Πότε θα σηκώσουν τα μανίκια οι πολιτικοί;

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Ένα μεγάλο ελάττωμα των Ελλήνων είναι η αποφυγή ανάληψης ευθύνης για πράγματα απλά ή ακόμα και δύσκολα, που θα μπορούσαν να λυθούν βάζοντας σε προτεραιότητα τις καίριες ανάγκες του τόπου. Και, βέβαια, αυτοί που ευθύνονται είναι πρωτίστως οι εκάστοτε κυβερνώντες αλλά και οι πολίτες. Είναι θέμα ηθικής η εκπλήρωση υποσχέσεων από τους τοπικούς παράγοντες, που γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει στον τόπο τους, και μετά απ’ την κεντρική εξουσία.

Είχαν έτοιμη τη μελέτη της εκτροπής χειμάρρων και την έβαλαν στο αρχείο, σαν κάτι που είχε περιθώριο να διορθωθεί σε κάμποσα χρόνια, γιατί δεν πίστευαν ότι μπορεί να γίνει τέτοια καταστροφή, με νεκρούς σε καιρό ειρήνης. Δεν άκουσα κανέναν να ζητά συγγνώμη απ’ τους ιθύνοντες, παρά είδα μόνο πόλεμο λέξεων και ύβρεων μεταξύ των διαφόρων παραγόντων. Ανήθικη πολιτική, που δεν έχει το θάρρος να μιλήσει ντόμπρα και -έστω και τώρα- να προσπαθήσει να διορθώσει τ’ αδιόρθωτα, όχι με μπαλώματα αλλά μ’ έργα γερά, σταθερά, για να μη δούμε πάλι στις οθόνες μας πρόσωπα απελπισμένα, αφημένα στο έλεος του Θεού, εξαιτίας της παράλογης τακτικής των διοικήσεων, που αφορά κάθε φορά έργα βιτρίνας, κηπάκια, γεφυράκια, πανηγύρια, δηλαδή από έξω μπέλα-μπέλα και από μέσα κατσιβέλα.

Επιτέλους, σηκώστε τα μανίκια, γίνετε ένα με τον κόσμο, ξυπνήστε, δώστε πνοή αισιοδοξίας σε απελπισμένους που έχτισαν με μόχθο μια τρύπα για να χώσουν την οικογένειά τους, που έφτιαξαν μια δουλειά για να ζήσουν, δίνοντας ζωή σε άγονες περιοχές, κάτω από ένα βουνό που απογυμνώθηκε, λόγω της αδιαφορίας σας, κι άφησε ένα τσουνάμι λάσπης και νερού να πνίξει ανθρώπους, να θάψει περιουσίες.

Σαν να μην άλλαξε τίποτα από τότε που στο Μπουρνάζι πνίγηκαν άνθρωποι. Πήγαινα ακόμα στο σχολείο και θυμάμαι με πόσο φόβο τα παιδιά μιλούσαν για εκείνη την καταστροφή την άλλη μέρα. Και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, η ίδια εικόνα, άθλια, τριτοκοσμική, ενώ οι υπεύθυνοι με τα κροκοδείλια δάκρυά τους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Με τι ψυχή οι άνθρωποι αυτοί θα μπορέσουν να περάσουν τα Χριστούγεννα, όταν παντού υπάρχουν τα απομεινάρια μιας θύελλας που έχει κλείσει τους δρόμους και οι περιοχές μοιάζουν βομβαρδισμένες;

Ποσώς τους ενδιαφέρει αν θα φωταγωγηθεί το χριστουγεννιάτικο δένδρο στον κεντρικό δήμο της πρωτεύουσας. Είναι μια τραγική εικόνα, γεμάτη ειρωνεία, που πλήττει πάντα τους αδύναμους. Απ’ τη μια η εικόνα μιας ευτυχισμένης μεγαλούπολης κι από την άλλη θρύψαλα, απελπισία, πρόσωπα τραγικά, που θρηνούν πάνω στα ερείπια. Ως πότε πια θα αφήνουν να μπαζώνονται ποτάμια και να εκμεταλλεύονται τη φύση, αφού αυτή εκδικείται πάντα, όταν έρθει η ώρα;