Οι συντάξεις χηρείας στο κρεβάτι του Προκρούστη!
Του
ΑΝΤΩΝΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοσιολόγου, Αντιπροέδρου
Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΙΚΑ
[email protected]
Παρά τις πρόσφατες νομοθετικές βελτιώσεις που επέφερε η νυν υπουργός Εργασίας κ. Αχτσιόγλου στον νόμο του προκατόχου της κ. Κατρούγκαλου (ν. 4387/2016) με τον ν. 4499/2017, ως προς τις συντάξεις χηρείας (και που έχουν να κάνουν με τη θέσπιση κατώτατου ορίου στο ποσό χορήγησης, που πλέον είναι αυτό της λεγόμενης «εθνικής συντάξεως», καθότι υπήρχε κίνδυνος να μιλούσαμε σήμερα για συντάξεις χηρείας των 100 ευρώ), η αλήθεια είναι ότι το νομοθετικό πλαίσιο που δημιούργησε η σημερινή κυβέρνηση και που πλέον διέπει το καθεστώς χορήγησης των συντάξεων χηρείας μας φέρνει αντιμέτωπους, ως κοινωνία, με ένα εν δυνάμει υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα.
Το λέμε αυτό διότι οι όροι και οι προϋποθέσεις του άρθρου 12 του ν. 4387/2016, που ορίζουν το τι απαιτείται για να λάβει σύνταξη χηρείας ο επιζών σύζυγος, παραμένουν σε ισχύ και τίποτα δεν άλλαξε επί αυτών.
Οπότε, η δικαιούχος, για να μπορεί να λάβει τη σύνταξη χηρείας εφ’ όρου ζωής, θα πρέπει να έχει συμπληρώσει αναγκαστικά το 55ο έτος της ηλικίας της.
Εάν αυτό δεν συντρέχει, τότε είναι που ξεκινούν οι δυσμενείς επιπτώσεις, αφού η σύνταξη χηρείας θα καταβάλλεται για μία τριετία και με την ελπίδα ότι μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια θα έχει προλάβει η χήρα να συμπληρώσει το 55ο έτος της ηλικίας της, ώστε αφού διακοπεί, με το τέλος της τριετίας, η χορήγηση της συντάξεως, να μπορέσει να την ξαναπάρει στα 67 της!
Δικαιολογημένα λοιπόν αναρωτιόμαστε για το αν σκέφτηκαν καθόλου κι αν προβληματίστηκαν αυτοί που ψήφισαν τη σχετική διάταξη νόμου (κι ανάμεσα σ’ αυτούς σίγουρα υπήρξαν και γυναίκες βουλευτές) για το πώς θα μπορέσει να επιβιώσει σε αυτό το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα (που πιθανώς θα κρατήσει περισσότερο από μια δεκαετία) μία γυναίκα άνω των 55 ετών, η οποία μπορεί να είναι κι ανεπάγγελτη μέχρι τότε, σε μια αγορά εργασίας που είναι τουλάχιστον πεθαμένη;
Το κακό, όμως, δεν σταματά εδώ, αφού υπάρχει και χειρότερη περίπτωση και αφορά όσες χήρες δεν συμπληρώνουν το 55ο έτος της ηλικίας τους κατά το διάστημα της τριετίας που λαμβάνουν τη σύνταξη χηρείας, οπότε αυτή σταματά και δεν επαναχορηγείται ποτέ!
Από τα παραπάνω είναι εύκολα αντιληπτό ότι με αυτή τη δυσμενή εξέλιξη στο ζήτημα χορήγησης των συντάξεων χηρείας είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα δημιουργηθεί μια κοινωνική ομάδα, ως επί το πλείστον μεσήλικων γυναικών, που θα αγωνιά πραγματικά για την επιβίωσή της.
Το δε τυχόν δημοσιονομικό όφελος (!) από τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αμελητέο, έως ανύπαρκτο, ιδίως όταν κανείς σκεφτεί το μέγα κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται και θα αφορά συνολικά όλες τις ελληνικές οικογένειες, καθώς όλοι μας έχουμε γιαγιά, μητέρα, αδελφή, ακόμα και θυγατέρα, που έχει βρεθεί ή που δυστυχώς μπορεί να βρεθεί στη δυσμενή αυτή κατάσταση.
Οπότε, χωρίς περιστροφές, απαιτείται άμεση αλλαγή και κατάργηση των δυσμενών ρυθμίσεων του άρθρου 12 του νόμου Κατρούγκαλου.