Θλιβερή ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ
με την παραπλανητική προπαγάνδα
του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Προξενεί μεγάλη εντύπωση και θέτει αδυσώπητα ερωτήματα η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ, με πρωταγωνιστή τη γνωστή ομάδα των «53», να τοποθετηθεί απροκάλυπτα υπέρ της πολιτικής του ΑΚΕΛ στην Κύπρο και του υποψηφίου του στις προεδρικές εκλογές Σταύρου Μαλά και να ταυτισθεί με την παραπλανητική προπαγάνδα του για δήθεν «δίκαιη, μόνιμη και βιώσιμη λύση», με βάση τη Διζωνική Ομοσπονδία.

Η τοποθέτηση αυτή, λίγο πριν μάλιστα την αναμενόμενη επίσκεψη στην Αθήνα του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, αποδυναμώνει την Ελληνική θέση και δημιουργεί την Ελληνική θέση και δημιουργεί την εντύπωση στην άλλη πλευρά ότι η Αθήνα είναι έτοιμη να αποστασιοποιηθεί από τις θέσεις που εξέφρασε στο Κραν Μοντανά για τα καίρια θέματα των εγγυήσεων και της στρατιωτικής παρουσίας στο νησί που διεκδικεί η Άγκυρα.

Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την επίσκεψη στην Αθήνα του υποψηφίου του ΑΚΕΛ Σταύρου Μαλά, είναι η εξής: «Η υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά αποτελεί μια εγγύηση ενότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και το εχέγγυο στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Διαπραγματεύσεις που θα οδηγήσουν σε μια δίκαιη, μόνιμη και βιώσιμη λύση, στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, όπου όλοι και όλες οι κάτοικοι του νησιού θα ζήσουν σε μια επανενωμένη Ευρωπαϊκή Κυπριακή Δημοκρατία».

Τι είδους εχέγγυο αποτελεί η πολιτική του ΑΚΕΛ στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό; Οι διαπραγματεύσεις αυτές οδήγησαν στο φιάσκο του Κραν Μοντανά, από το οποίο σώθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία υπό ακραίες συνθήκες, χάρις στην Τουρκική αδιαλλαξία και απληστία. Ο Κύπρος Πρόεδρος, υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ, τα έδωσε κυριολεκτικά όλα. Επιβεβαίωσε όλες τις προηγούμενες υποχωρήσεις, αυτού και του πρώην Προέδρου του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια, και τίναξε κυριολεκτικά στον αέρα και τις κόκκινες γραμμές που είχε η Ελληνική πλευρά πάνω σε τέσσερα καίρια θέματα της λεγόμενης εσωτερικής πτυχής του Κυπριακού:

α) Την Τουρκική αξίωση για εκ περιτροπής Προεδρία της συζητούμενης ομοσπονδίας, ως έκφραση δήθεν της «ισότητας» μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, μεταξύ, δηλαδή, του 80% του πληθυσμού και του 18%.

β) Την αναγνώριση βέτο στην Τουρκική πλευρά πάνω σε όλα τα θέματα και σε όλα τα επίπεδα. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι με μια τέτοια ρύθμιση καμιά απόφαση δεν θα μπορούσε να λαμβάνεται χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Τουρκοκυπριακού «συνιστώντος κράτους» και μέσω αυτού της Άγκυρας.

γ) Την αναγνώριση ότι την προτεραιότητα σε ό,τι αφορά τις κατεχόμενες Ελληνοκυπριακές περιουσίες δεν θα έχει ο νόμιμος ιδιοκτήτης αλλά ο παράνομος χρήστης, Τουρκοκύπριος ή έποικος.

δ) Την αναγνώριση σε όλους τους Τούρκους υπηκόους τού δικαιώματος των τεσσάρων Ευρωπαϊκών ελευθεριών (μόνο, βεβαίως, για την Κύπρο). Το δικαίωμα των τεσσάρων ελευθεριών το έχουν μόνο οι πολίτες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα σήμαινε για την Κύπρο ενδεχόμενη εφαρμογή ενός τέτοιου δικαιώματος για όλους τους Τούρκους υπηκόους. Η Τουρκική πλημμυρίδα, δημογραφική και οικονομική, θα μπορούσε μέσα σε λίγα χρόνια να σαρώσει και να αλλοτριώσει αμετάκλητα ολόκληρη την Κύπρο.

Οι υποχωρήσεις αυτές έγιναν ως δήθεν «διπλωματική επίθεση» του Προέδρου Αναστασιάδη και υπό τον όρο, υποτίθεται, ότι θα αποσύρονταν, εάν η Τουρκική πλευρά δεν ανταποκρινόταν στα κεφαλαία της διεθνούς πτυχής του Κυπριακού, στα θέματα δηλαδή των εγγυήσεων και της πλήρους αποχωρήσεως των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων. Η Άγκυρα δεν συγκινήθηκε, βεβαίως, ως συνήθως. Εισέπραξε τις νέες παραχωρήσεις Αναστασιάδη αλλά έμεινε αμετακίνητη στις γνωστές θέσεις της για εγγυήσεις και παρουσία Τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο στο διηνεκές.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αντί να αποσύρει τις υπό όρους, υποτίθεται, υποχωρήσεις του, έσπευσε να συνεργασθεί και να συμφωνήσει με τον Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ κ. Αντόνιο Γκουτέρες για την καταγραφή των υποχωρήσεών του ως διαπραγματευτικών «συγκλίσεων» και τη συμπερίληψή τους σ’ ένα «πλαίσιο Γκουτέρες», ως βάση για νέες διαπραγματεύσεις. Με τον τρόπο αυτό, οι πιο ακραίες Τουρκικές διεκδικήσεις μεταμορφώθηκαν σε «πλαίσιο Γκουτέρες» των Ηνωμένων Εθνών και σε νέα βάση διαπραγματεύσεων.

Αυτή είναι η νέα βάση διαπραγματεύσεων, την οποία επικροτεί, με την ανακοίνωσή του, ελαφρά τη καρδία, και ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι κυβερνών κόμμα. Από διαπραγματεύσεις, πάνω σ’ αυτήν τη βάση, που είναι σημαδεμένη τράπουλα, ελπίζει και προσδοκά ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας άκριτα την παραπλανητική προπαγάνδα του ΑΚΕΛ, ότι θα προκύψει «μια δίκαιη, μόνιμη και βιώσιμη λύση, στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας»!

Μένει κανείς ενεός από τέτοιους ισχυρισμούς. Πώς μπορεί μια τέτοια «λύση», που θα βασιζόταν στον φυλετικό και θρησκευτικό διαχωρισμό και στην υποδούλωση της πλειοψηφίας στη μειοψηφία, να είναι δίκαιη και βιώσιμη; Πώς είναι δυνατόν να προβάλλεται παρακάτω ο ισχυρισμός ότι η «λύση» αυτή θα απέτρεπε δήθεν τη διχοτόμηση και θα «επανένωνε» την Κύπρο; Θα την επανένωνε ως ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος ή ως Τουρκικό προτεκτοράτο;

Το ΑΚΕΛ φέρει τεράστιες ευθύνες, γιατί καλύπτει από «αριστερά» και προάγει ενεργά μια «λύση» Τουρκο-Βρετανικής εμπνεύσεως και μεγάλο πρωτεργάτη τον Χένρι Κίσινγκερ και παρουσιάζει παραπλανητικά το Κυπριακό ως δήθεν «διεθνιστικό» και όχι εθνικοαπελευθερωτικό θέμα.
Τη σιωπηρή παραγραφή της κατοχής και την εγκατάλειψη κάθε πραγματικού αντικατοχικού αγώνα την παρουσιάζει ως «αγώνα κατά της διχοτόμησης» και την ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους τη συσκοτίζει ως δήθεν «προσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους» και ως «αγώνα για επανένωση»!

Η επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν κινητοποίησε και άλλους μεγαλόσχημους ενδοτικούς, που επιδιώκουν να παρουσιάσουν την επίσκεψη αυτή ως «μεγάλη ευκαιρία» για προσέγγιση κορυφής στα καυτά θέματα των εγγυήσεων και της παρουσίας Τουρκικού στρατού στην Κύπρο, πάνω στα οποία σκόνταψε το Κραν Μοντανά, η προωθούμενη απ’ αυτούς και τον ξένο παράγοντα «λύση».

Ο πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου, που επροτάθη ως υποψήφιος από το ΑΚΕΛ, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, προτείνει, ούτε λίγο-ούτε πολύ, νέες υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς για να επιτευχθεί «λύση». Προτείνει συγκεκριμένα:

• Υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς και στα θέματα εγγυήσεων και παρουσίας Τουρκικού στρατού.

• Επάνοδο της Ελλάδος στην πολιτική της αφωνίας στο Κυπριακό ώστε να διευκολυνθούν οι υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς στα θέματα εγγυήσεων και παρουσίας Τουρκικού στρατού.

• Εγκατάλειψη από την Ελλάδα και την Κύπρο του αγωγού EastMed και εξαγωγή του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου με αγωγό μέσω Τουρκίας!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα υποστηρίζει μεγαλόφωνα ο πρώην Πρόεδρος Γιώργος Βασιλείου απηχούν επίσης μύχιες σκέψεις και θέσεις της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, τις οποίες, για λόγους κομματικού κόστους, αποφεύγει να δηλώσει δημοσίως.

Η Κυβέρνηση οφείλει να προβληματισθεί σοβαρά και να μην «εκλάβει» την επίσκεψη Ερντογάν ως δήθεν «μεγάλη ευκαιρία» για «λύση» στο Κυπριακό.