Να σηκώσουμε το ανάστημά μας
σε κάθε κακοτυχία…

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Ταξιδεύοντας με τη φαντασία μου καθώς ξεφύλλιζα ένα ταξιδιωτικό περιοδικό, ένιωσα την ψυχή μου να φεύγει και την καρδιά μου να γεμίζει στάλες ελπίδας, που μαλάκωσαν τη θλίψη μου απ’ τα τελευταία γεγονότα. Απέραντες παραλίες, ήρεμες, μ’ ένα κατάλευκο πανί να φαίνεται βαθιά στον ορίζοντα, ένα καταπράσινο λιβάδι με κόκκινες παπαρούνες, στο βάθος ένα χωριάτικο σπιτάκι που έδειχνε την παρουσία ανθρώπων. Λίμνες, ποτάμια με πεντακάθαρα νερά, σαν τον «Βοϊδομάτη» της Ηπείρου, νησιά, λόφοι ανεμοδαρμένοι, μια πανδαισία εικόνων. Αυτό μ’ αναθάρρησε και σκέφτηκα πόσο δοτική, πόσο όμορφη είναι αυτή η γη, που μπορεί να μας ζητά με τον δικό της τρόπο να ζούμε σε συμφωνία μαζί της, αφού θα της δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό, κάτι που ξεχάσαμε εδώ και χρόνια. Τη σκάψαμε, τη λεηλατήσαμε, την αλώσαμε κόβοντας τα δάση της, καίγοντας τις πλαγιές της, εξαφανίσαμε τα ποτάμια της, αποξηράναμε τις λίμνες της, κι εκείνη, σαν ένας ζωντανός οργανισμός, μας εκδικήθηκε.

Μέσα όμως σ’ όλα τα δεινά φάνηκε σιωπηλά, μετά την έκπληξη της μεγάλης καταστροφής, ένα απ’ τα καλά του Έλληνα που είχα λησμονήσει. Ο απλός κόσμος, άνθρωποι κάθε ηλικίας έτρεξαν να βοηθήσουν, χωρίς να περιμένουν την κρατική μέριμνα. Μπήκαν μες στα ερειπωμένα σπίτια με την ελπίδα να σώσουν ανθρώπους εγκλωβισμένους, να φέρουν ρούχα στεγνά, τρόφιμα και φαγητό. Άραγε, θα μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε με μεγαλύτερη διάθεση τη συμπόνια μας και να σηκώσουμε το ανάστημά μας σε κάθε κακοτυχία; Ο Έλληνας είναι πολυμήχανος. Μπορεί να κινήσει γη και ουρανό για το «έχει του». Όμως δεν μπορεί να σηκώσει την απώλεια μιας μάνας που έχασε μες στη λάσπη και δεν μπόρεσε να σώσει. Δεν μπορεί να κρατηθεί μόνος του, χωρίς τη βοήθεια των διπλανών του. Ν’ αγωνιστεί μαζί τους για τον αγώνα τον καλό, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, και όχι το θέατρο του παραλόγου που βλέπουμε σχεδόν κάθε βράδυ στις οθόνες μας. Φωτιές, καταστροφές και μίσος. Ένα μίσος που δεν το γνωρίζω ούτε το καταλαβαίνω. Ξέρω ότι δεν υπάρχει πόλη αγγελικά πλασμένη, αλλά όλοι είμαστε καρποί της ίδιας μάνας και η προσπάθεια μιας αναγεννημένης πατρίδας είναι υπόθεση όλων μας.

Ας ξαναστήσουμε τα γκρεμισμένα σπίτια, ας ξαναφτιάξουμε τους ανθισμένους κήπους των σπιτιών που τσαλαπατήθηκαν, ας παραδειγματιστούμε από τη συμπεριφορά εκείνης της ευγενούς κυρίας, της κ. Βαρδινογιάννη, που δείχνει την ανθρωπιά της με κάθε τρόπο, κι ας εξασφαλίσουμε για τα παιδιά και τους γέροντες γονείς μας μια ζωή χωρίς τον φόβο μιας τραγικής μοίρας, ενός θανάτου άδικου, ακαριαίου και απρόβλεπτου.

Έχουν περάσει ήδη 15 μέρες κι ακόμα η εικόνα σ’ εκείνα τα μέρη είναι τραγική. Βλέποντας κανείς τεράστια φορτηγά στοιβαγμένα το ένα πάνω στ’ άλλο, νταλίκες αναποδογυρισμένες, δέντρα, καρέκλες, τραπέζια, ψυγεία, ολόκληρο τον εξοπλισμό ενός σπιτιού ρημαγμένο, σε σωρούς, σαν σκουπίδια ενός βομβαρδισμένου τοπίου, είναι δυνατόν να μη σκεφθεί ότι για όσα λάθη κάνουμε, αργά ή γρήγορα, θα ’ρθει η απάντηση, σκληρή, ανελέητη, να ανταποδώσει τις πληγές που έχουμε ανοίξει στα σπλάχνα της φύσης; Ασυλλόγιστα, με μια παιδαριώδη αφέλεια, σαν αυτή του Πύργου της Βαβέλ, που νόμιζαν ότι θα φτάσουν στον Θεό οι άνθρωποι και αδιαφόρησαν για ό,τι καταστροφικό, ικανοποιώντας τον εγωισμό τους.