Φιλοσοφικές νύξεις

Του
ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Πριν να καταπιαστώ με το κυρίως θέμα του άρθρου μου, είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ στα εξευτελιστικά όργια, που διαδραματίστηκαν από αδρά αμειβόμενα, παρά την έκδηλη φτώχεια των Ελλήνων, και θρασύτατα σκύβαλα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, με αποφώλια τέρατα της ναζιστικής και αρπακτικής Γερμανικής Βουλής. (Το άλφα στερητικόν του άκρως ακατάληπτου Χάιντεγκερ μας… ενθουσίασε.)

«Το της πόλεως ήθος ομοιάζει τοις άρχουσι». Η ρήση αυτή περιέχεται στον προς Νικοκλέα λόγο του ΚΑΙ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΤΑ ΚΕΡΑΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. (Τότε οι Έλληνες είχαν να κάνουν με αντίπαλους Έλληνες και όχι με Γερ­μανούς.)

Οι Έλληνες, βέβαια, δεν τσακώνονται μόνο μεταξύ τους. Προχωρούσαν και με γιγαντιαία άλματα αλόγων προκειμένου να πλησιάσουν τη διερεύνηση του σύμπα­ντος.

Αργότεροι –και λίαν επιμελείς ερευνητές– κατέγραψαν τα ονόματα και τις δραστηριότητές τους και λατινιστί. Τους αντιγράφω για τους νοσταλγούς και νομομαθείς Έλληνες που βδελύσσονται το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ: Από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Αυγουστίνο και τον Θωμά τον Ακινάτο, έως τον Μακιαβέλι, τον Thomas Morus και τους ουτοπιστές. Τον Hobbes με τον ολοκληρωτικό «Λεβιάθαν» του, τον John Locke, τον Giovanni Battista Vico και τη «Νέα Επιστήμη του», τον Ρουσώ και τους γάλλους κοινωνιστές, τον Έγελο, τον Feuerbach, τον Μαρξ, τον Engels και τους επιγόνους, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον φαιό Στάλιν και τους επίσης φαιούς αντίποδές τους, Μουσολίνι και Χίτλερ, συν το δεκανίκι του τελευταίου, τον περιλάλητο Rosenberg, και σχετικά πρόσφατα τους τόσο διαφορετικούς ενδιάμεσους σταθμούς, τον Bakunin και τη μεθοδική επεξεργασία του ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ, τον «αρχιτεχνίτη του εφικτού», Bismarck, και τους εμπνευστές της θεωρίας των elite, Pareto και Max Weber.

Από τον 5ο, δηλαδή, π.Χ. αιώνα μέχρι μόλις χθες και προχθές, η πολιτική, ως πρακτική ενάσκηση και θεωρητική ενασχόληση, είχε την πρωτοκαθεδρία στην οργάνωση και λειτουργία των κρατικών οντοτήτων, στη μορφοποίηση και τον έλεγχο των κοινωνιών και στην καθυπόταξη ή χειραφέτηση των λαών και εν γένει των μαζών. (Περιττεύει να προσθέσει κανείς ότι και στην «Προπληροφορική» φάση της ανθρωπότητας ο διεθνισμός αποτελούσε τον Δούρειο Ίππο ανεξέλεγκτων συμφερόντων.)
Άλλο, βέβαια, διεθνισμός και άλλο κοσμοπολιτισμός, όπως αναπτύχθηκε και εκφράστηκε τον 18ο κυρίως αιώνα (και συστηματοποιήθηκε στο εξαίρετο, και ο­γκώδες, βιβλίο του Peter Coulmas: «Weltbürger – Geschichte einer Menschheitssehnsucht», το 1190.)

Δεν φτάσαμε ακόμα στο ζοφερό και εφιαλτικό αυτό σημείο, αλλά τα σκαριά του έχουν μπει – «ανεπαι­σθήτως» και χωρίς να έχουμε ακούσει «ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον», όπως είχε γράψει ο μέγιστος, για τα ιστορικά δημιουργήματά του, Καβάφης.

Εδώ ακριβώς κάτι ακόμα, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, εμφανίζεται με την επίκληση της «πλανητικής συνείδησης», η ανάπτυξη της οποίας στο κάθε άτομο οφείλει να αποτελεί την κατηγορική προσταγή της ενοχής μας, υπεισέρχεται το μέγα ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη καταστροφή που γνωρίζει στις μέρες μας η αν­θρωπότητα. Καλούμαστε, επομένως, όλοι και ο καθένας χωριστά να την αναδεχθούμε και να προσφέρουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τον αποτελεσματικό οβολό μας.

Πέρα από τα οικολογικά μανιφέστα, τα οποία και χρήσιμα είναι και αφυπνιστικά, ένα από αυτά περιέχει τη συγκλονιστική φράση: «Το περιβάλλον δεν το κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας». ΤΟ ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ.
Απαιτείται επίμοχθη και μεθοδική προσπάθεια. Απαιτείται αληθινή σταυροφορία, επικεφαλής της οποίας έχουν ακόμα την ευκαιρία να τεθούν οι πολιτικοί σε μια ύστατη απόπειρα εξιλέωσης και ανάκτησης του χαμένου εδάφους… Οι καιροί ου μενετοί.

Το να εκστομίσει κανείς μια προτροπή στους πολιτικούς δεν είναι το πιο δύσκολο, το πιο ανέφικτο πράγμα. Το πιο ανέφικτο εγχείρημα, το πιο ακανθώδες είναι να τη μισοπάρει κανείς πίσω. Οι νουνεχείς το πράττουν χωρίς τύψεις συνειδήσεως. Και αυτό επειδή έχουν εμπεριστατωμένη κατάφαση του δυσχερέστατου συνόλου. Ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχει καταστεί αναπόφευκτη για τον πάσα έναν.

Τι λείπει; Λείπει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος με πολλαπλάσια θύματα των δύο προηγουμένων. «Θα πεθάνω που θα πεθάνω, θα σκοτωθώ που θα σκοτωθώ. Ας προλάβω να είμαι εγώ ο θύτης, παρά το θύμα. Ούτως ή άλλως, κανένας δεν θα μάθει ποτέ ποιος ήταν ο ένας και ποιος ο άλλος». Αλλάζω αιφνιδίως πρύμναν.

Δεν ανήκω στη χορεία των μοχθηρών ανθρώπων. Ούτε αδιαφορώ για την περιβαλλοντική-περιβαλλοντολογική καταστροφή που θα έχει παγκόσμιες διαστάσεις. (Αρκετό πλήθος Κινέζων θα επιζήσουν, αν κατορθώσουν να αρπάξουν ποσότητες ρυζιού και να τις ρίξουν στα στομάχια τους, έστω ως μούσκευμα.)

Το σημερινό άρθρο δεν διαφέρει πολύ από το προηγούμενο. Ορισμένοι θυμήθηκαν ξεχασμένα ονόματα. Κάποιος ενδεχομένως ανακάλυψε υπαρξιακής φύσεως όνομα που ματαίως αναζητούσε. Η μεγάλη καταστρο­φή είναι για τους πολλούς. Όχι για τον παραλληλισμένο έναν. Εκτός και τον πνίξει το μανιασμένο νερό κι εκείνον.

Επανέρχομαι στον Peter Coulmas μετά βαΐων και κλάδων. Ισοζυγιάζει τις πιθανολογούμενες παγκόσμιες καταστροφές με τη λύτρωση της πατρίδας μας και του λαού μας. Ο Πέτρος Κούλμας –κοινωνικός, κοινωνικότατος στις συναναστροφές του– υπήρξε σοφός. Άνθρωπος του φωτός και όχι της συγκάλυψης.

Ο ε­ρωτισμός του υπήρξε διδακτικός, ανεξαρτήτως ηλικίας και διαθέσεων. Στο μεταξύ, η σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μαρέβα Γκραμπόφσκι, επιδόθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2017, μέσω του πληρεξούσιου δικηγόρου της, εναντίον πάντων και πασών. Επιτέθηκε ακόμα και στην «Εφημερίδα των Συντακτών», καταδικάζοντας –η… πτωχοτάτη– κάθε μία και κάθε έναν που αποτελεί φράγμα για τον αθέμιτο και ΠΑΡΑΝΟΜΟ πλουτισμό της.

Τελικό συμπέρασμα, πάμπολλα χρόνια μετά τη δημοσίευση του αριστουργήματος του Πέτρου και τους εντονότατους εκθειασμούς του κοσμάκη: Κουλουβάχατα!