Ποιος κυβερνά;
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Το επαίσχυντο μέτρο των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας αποτελεί εντολή που μας έρχεται κατευθείαν από τα κέντρα της μαφίας των Βρυξελλών. Η κυβέρνηση, ανίκανη να αντιδράσει, προσπαθεί να θολώσει τα νερά. Αλλά και η Νέα Δημοκρατία δεν αποσαφηνίζει τις δικές της προθέσεις πάνω στο φλέγον ζήτημα. Η ξεκάθαρη απόφαση που απαιτεί ο λαός είναι με ΝΟΜΟ να απαγορευτεί αυτό το έγκλημα. Άπαντες, όμως, δεν τολμούν να ανταποκριθούν στη λαϊκή απαίτηση. Το γεγονός αυτό φανερώνει την τραγική πραγματικότητα: Ότι στην Ελλάδα (αλλά και στις χώρες του Νότου) οι κυβερνήσεις που εκλέγονται δεν κυβερνούν. Απλώς διαχειρίζονται τις διαταγές που παίρνουν από το κονκλάβιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως, δεν υφίσταται εθνική ανεξαρτησία. Το μέγα ερώτημα «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» υπήρχε από παλιά. Ποτέ, όμως, δεν έγινε τόσο εφιαλτικό όσο στις μέρες μας.
Στις αρχές αυτού του μήνα είχαμε την επέτειο των «Δεκεμβριανών» του 1944. Εκείνη την πολυτάραχη περίοδο, όσοι ευρίσκοντο σε κυβερνητικά πόστα συνειδητοποίησαν ότι τα πράγματα δεν κατευθύνονταν από αυτούς αλλά από ανώτερη δύναμη. Τα τρία κρίσιμα εικοσιτετράωρα, τα εσωτερικά της Ελλάδας ήσαν στα χέρια του στρατηγού Σκόμπι, που εκυβέρνησε με τα δικά του κριτήρια και όχι μέσα στα ελληνικά συνταγματικά πλαίσια. Η αιματοχυσία στην πλατεία Συντάγματος δεν έγινε με εντολή του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου. Το παραδέχθηκε και το απεκάλυψε δημόσια (με επιστολή του στην εφημερίδα «Ακρόπολη» το 1958) ο Άγγελος Έβερτ, που στα «Δεκεμβριανά» ήταν διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών. Ο Έβερτ πράγματι παραδέχθηκε ότι εκείνος –κατά διαταγήν των Άγγλων– έδωσε διαταγή να πυροβολήσουν οι αστυνομικοί το πλήθος των διαδηλωτών. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αντελήφθη ότι άλλοι είχαν την εξουσία στην πράξη και όχι ο ίδιος.
Κάτι ανάλογο συνέβη το 1963 με τον Κων. Καραμανλή, όταν δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο ηγέτης της ΕΡΕ και πρωθυπουργός, που δεν είχε καμία προσωπική ανάμειξη στη δολοφονία, είπε τότε το περίφημο: «Μα, ποιος κυβερνά επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο;». Αλλά ακόμα και την περίοδο του δικτατορικού καθεστώτος της «21ης Απριλίου», όταν τον Νοέμβριο του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη, αρνήθηκαν το αίτημα των Αμερικανών να χρησιμοποιήσει η Πολεμική Αεροπορία τους το αεροδρόμιο της Ελευσίνας στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, οι αμερικανικές υπηρεσίες με τα όργανά τους, τη «σκληρή» ομάδα του ολετήρα Ιωαννίδη, τους ανέτρεψαν.
Εάν, όμως, στις περιπτώσεις του παρελθόντος υπήρχε η «απορία» για το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», σήμερα τέτοιο ερώτημα δεν υφίσταται. Όλοι γνωρίζουν ότι η χώρα δεν κυβερνάται από ελληνικές κυβερνήσεις αλλά από τους… «θεσμούς», που ασκούν καθαρά αποικιοκρατική πολιτική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η «εκσυγχρονισμένη» μορφή ελεεινής δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα, που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του καπιταλισμού και των τραπεζιτών. Και οι «θεσμοί» μάς… «αξιολογούν» για τον βαθμό της υπακοής μας στα άνομα συμφέροντά τους. Εδώ και χρόνια, η ανίερη προπαγάνδα των Βρυξελλών προσπαθεί να πείσει τους εξουθενωμένους Έλληνες για την «ανάγκη της ευρωπαϊκής προοπτικής». Να πείσει ότι δήθεν δεν υπάρχει άλλος δρόμος, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η σημασία της προπαγάνδας είναι μεγάλη και έχει ανάγκη από τοπικά φερέφωνα για να επιτύχει τους σκοπούς της. Ο Ρεξ Λίπερ, ο άγγλος πρεσβευτής κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που βρισκόταν δίπλα στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Εμμ. Τσουδερού, έγραφε στα απομνημονεύματά του: «Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί υπήρξαν εκείνοι που μας δίδαξαν τη σημασία της προπαγάνδας, την οποία χρησιμοποιούσαν αποτελεσματικότατα στην περίοδο του πολέμου. Το νέο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η χρησιμοποίηση από τους Γερμανούς της ‘‘Πέμπτης Φάλαγγας’’. Επηρεασθήκαμε από τον τρόπο που οι Γερμανοί, όταν κατέκτησαν τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, είχαν προετοιμάσει τη ‘‘Φάλαγγα» αυτή, εκ των προτέρων…». Το ίδιο κάνουν και σήμερα στη Δυτική Ευρώπη οι Γερμανοί, κυρίως, αλλά και οι «εταίροι». Επιδίδονται στην προπαγάνδα για την «αναγκαιότητα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σαν «Πέμπτη Φάλαγγα» χρησιμοποιούν τις εξαρτημένες από αυτούς κατοχικές κυβερνήσεις.
Ο Τσακαλώτος επιβεβαίωσε στην ουσία αυτήν την πραγματικότητα με τη δήλωσή του ότι «οι πλειστηριασμοί είναι απαραίτητοι για το συμφέρον των τραπεζών…»! Ο κυνικός αμοραλισμός βασιλεύει στην πολιτική. Ο Μακιαβέλι έγραψε ένα κείμενο, έναν «οδηγό», όπου η πολιτική και η ηθική χωρίζονται κάθετα. Εκεί αναλύεται όχι το «δέον» για τους λαούς αλλά το συμφέρον για τους πολιτικούς. Αναφέρομαι, φυσικά, στον περιβόητο «Ηγεμόνα» του, που έγινε και μένει η σύνοψη και το σύμβολο του πολιτικού αμοραλισμού. Ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, το οποίο όμως για τους κυβερνώντες κατέστη προσφιλέστατο. Ενάμιση αιώνα μετά τον Μακιαβέλι, ένας άλλος άνθρωπος, πολύ πιο διάσημος πολιτικός από τον Μακιαβέλι αλλά άσημος συγγραφέας, ο Καρδινάλιος Ιούλιος Μαζαρίνος (1602-1661) έγραψε ένα, ανάλογου ήθους και στόχων, βιβλίο. Μόνο που το δικό του πόνημα έγινε ελάχιστα γνωστό, ακόμα και στη χώρα την οποία ο συντάκτης του κυβέρνησε αυταρχικά επί δύο σχεδόν δεκαετίες. Αν ο «Ηγεμόνας» απευθύνεται στους ηγεμόνες, διδάσκοντάς τους ωμά την τέχνη της κατάκτησης, της διατήρησης και της εξουσίας, το «Εγκόλπιον» του Μαζαρίνου προχωρούσε παραπέρα. Του «Εγκόλπιου» αποδέκτες είναι οι πολιτικοί, που μαθαίνουν πώς να αναρριχώνται στα «οφίκια», πώς να χειρίζονται τους «ανωτέρους» και «κατωτέρους» όσο γίνεται επικερδέστερα για τους ίδιους.
Αυτό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το εμπέδωσε. Υποκύπτει στους «ανωτέρους», φτωχοποιώντας τους «κατωτέρους». Κέρδος για την κυβέρνηση είναι η εύνοια των «θεσμών». Με αυτήν την «εύνοια», όμως, μας εγύρισαν σε εργασιακό Μεσαίωνα και οι πολίτες φωνάζουν: «Όχι άλλο αίμα για τον ευρωπαϊκό Μινώταυρο». Γυρίσαμε πίσω στα 1869, όταν κάποιος τραπεζίτης του Λονδίνου είχε τυπώσει ένα «Εγκόλπιον» με συμβουλές για τους «χειρώνακτας». Και ο τραπεζίτης έκανε λόγο για την… «Αναπόφευκτον δυστυχίαν του αντιπολιτευομένου την εξουσίαν και συμπράττοντος εις την ανατροπήν των καθεστώτων που έχουν ανάγκην την πειθαρχίαν των εργατών…»! Οι ευρωπαίοι τραπεζίτες έχουν ανάγκη από την «πειθαρχία» μας, ώστε να έχουν οι ίδιοι κέρδος ακόμα μεγαλύτερο. Μας τρομοκρατούν με την ευρωπαϊκή προπαγάνδα, ότι δεν έχουμε καμία ελπίδα έξω από την κυριαρχία τους, γι’ αυτό να μην τους αντιπολιτευόμαστε. Οι πλειστηριασμοί αποτελούν το αποκορύφωμα της προσβολής του λαού μας από την ευρωπαϊκή καμαρίλα.
Ο Βολταίρος, γράφοντας για την Αικατερίνη τη Β’, παρατηρούσε ειρωνικά: «Ξέρω, την κατηγορούν για οικογενειακές ιστορίες (τη δολοφονία του συζύγου της!), αλλά ας μην τα βάζουμε μαζί της για τέτοιες λεπτομέρειες…»! Για τους «θεσμούς» η δολοφονία των ελλήνων πολιτών, με την αρπαγή κατοικιών και της περιουσίας τους, αποτελεί «λεπτομέρεια». Η Γερμανία, που σήμερα ολοκλήρωσε το σχέδιο του Χίτλερ για την κατάκτηση της Δυτικής Ευρώπης, θα περιπέσει στην ίδια καταισχύνη που περιέπεσε εξαιτίας των όσων διέπραξε τότε και φυσικά με τους ομαδικούς φόνους κατά των Εβραίων. Ο Βιλμ Χόζενφενφλετ, γερμανός αξιωματούχος του Γ’ Ράιχ, είχε προειδοποιήσει το 1943 τους συμπατριώτες του: «Με τους φόνους των Εβραίων, χάνουμε τον πόλεμο. Εκτεθήκαμε σε τέτοια ανεξίτηλη καταισχύνη, σε τέτοια κατάρα, που δεν μπορούν να σβήσουν ποτέ. Δεν αξίζουμε κανένα έλεος. Είμαστε όλοι ένοχοι…».
Οι Γερμανοί σήμερα είναι πάλι ένοχοι για τους φόνους –με οικονομικά μέτρα– κατά των Ελλήνων αλλά και κατά των λαών του Νότου. Έχουν εκτεθεί ανεξίτηλα και εισπράττουν τις κατάρες των μαζών. Ας συνειδητοποιήσει αυτήν την κατάσταση και ο πρωθυπουργός Αλέξης, που νομίζει ότι από τον Αύγουστο του νέου έτους θα βγούμε από τα Μνημόνια. Η κυβερνητική θριαμβολογία συνυπάρχει με την απελπιστική φτωχοποίηση και εξαθλίωση των πολιτών.