Στην τελική ευθεία μπήκαμε…

ΔΗΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ
Του
Μάκη Κουρή

Καλό μήνα. Στην τελική ευθεία μπήκαμε. Σε 28 μέρες μάς αποχαιρετά άλλος ένας μνημονιακός
χρόνος –ο όγδοος–, με την ευχή το 2018 να δώσει ο Θεός, βοηθούντος και του λαού, να σπάσουμε τις αλυσίδες και να αρχίσουμε να αποφασίζουμε εμείς, τουλάχιστον για τη γειτονιά μας, και όχι ο κάθε υπαλληλάκος των Βρυξελλών. Αν και, απ’ ό,τι βλέπουμε, τα σχέδια του Μεγάλου Αδελφού είναι να μην ασχολείται ο πολίτης, που σε κάποια χρόνια θα είναι απλώς πελάτης, και να τρώει ό,τι του σερβίρουν. Φτάνει – δεν φτάνει… Μόνο που η Ιστορία ποτέ δεν είναι δεδομένη, κάπου στον δρόμο πάντα
ξεφυτρώνει κάποιο μονοπάτι…

Όλα από εμάς εξαρτώνται. Αρκεί να μην αράζουμε στον καναπέ και να μην τα περιμένουμε
όλα από τους άλλους.

Άλλωστε, η εξουσία πάντα φροντίζει για το πώς θα σε έχει εξαρτημένο. Σου πετάει ένα κόκαλο κι εσύ τσιμπάς. Όπως τσίμπησαν πάρα πολλοί με τη λοταρία που έστησε ο Τσακαλώτος. Ζήτα απόδειξη για να μπεις στην κλήρωση μήπως και πάρεις κανένα χιλιάρικο. Όπως έλεγε φίλος, μας κατάντησαν ζητιάνους…

Το ένα κρίσιμο πόστο μετά το άλλο, καθαρά πολιτικό, περνάει σε άτομα διορισμένα, ψυχρούς τεχνοκράτες, που βλέπουν μόνο αριθμούς και καθόλου ανθρώπους. Και ο λόγος, ωμός, ξεκάθαρος. Θα προσαρμόζεις τη ζωή σου στους αριθμούς. Και αυτό δεν είναι σημερινό φρούτο. Η συνταγή, παλιά. Της εποχής Γεώργιου Παπανδρέου, που είχε πει και έχει μείνει στην Ιστορία εκείνο το «οι αριθμοί ευημερούν και δυστυχούν οι άνθρωποι»! Πάνω απ’ όλα οι αριθμοί. Να είσαι χωρίς ταυτότητα, ένας από τους πολλούς…