, αν όχι εχθρότητα, από τον πολιτικό κόσμο και την κοινή γνώμη της πατρίδας του. Κατηγορείται ότι πρακτορεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι επιχειρεί να επιβάλει στην Πολωνία πολιτικές που είναι αντίθετες με τη διαφύλαξη της εθνικής και θρησκευτικής της ταυτότητας και κληρονομιάς.

Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με προεξάρχουσες την Ουγγαρία και την Πολωνία, είναι πολύ ευαίσθητες στα θέματα εθνικής αλλά και θρησκευτικής ταυτότητας. Έζησαν την εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού και της εξαρτήσεως από τη Σοβιετική Ένωση και είδαν την αποδέσμευσή τους ως μια εθνική αποκατάσταση και νέα προοπτική. Δεν έχουν καμιά διάθεση να υποθηκεύσουν το εθνικό τους μέλλον σε Ευρωπαϊκές ιδεολογικές πολιτικές που προάγουν την εθνική αποδόμηση, τη διάσπαση της εθνικής συνοχής και τη Μουσουλμανική επέλαση στην Ευρώπη.

Η κάθετη αυτή αντίθεση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης επικουρείται σιωπηλά και από την άνοδο των αντιδράσεων σε όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη, μη εξαιρουμένης της Γερμανίας. Οι αντιδράσεις στην τελευταία έχουν προσλάβει συγκεκριμένο χαρακτήρα, με τη μορφή ενός νέου κόμματος, του AfD, που τροποποιεί σημαντικά τα πολιτικά δεδομένα. Οι αντιδράσεις εκφράσθηκαν με πιέσεις για αυστηρότερα μέτρα στον έλεγχο των συνόρων και στην εφαρμογή του λεγομένου Κανονισμού του Δουβλίνου. Η ένταση των ελέγχων ενίσχυσε τα κλειστά σύνορα στα Βαλκάνια, αλλά έθεσε, επιπλέον, στο στόχαστρο, κατά απαράδεκτο μάλιστα και ταπεινωτικό τρόπο, τους Έλληνες επιβάτες προς τη Γερμανία. Η Ελλάδα θεωρείται ύποπτη ως χώρος από τον οποίο προέρχονται παράνομοι μετανάστες με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα.

Η υψηλή ρητορική στην Ευρώπη, με αφορμή τις προτάσεις Τουσκ, δεν πρόκειται να τροποποιήσει ουσιαστικά την υπάρχουσα κατάσταση. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν πρόκειται να υποχωρήσουν από τη σημερινή στάση τους. Οι αντιδράσεις επίσης στις άλλες χώρες-μέλη δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για υποστήριξη της πολιτικής της μετεγκαταστάσεως, σε κλίμακα που να ανακουφίζει πραγματικά και να εμπνέει ασφάλεια στις χώρες της πρώτης γραμμής. Ήδη έχει αρχίσει από τον προηγούμενο χρόνο η σιωπηρή μεταφορά της εμφάσεως από τη μετεγκατάσταση στη μόνιμη εγκατάσταση, με οικονομική βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Την τελευταία διαχειρίζονται μάλιστα Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες των Ηνωμένων Εθνών.
Τι σημαίνει αυτό σε απλά Ελληνικά: Ευρωπαϊκή επιδότηση για μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα ξένων πληθυσμών και μάλιστα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μη προσφύγων και Μουσουλμάνων.
Το θέμα δεν είναι καθόλου αμελητέο και «ανθρωπιστικό», όπως παρουσιάζεται. Έχει γεωπολιτικές διαστάσεις, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε διάσπαση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής της χώρας και να απειλήσει σοβαρά την εθνική ασφάλεια και το εθνικό μέλλον.

Η Ευρωπαϊκή αυτή πολιτική για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες είναι αδιέξοδη, γιατί στηρίζεται πάνω σε προσχήματα και ψέματα. Συγχέει, κατά πρώτο λόγο, τους πραγματικούς πρόσφυγες με τους παράνομους μετανάστες. Ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτήν τη σύγχυση και αναγκαία διάκριση, ενώ η ίδια έχει θέσει νομικές προϋποθέσεις που περιπλέκουν και καθιστούν σχεδόν αδύνατη αυτήν τη διάκριση. Η Ευρωπαϊκή Οδηγία, π.χ., απαγορεύει την ανάσχεση στα σύνορα, χερσαία ή θαλάσσια, και συστήνει την «υποδοχή» των πάντων που δηλώνουν «πρόσφυγες».
Υποτίθεται, κατά δεύτερο λόγο, ότι μετά το ξεκαθάρισμα των προσφύγων από τους παράνομους μετανάστες, οι τελευταίοι πρέπει να επαναπροωθηθούν στις χώρες τους (να απελαθούν). Η νομοθεσία όμως παρέχει σ’ αυτούς το δικαίωμα να προσφεύγουν στα εθνικά και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, ενάντια στην κρίση των Επιτροπών, που τους θεώρησε μη «πρόσφυγες». Αναλαμβάνουν γι’ αυτό έργο οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και οι «Αλληλέγγυοι».

Είναι εκπληκτικό ότι το αυτονόητο δικαίωμα ενός κυρίαρχου κράτους να ελέγχει τα σύνορά του έναντι υπηκόων τρίτων χωρών έγινε αρμοδιότητα Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων! Προβάλλεται επίσης σχετικά το θέμα των Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών! Ο μέσος όμως Ευρωπαίος πολίτης μπορεί δικαιολογημένα να αναρωτηθεί. Είναι Ευρωπαϊκή αρχή και αξία να κατακλυσθεί μια χώρα και η Ευρώπη από Πακιστανούς, Μπαγκλαντεσιανούς, Αφρικανούς, που δεν ζουν σε εμπόλεμη χώρα αλλά δηλώνουν «πρόσφυγες»;

Η Ελλάδα, που, δυστυχώς, πρωτοπορεί από δεκαετίες στο άνοιγμα των συνόρων και στην ανοχή των παρανόμων μεταναστών, ενώ βρίσκεται στην πιο εκτεθειμένη και επικίνδυνη θέση και αντιμετωπίζει επιπλέον την κακοβουλία της Τουρκίας, πρέπει να συνέλθει από την πολιτική αυτή και να δει τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί για τη χώρα. Η πρωτοπορία της θα έπρεπε να είναι προς τον αποτελεσματικό έλεγχο των συνόρων και όχι προς τη συνέχιση μιας αδιέξοδης και επικίνδυνης για τη χώρα πολιτικής.