Η περίπτωση Γιάννη Μουζάλα

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου και Προμηθειών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Δεν γνωρίζομαι με τον κ. Γιάννη Μουζάλα. Όπως και με το σύνολο των μελών της παρούσης κυβέρνησης. Οι πολιτικές του, μάλιστα, ο τρόπος εφαρμογής τους, οι στοχεύσεις τους, ο σχεδιασμός τους και τα αποτελέσματά τους κάθε άλλο παρά με ενθουσιάζουν ή με βρίσκουν σύμφωνο. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για ιδεοληψίες, έλλειψη επαγγελματισμού, ανεπάρκεια και άγνοια, που ρίχνουν και νερό στον μύλο όσων θέλουν τη χώρα μας «αποθήκη ψυχών» και εύκολη λύση στη διαχείριση των εσωτερικών πολιτικών τους σκοπιμοτήτων.

Η αντίδραση ωστόσο και η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε στη διεκδίκηση ενός υψηλού διεθνούς αξιώματος, αυτό του Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μόνο θλίψη, προβληματισμό και αγανάκτηση μου προκάλεσαν. Μια ελληνική υποψηφιότητα που, αν επικρατούσε, θα είχε, καταρχήν και εξ αντικειμένου, θετικά μόνο σημαινόμενα για την προβολή των εθνικών θέσεων και συμφερόντων, αντιμετωπίστηκε αρχικά με καχυποψία και ανομολόγητη εχθρότητα, για να καταλήξει σε χαιρέκακη -στην ουσία της- κριτική, χλευασμό και οιονεί προπηλακισμό του υποψηφίου, όταν αποκλείστηκε. Αποτέλεσμα απογοητευτικό και συμπεριφορά απορριπτέα. Εύλογος και ο προβληματισμός.

Αποδεικνύεται καταρχήν πως η ελληνική υποψηφιότητα, που αφορούσε μάλιστα κρατικό αξιωματούχο, δεν οργανώθηκε και δεν προβλήθηκε όπως θα απαιτούσαν οι περιστάσεις και κάθε ανάλογη διαγωνιστική διαδικασία. Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται πως οι όποιες προσπάθειες αναζήτησης στηριγμάτων και διαμόρφωσης συμμαχιών ήταν σαθρές, αν ποτέ, βέβαια, υπήρξαν. Και δεν τολμά κανείς βέβαια να υποψιαστεί τι θα γινόταν αν υποψήφιος ήταν ένας ιδιώτης και όχι ένα κυβερνητικό στέλεχος. Τουλάχιστον από πλευράς ενδιαφέροντος από τις αρμόδιες υπηρεσίες, που θεωρητικά τουλάχιστον υπάρχουν. Ειδικά την ευθύνη φέρει το υπουργείο Εξωτερικών, που, με βάση το οργανόγραμμά του, διαθέτει γραφείο επιφορτισμένο με την προβολή των ελληνικών υποψηφιοτήτων, το οποίο στην πράξη, προφανώς, δεν λειτουργεί και έχει ως αποστολή την υποστήριξη κάθε ελληνικής υποψηφιότητας. Και όχι βέβαια συναδέλφων και στελεχών του υπουργείου Εξωτερικών, που αναζητούν άλλη προοπτική στην επαγγελματική τους πορεία. Ψιλά γράμματα ενδεχομένως, που είναι ωστόσο η ραχοκοκαλιά στο διεθνές γόητρο ενός σοβαρού κράτους. Για να μην αναφερθούμε, βέβαια, σε «άσπονδους φίλους», με τη μυωπική αντίληψη πως κάθε αποτυχημένη ελληνική υποψηφιότητα προστατεύει τις προσδοκίες τους να καρπωθούν την ποσόστωση των ελληνικών θέσεων στους διεθνείς οργανισμούς. Όνειρα αφελών και δυνάμει μειοδοτών, που έχουν αφήσει τη χώρα μας γυμνή στους διεθνείς οργανισμούς.

Όσον, δε, αφορά τα τιμωρητικά σχόλια για την αποτυχία της υποψηφιότητας Μουζάλα, καμιά ανταποδοτική λογική δεν είναι αποδεκτή. Ούτε και οι υπενθυμίσεις για το πώς, ενδεχομένως, οι συνάδελφοι και ομοϊδεάτες του θα ενεργούσαν ή έχουν ενδεχομένως ενεργήσει σε ελληνικές υποψηφιότητες που δεν προέρχονται από την πολιτική τους παρέα. Η διαφορά στη σκέψη και η υπευθυνότητα στη δράση αποδεικνύονται διαρκώς και επιβεβαιώνονται στην πράξη. Το διεθνές περιβάλλον είναι τόσο απαιτητικό και ανταγωνιστικό, που τον λογαριασμό στο τέλος τον πληρώνει η χώρα.

Και με αυτά και τα άλλα, διαιωνίζουμε τον κύκλο της μιζέριας και της εσωστρέφειας.