Νέα αποτελέσματα μελέτης για τη θεραπεία ηλικιωμένων ασθενών με κολπική μαρμαρυγή
Νέα αποτελέσματα ανάλυσης δεδομένων κλινικής πράξης από τη βάση δεδομένων Humana στις ΗΠΑ, ανακοινώθηκαν πρόσφατα, σύμφωνα με τα οποία η θεραπεία με απιξαμπάνη σχετίστηκε με σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου/συστηματικής εμβολής και χαμηλότερα ποσοστά μείζονος αιμορραγίας σε σχέση με τη βαρφαρίνη σε ασθενείς με μη βαλβιδική κολπική μαρμαρυγή (ΜΒΚΜ) 65 ετών και άνω.
Τα συγκεκριμένα αποτελέσματα της ανάλυσης δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό “Current Medical Research and Opinion” και περιλάμβαναν συνολικά τρία νεότερα από του στόματος αντιπηκτικά, ενώ στοιχεία από την επιλεγμένη κοόρτη (σειρά) ασθενών της απιξαμπάνης παρουσιάστηκαν σε αναρτημένη ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Καρδιολογίας του 2017, που διοργανώθηκε στη Βαρκελώνη της Ισπανίας.
Η βάση δεδομένων Humana περιλαμβάνει αιτήσεις αποζημιώσεων από το σύστημα οργανωμένης φροντίδας υγείας και φαρμακεία για πάνω από 20 εκατομμύρια άτομα, που ζουν κυρίως στις νότιες και μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Η εν λόγω ανάλυση διεξάχθηκε για ασθενείς 65 ετών και άνω με μη βαλβιδική κολπική μαρμαρυγή, οι οποίοι δεν είχαν λάβει αντιπηκτικό από το στόμα για τουλάχιστον έναν χρόνο. Οι ασθενείς έπρεπε να είχαν συνεχόμενη ασφάλιση υγείας με ιατρική και φαρμακευτική κάλυψη για τουλάχιστον 12 μήνες πριν από την ημερομηνία αναφοράς. Ασθενείς με αιτήματα αποζημίωσης για διάγνωση βαλβιδικής καρδιοπάθειας, φλεβικής θρομβοεμβολής, παροδικής κολπικής μαρμαρυγής, καρδιακής χειρουργικής επέμβασης, υπερθυρεοειδισμού και θυρεοτοξίκωσης ή εγκυμοσύνη κατά την περίοδο αναφοράς αποκλείονταν. Η μέση διάρκεια της παρακολούθησης ήταν 6,3 μήνες για την απιξαμπάνη και 8,3 μήνες για τη βαρφαρίνη.
Τα δεδομένα κλινικής πράξης, όπως η συγκεκριμένη ανάλυση της βάσης δεδομένων Humana, παρέχουν επιπλέον πληροφορίες για τη λήψη ορθών αποφάσεων ως προς τη θεραπεία επιλεγμένων υποπληθυσμών ασθενών, όπως οι ηλικιωμένοι, στην καθημερινή κλινική πρακτική. Η ανάλυση δεδομένων κλινικής πράξης δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τεκμήριο από μόνη της για την κατοχύρωση της αποτελεσματικότητας ή/και ασφάλειας μιας θεραπείας. Οι μελέτες παρατήρησης δεδομένων κλινικής πράξης αξιολογούν απλώς τη συσχέτιση και όχι την αιτιώδη σχέση.