Προς «σκεπτικιστές»…

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Για τον δημοσιογράφο αποτελεί πά­ντα μεγίστη ικανοποίηση όταν διαπιστώνει ότι τα κείμενά του βρίσκουν κάποια απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Αυτήν ακριβώς την ικανοποίηση αισθάνθηκα κι εγώ όταν για τα δύο τελευταία άρθρα μου άνθρωποι που μου κάνουν την τιμή να με παρακολουθούν έσπευσαν με διαφόρους τρόπους να με διαβεβαιώσουν ότι τα όσα έγραψα περί Ευρώπης και περί «θεσμών» τούς βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους. Ωστόσο, υπήρξαν και ορισμένοι που –χωρίς να είναι τελείως αντίθετοι– ήθελαν να εκφράσουν τον προβληματισμό που τους βασανίζει: Για το εάν μπορούμε να πορευθούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, ένας εξ αυτών μου έθεσε το ερώτημα: «Είστε ευρωσκεπτικιστής; Είστε δραχμιστής;». Γι’ αυτό το σημερινό άρθρο απευθύνεται σε εκείνους περισσότερο που θέλουν να τοποθετηθούν και να καταλάβουν τα γεγονότα. Και να πάρουν θέση προς την α’ ή β’ πλευρά αφού πεισθούν.

Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να πω ότι ο όρος «ευρωσκεπτικιστής» υποκρύπτει μιαν αμφιβολία και ερωτήματα για τον ρόλο της Ευρώπης. Ο όρος, δηλαδή, αποδίδεται σε εκείνους που δεν αποδέχονται ασυζητητί την «ευρωπαϊκή προοπτική». Προσωπικά, δεν είμαι «ευρωσκεπτικιστής» αλλά ανένδοτος πολέμιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειδή ακριβώς η Ευρώπη δεν εκφράζει σήμερα τα ιδανικά που κάποτε διεκήρυσσε. Την παλιά εποχή, η Δυτική Ευρώπη αναζητούσε τη μοίρα της ανάμεσα στους δύο άλλους «κόσμους»: Την Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση. Παράδοση, ιστορία, πολιτισμός, οικονομία, κοινωνική διάρθρωση, πολιτικές πραγματικότητες έδιναν στη Δυτική Ευρώπη μιαν ιδιαίτερη φυσιογνωμία, οντότητα και αποστολή.

Δυστυχώς, σήμερα αυτά δεν ισχύουν. Η «Ηθική», που έδινε πνοή στη δημοκρατική Ευρώπη, έσβησε. Τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί την έδρα του άκρατου και απάνθρωπου καπιταλισμού της μαφίας των διεθνών τραπεζιτών, που χάριν των συμφερόντων τους προχωρούν κυνικά στη φτωχοποίηση των λαών. Όσο για την επίκριση ως «δραχμιστή», επιμένω κατηγορηματικά ότι χώρα που δεν διαθέτει εθνικό νόμισμα αυτόματα εκχωρεί την εθνική της ανεξαρτησία. Δεν θέλει φιλοσοφία. Όταν εξαιτίας του κοινού νομίσματος τα ξένα κέντρα μπορούν να σου κλείνουν τις τράπεζες όποτε δεν υποτάσσεσαι στις διαταγές τους, τότε ΑΛΛΟΙ ρυθμίζουν τις τύχες των κρατών και όχι οι κυβερνήσεις τους. Ο ρόλος του Κοινοβουλίου εκμηδενίζεται και έχουμε δικτατορία ελεεινής μορφής, καλυμμένη με «δημοκρατικό» μανδύα.

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, επίτιμος καθηγητής Ανθρωπολογίας σε πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα μελέτη του το 2010 έκανε μια αναδρομή στο ταξικό σχέδιο που αναπτύχθηκε κατά την κρίση του 1970, την οποία θεωρούσε αφετηρία των σημερινών μας δεινών. Το σχέδιο εκείνο των τραπεζιτών, «με μανδύα τόνους ρητορείας σχετικά με την ελευθερία του ατόμου, την ελεύθερη αγορά και το ελεύθερο εμπόριο, νομιμοποιούσε δρακόντειες πολιτικές, σχεδιασμένες για την ανάκτηση και την παγίωση της καπιταλιστικής ισχύος. Το σχέδιο υπήρξε επιτυχές, κρίνοντας από την ανορθόδοξη συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας που παρατηρείται σε όλες τις χώρες οι οποίες ακολούθησαν το μονοπάτι του νεοφιλελευθερισμού. Και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει την εξάλειψή του. Μία από τις βασικές πραγματιστικές αρχές που ανέκυψαν κατά τη δεκαετία του 1980, για παράδειγμα, όριζε ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους οικονομικούς οργανισμούς, πάση θυσία…». Και απεκάλυπτε ο Ντέιβιντ ότι στην κρίση που ξέσπασε στο Μεξικό η εντολή των μεγιστάνων του κεφαλαιοκρατικού καπιταλισμού ήταν: «Σώστε τις τράπεζες και ξεζουμίστε τον λαό…»!

Τώρα, βλέπουμε το σχέδιο αυτό να εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Εάν δεχθούμε ότι ιστορικά ρόλος της Αριστεράς είναι να υπεραμύνεται των λαϊκών συμφερόντων και να πολεμάει τις σκοτεινές δυνάμεις του κεφαλαίου, γεννάται το εύλογο ερώτημα: Πού βρίσκονται, επιτέλους, στην Ελλάδα περισσότερο αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο, οι δυνάμεις της Αριστεράς, για να διαδραματίσουν τον ιστορικό τους ρόλο; Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζονται οι ονομαζόμενοι «σοσιαλδημοκράτες» και άλλοι «αριστεροί» ότι είναι ποτέ δυνατόν να αντισταθείς στη μαφία των τραπεζιτών μέσα από την πλήρως ελεγχόμενη από αυτές τις δυνάμεις Ευρωπαϊκή Ένωση; Κατήντησαν κομπάρσοι των κεφαλαιοκρατών. Το μέγα πρόβλημα είναι με ποιον τρόπο θα ανατρέψεις αυτό το σύστημα του κοινωνικού ολέθρου και όχι πώς θα πείσεις (αν είναι ποτέ δυνατόν!) τους Καίσαρες και Καλιγούλες των Βρυξελλών να σου παραδώσουν το πηδάλιο. Δεν είναι στις συνήθειες των δυναστών να αυτοκτονούν!

Η δική μας ψευδο-Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι θα πετύχει στον (ύποπτο και θολό) ρόλο της αποδεχόμενη τις «αξιολογήσεις», καθιερώνοντας πλειστηριασμούς χάριν των τραπεζιτών και βίαιη φτωχοποίηση των συνταξιούχων, «ξεζουμίζοντας» τους πολίτες για να δώσει εξετάσεις υποταγής στη συμμορία των «θεσμών»… Αλλά αυτά μπορεί να τα εφαρμόσει οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Επομένως, τι τη θέλουμε τη λεγόμενη «Αριστερά»; Οι πονηροί, δόλιοι «εταίροι» στηρίζουν την κυβέρνηση του Τσίπρα ακριβώς για να δείξουν στους ζαλισμένους Έλληνες ότι, αφού η «Αριστερά» ακολουθεί τη δική τους πολιτική, δεν υπάρχει άλλος δρόμος και οφείλουν να υποταχθούν. Εκμεταλλευόμενοι την αρχομανία του Αλέξη, οι μαφιόζοι των ξένων τραπεζιτών τον έχουν δέσει χειροπόδαρα και τον εξέθεσαν διεθνώς.

Με ποιον τρόπο; Προ εβδομάδος, έβαλαν τον Δικηγορικό Σύλλογο της Γαλλίας να «βραβεύσει» τον έλληνα πρωθυπουργό για το… «πολιτικό του σθένος»! Πρώτα πρώτα, ο Δικηγορικός Σύλλογος τι σχέση έχει με τέτοιου είδους «επιβραβεύσεις»; Ο Τσίπρας δεν είναι νομικός. Απλώς, έχει αναγνωριστεί ως… δικολάβος! Κι έπειτα, ποιο είναι το «σθένος» του; Οι συνεχείς «κωλοτούμπες»; Τα ατελείωτα ψεύδη; Το ότι δεν εδίστασε και δεν διστάζει να επιβάλλει συνεχείς εξοντωτικούς φόρους και να παίρνει απάνθρωπα μέτρα σε βάρος των πολιτών, χάριν των συμφερόντων των ξένων τραπεζών; Σθένος πολιτικό θα είχε εάν διέθετε το κουράγιο να ΑΡΝΗΘΕΙ να παίξει τον ρόλο του «Κουίσλινγκ», που εξυπηρετεί την πολιτική των αποικιοκρατών. Εκείνος, όμως, καμάρωνε με το μετάλλιο της… υποταγής που του απένειμαν και γελούσε ανυποψίαστος για τη διεθνή διαπόμπευσή του. Και η φαιδρή τελετή έκλεισε με τη σουρεαλιστική (δηλαδή, βλακώδη) δήλωσή του: «Είμαι Ευρωπαίος, διότι είμαι… αριστερός»!

Καημένε Αλέξη, πού σε κατήντησε το πάθος σου για την εξουσία έναντι οιουδήποτε τιμήματος… Το να εξουθενώνεις τους πολίτες κατά διαταγήν των ξένων δεν λέγεται «σθένος» αλλά θράσος. Έμπλεξες τις έννοιες. Προχώρησε, όμως, ο πρωθυπουργός των φόρων και σε κάτι περίεργες παρομοιώσεις, εμφανίζοντας τον εαυτό του σαν τον Οδυσσέα! Δεν τα είπε καλά στους Γάλλους. Έπρεπε να παρομοιάσει τον εαυτό του με τους ναύτες του Οδυσσέα, που τους μάγεψε η Κίρκη και τους μετέτρεψε σε χοίρους. Εκείνον τον μεταμόρφωσε η Κίρκη των Βρυξελλών από «επαναστάτη» αντιπολιτευόμενο σε υπάκουο υπηρέτη της μνημονιοκρατίας. Τέτοιος «αριστερός» δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ άλλοτε στην Ιστορία. Αλλά με την Ιστορία δεν τα πάει καθόλου καλά ο Αλέξης. Δεν έκλεισε τα αυτιά του ο Οδυσσέας για να αποφύγει τον κίνδυνο από τα θέλγητρα των Σειρήνων, όπως είπε στους γάλλους νομικούς, που πολύ το διασκέδαζαν. Εκείνος κλείνει τα αυτιά του στις διαμαρτυρίες των φορολογουμένων και γοητεύθηκε από τα θέλγητρα των Σειρήνων της μαφίας των «εταίρων».

Αλλά ούτε –τουλάχιστον– στη νεότερη Ιστορία έχει εντρυφήσει ο Ιανός του επονείδιστου ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, θα εγνώριζε ότι στα μεταπολεμικά χρόνια η ΕΔΑ (όπως και η γνήσια Κεντροαριστερά των Σβώλου, Τσιριμώκου, Καρτάλη κ.λπ.) στάθηκε ως πολιτικός οργανισμός επειδή –πέραν των άλλων– ανέπτυξε μια οικονομική πολιτική η οποία ανταποκρινόταν στα προβλήματα των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων. Δεν επρότεινε την… υπερφορολόγησή τους (όπως πράττουν σήμερα οι ψευδοαριστεροί, κατ’ εντολήν των ξένων). Αντίθετα, ήταν δύναμη που όρθωσε ανάστημα στην οικονομική λογική του Σχεδίου Μάρσαλ και ανέδειξε διαφορετικές παραγωγικές προτεραιότητες, πέραν της ενσωμάτωσης της χώρας στο δυτικό σύστημα οικονομικών και εμπορικών σχέσεων. Απετέλεσε μιαν ανυπέρβλητη πολιτική δυναμική, που δεν την είχαν προβλέψει οι υμνολόγοι-θιασώτες της «βοήθειας». Ιδίως όταν τα πέντε χρόνια εφαρμογής του Σχεδίου Μάρσαλ μπορεί να μετέφεραν πόρους σε συγκεκριμένες κατηγορίες πληθυσμού, άφησαν όμως στο περιθώριο σημαντικές πλευρές των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας αλλά και ανολοκλήρωτες υποδομές. Γιατί; Διότι η διαδικασία παραγωγικής ανάπτυξης θυσιάστηκε στις γεωπολιτικές απαιτήσεις των Αμερικανών μετά τον πόλεμο της Κορέας.

Σήμερα, η παραγωγική ανάπτυξη της χώρας θυσιάστηκε μπροστά στις απαιτήσεις των «θεσμών» για να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο οι γερμανο-γαλλικές τράπεζες. Οι «σκεπτικιστές» και φοβισμένοι για το τι θα συμβεί με την αποχώρησή μας από την ευρωπαϊκή συμμορία θα πρέπει να αναλογισθούν την πρωτόγνωρη κρίση και εξαθλίωση που βιώνουμε. Και να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το άθλιο φαινόμενο ονομάζεται καπιταλισμός. Έδρα του είναι οι Βρυξέλλες. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να πολεμήσεις το θηρίο μέσα στη φωλιά του, αφού οπωσδήποτε θα σε… καταβροχθίσει! Να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Βρετανίας, όπου μετά το Brexit έπεσε η ανεργία στο 3%. Όταν βρεθούν εθνικοί κυβερνήτες κρατών και αποσύρουν τις χώρες τους από τη σύναξη της ευρωπαϊκής διαφθοράς, τότε μόνο θα γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας και το σάπιο αυτό οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

Όλα αυτά, λογικά, θα έπρεπε να τα αναλύει καθημερινά μια σωστή Αριστερά. Αλλά να το πάρουμε απόφαση: Η Αριστερά στην Ελλάδα πέθανε εξαιτίας του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ, που καθιέρωσε την ανωμαλία σε όλα τα επίπεδα. Την εξετέλεσε ο Τσίπρας, που έχασε το παιχνίδι σε εθνικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να εμφανισθούν άλλοι, ΕΝΤΙΜΟΙ όμως άνθρωποι, να εκφράσουν αυτόν τον χώρο. Στο μεταξύ, οι ψηφοφόροι, όταν ακούνε «Αριστερά», θα παίρνουν έντρομοι δρόμο. Μακάρι, τουλάχιστον, να υπήρχε μια αντιμνημονιακή Δεξιά, αλλά ούτε αυτήν τη βλέπουμε. Εμείς οι παλαιότεροι, που ευτυχήσαμε να ζήσουμε στο περιβάλλον αληθινά μεγάλων ηγετών και πιστεύαμε σε άλλες αξίες, γίναμε τώρα κουρασμένοι πλάνητες των χώρων που γοήτευσαν την εαρινή μας ψυχή. Βαδίζουμε πια μέσα στη νύχτα των καιρών, με την πίστη μας δεινά τραυματισμένη απ’ όσα διαδραματίζονται γύρω μας.

Ο «Πατριάρχης» του Σοσιαλισμού, ο Ζαν Ζορές, που έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή του, μας είχε προειδοποιήσει έγκαιρα: «Η πλάνη μας αρχίζει από το σημείο που περιμένουμε στ’ αλήθεια την απότομη κατάρρευση του καπιταλισμού και την απότομη άνοδο του προλεταριάτου, μετά από κάποια σφοδρή πολιτική θύελλα της αστικής κοινωνίας ή από κάποια μεγάλη οικονομική αναταραχή». Και ετόνιζε ότι αλλαγή θα υπάρξει μόνο με την «ενδυνάμωση του προλεταριάτου»! Αυτός ακριβώς έπρεπε να είναι ο ρόλος μιας γνήσιας Αριστεράς, εάν υπήρχε…