Οι «θεσμοί»…
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Λίγες ώρες μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τον πιο βάρβαρο τρόπο από τις δυνάμεις του διεθνούς καπιταλισμού και το ΝΑΤΟ, ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και άλλοτε υπουργός Γιάννης Καψής (που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή) βρέθηκε στον τόπο της τραγωδίας. Σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Βελιγράδι, κατάφορτο με βιβλία και εφημερίδες, ο Καψής συναντήθηκε με τον Μίλοβαν Τζίλας. Ο «μεγάλος αιρετικός» του κομμουνισμού, που ήλθε σε αντίθεση όχι μόνο με τη Σοβιετική Ένωση αλλά και με τον ίδιο τον Τίτο, ντυμένος με χοντρό πουλόβερ και ένα μεγάλο μάλλινο κασκόλ γύρω από τον λαιμό για να προφυλαχθεί από την υγρασία, είπε στον έλληνα δημοσιογράφο: «Η ιδεολογία μου είναι όπλο επανάστασης. Όταν η ιδεολογία γίνει εξουσία, είναι όπλο καταπίεσης…». Το κακό στη δική μας περίπτωση είναι ότι ο Τσίπρας και το κόμμα του, σφετεριζόμενοι μια θολή «ιδεολογία», που της έβαλαν την ταμπέλα της «Αριστεράς», όχι μόνο δεν προχώρησαν στην «επανάσταση» που υπόσχονταν όταν ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά εφήρμοσαν την καταπίεση που επέβαλλαν οι «θεσμοί». Ουσιαστικά, πρόκειται για τους ίδιους «θεσμούς» που διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία με βομβαρδισμούς.
Έχω κουραστεί να γράφω και να λέω ότι δεν νοείται παγκοσμίως αριστερή κυβέρνηση και οποιοσδήποτε αριστερός φορέας να υιοθετούν οικονομική πολιτική και μέτρα που πλήττουν τους πολίτες, προκειμένου να εξυπηρετούν τα ξένα καπιταλιστικά κέντρα. Εάν ενστερνίζεσαι τέτοιες αντιλαϊκές πολιτικές και εξακολουθείς να εμφανίζεσαι ως «αριστερός», όχι μόνο γίνεσαι καταγέλαστος, αλλά αποδεικνύεις ότι δεν είσαι τίποτε άλλο παρά πολιτικός καιροσκόπος, με δόλιους σκοπούς. Και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να μένεις γαντζωμένος στην εξουσία, ώστε να απολαμβάνεις προσωπικά οφέλη. Δεν εξυπηρετείς, δηλαδή, τα συμφέροντα του συνόλου αλλά μόνο τα δικά σου.
Εδώ και χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες αυτού του άθλιου φαινομένου, από τη στιγμή που η Κίρκη των Βρυξελλών μετέτρεψε κάποιους που ισχυρίζονταν ότι είναι «λαϊκοί αγωνιστές» σε χοίρους του καπιταλισμού, που σιτίζονται από το «παχνί» της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Αυτού του αμαρτωλού συνονθυλεύματος, που καθιέρωσε τον «διεθνισμό της δυστυχίας». Ο Μαρξ έλεγε ότι «η μόνη πραγματική αιτία που κάνει έναν λαό να διαφέρει από κάποιον άλλο είναι το οικονομικό περιβάλλον, όπου διαπλάθεται η σχέση της άρχουσας τάξης των κατεχόντων προς όσους εκμεταλλεύεται, καθώς απορρέει από την ιδιαιτερότητα της μεταξύ τους έντασης…». Μπορεί να είναι κάπως απόλυτη αυτή η θεωρία, πάντως εκφράζει μια πραγματικότητα.
Στις μέρες μας, «άρχουσα τάξη» (ή μάλλον… αταξία!) είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εκμεταλλεύεται τους λαούς του Νότου που στενάζουν επειδή δεν διαθέτουν πλέον ηγέτες να υψώσουν ανάστημα και να αποχωρήσουν από αυτό το ευρωπαϊκό γκέτο. Ίσως ο Μαρξ να είχε κάποια… «διαίσθηση» όταν προτίμησε να πάει στο Παρίσι και όχι στις… Βρυξέλλες (η επισήμανση είναι δική του) για να βιώσει την αίσθηση της ελευθερίας και να διακηρύξει τις πεποιθήσεις του! Και, Γερμανός ο ίδιος, δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι «οι Γερμανοί είναι ο πιο καθυστερημένος δυτικός λαός» και ότι «στη Γερμανία, όπου η πρακτική ζωή είναι βλακώδης και η ευφυΐα μη πρακτική, οι άνθρωποι ωθούνται να διαμαρτύρονται μονάχα λόγω υλικών αναγκαιοτήτων…». Τις «υλικές ανάγκες», ακόμα και σήμερα, οι Γερμανοί τις απαιτούν για τους ίδιους, τις αρνούνται όμως για τους άλλους λαούς.
Ο Μαρξ είχε επηρεαστεί έντονα από την άθλια ζωή των αδυνάμων στη Βρετανία, από την τρομερή φτώχεια και αθλιότητα, ακριβώς όπως τις συναντούμε στις σελίδες των έργων του Μπαλζάκ, του Ντίκενς ή στο ημιτελές μυθιστόρημα του Σταντάλ «Λυσιέν Λεβέν». Σε αυτά τα έργα βλέπουμε τη σκιαγράφηση των φιλόδοξων καιροσκόπων, εκμεταλλευτών, που τυραννούσαν την εργατική τάξη. Στην εποχή μας, αυτοί οι φιλόδοξοι καιροσκόποι ποζάρουν σαν… «αριστερή» κυβέρνηση! Και έχει φτάσει η ευρωλαγνεία και η δουλοφροσύνη τους σε τέτοιον βαθμό, ώστε εβάφτισαν με ειδική ονομασία το οικονομικό «εκτελεστικό απόσπασμα» των ξένων, αυτά τα κοράκια που μας έρχονται κάθε τόσο για να μας «αξιολογήσουν». Δεν αποκαλούν πλέον «τρόικα» τους μισητούς επιδρομείς αλλά… «θεσμούς»! Ας αναλύσουμε τον όρο: «Θεσμός», λοιπόν, είναι το ισχύον ως δίκαιον. Κανών δικαίου. Νόμος. Επίσης, σύστημα το οποίο δημιουργεί ηθική και νομική κατάσταση. Επομένως, τα κοράκια της «τρόικας» αποτελούν –κατά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ– «κανόνα δικαίου», είναι υπεράνω των ελληνικών νόμων και έχουν δημιουργήσει όχι «ηθική» αλλά… ανήθικη κατάσταση…
Έρχονται οι «θεσμοί» στην Αθήνα (27 Νοεμβρίου) για να επιβάλουν την πιο χυδαία, την πλέον απάνθρωπη απαίτηση: Τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς! Με το πάτημα ενός πλήκτρου, θα αρπάζουν τα σπίτια των δυστυχισμένων ανθρώπων, που αφού τους τα επήραν όλα, τώρα θα τους πετάνε στον δρόμο επειδή δεν έχουν να πληρώσουν. Αυτή είναι η… «αριστερή – φιλολαϊκή» πολιτική του Τσίπρα και του συρφετού της κυβέρνησής του. Θυσιάζουν την εργατική τάξη χάριν των ξένων αποικιοκρατών και του ανάλγητου καπιταλισμού. Έσχατο κατάντημα εξωνημένων εξωμοτών της Αριστεράς. Οι «εταίροι», που ομολόγησαν, διά στόματος του αγύρτη Ντάισελμπλουμ, ότι μας έβαλαν στα Μνημόνια προκειμένου να πλουτίσουν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, απαιτούν να αρπάξουν, να κλέψουν τα σπίτια των ελλήνων πολιτών. Αφού ο Τσίπρας δεν έχει το σθένος να αρνηθεί αυτή την αισχρή αξίωση, γιατί δεν παραιτείται; Βλέπετε, η παραίτηση από την αναπαυτική πολυθρόνα της εξουσίας απαιτεί γενναιότητα. Ο αρχομανής Αλέξης δεν αντιλαμβάνεται, τυφλωμένος από το πάθος της εξουσίας, ότι εάν προχωρούσε σε παραίτηση, αρνούμενος να εφαρμόσει τους απάνθρωπους πλειστηριασμούς, θα κέρδιζε οπαδούς. Μια τέτοια κίνηση, που θα μαρτυρούσε κάποιο μεγαλείο, θα απέβαινε υπέρ του. Θα έπεφτε από την εξουσία, αλλά θα ανέβαινε στην εκτίμηση των πολιτών. Το μέλλον θα ήταν μπροστά του. Φαίνεται, όμως, ότι προτιμά τον πολιτικό του τάφο.
Πέραν όλων των άλλων, ο Αλέξης θα μείνει στην Ιστορία ως ο «αριστερός» πρωθυπουργός που αχρήστευσε –ελέω «θεσμών»– το εργατικόν δίκαιον. Όσα εκέρδισαν οι εργαζόμενοι μέσα στους αιώνες, με αγώνες και αίμα, τα έχασαν εξαιτίας των θεραπαινίδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις μέρες μας. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, από τους πρωτεργάτες της «Φεντερασιόν», από το 1918 διεκήρυσσε ότι «η εργατική τάξη χωρίζεται από την κεφαλαιοκρατία και έχει δική της υπόσταση, δικούς της σκοπούς, δική της κατεύθυνση, σύμφωνα με ιστορικούς νόμους…». Ο ΣΥΡΙΖΑ επήρε το μέρος της κεφαλαιοκρατίας των ξένων, με… «ευρωπαϊκή» κατεύθυνση, και αδιαφορεί για τους ιστορικούς νόμους. Ο αείμνηστος ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΛΔ, ο Ηλίας Τσιριμώκος, κορυφαίος νομικός, υπενθύμιζε πάντα: «Το εργατικόν δίκαιον εμπνέεται από την ιδέαν ότι μεταξύ εργοδότου και εργάτου υπάρχει ανισότης δυνάμεως και, επομένως, πρέπει να ενισχυθεί ο εργάτης στον αγώνα της ζωής διά του εργατικού δικαίου και των προστατευτικών αυτού διατάξεων…». Επί ΣΥΡΙΖΑ και ευρωπαϊκής κηδεμονίας, το εργατικό δίκαιο έγινε κουρελόχαρτο. Η ανισότης δυνάμεως καθιερώθηκε ως καθεστώς και ο εργαζόμενος όχι μόνο δεν ενισχύεται, αλλά αφανίζεται. Και η ελπίδα του Ηλία Ηλιού ότι «είναι ανάγκη η εξουσία λήψης αποφάσεων να περάσει από τα χέρια των οικονομικά ισχυρών στα χέρια του λαού» ακούγεται τώρα σαν ανέκδοτο…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία δεν χάνουν ευκαιρία να εκθειάζουν όλοι οι ευρωλιγούρηδες, κατήργησε με βάναυσο τρόπο κάθε έννοια εργατικού δικαίου και εργατικών δικαιωμάτων. Ισχύουν μόνο τα «δικαιώματα» των τραπεζιτών. Οι πολίτες μεταβάλλονται σε ανθρώπινο πολτό, κάτω από τις ερπύστριες των «θεσμών» του άκρατου καπιταλισμού. Και έχουν τον τρόπο τους η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός των φόρων να περνάνε από τη Βουλή τα διάφορα αντιλαϊκά νομοσχέδια. Όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την εν γένει πολιτική της σουρεαλιστικής κυβέρνησης, η οποία αρέσκεται να αλλάζει φύλο. Ακριβώς αυτά τα κατά καιρούς νομοσχέδια φέρνουν στην επιφάνεια την οξεία αντίθεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και λαού. Τα αντιλαϊκά νομοσχέδια θυμίζουν λίγο… λεωφορείο σε στιγμή αιχμής κυκλοφορίας! Διότι, πράγματι, σε καθένα από αυτά συνωστίζονται πολλές και ποικίλες διατάξεις, παραληφθείσαι καθ’ οδόν, καθ’ ον ακριβώς τρόπον τα λεωφορεία παραλαμβάνουν τους επιβάτες, ούτως ώστε στο τέλος να φθάνει να έχει τριπλάσιο αριθμό άρθρων από εκείνα που είχε όταν ξεκίνησε.
Έτερον μνημείον αυθαιρεσίας και υποταγής της ξενοκρατούμενης τυραννικής Πολιτείας, διώκτριας των ελλήνων πολιτών, είναι ο άλλος εξοντωτικός όρος, που διατυπώνεται πολύ… «κομψά», ώστε να φαντάζει σαν υποχρέωσή μας, από την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω: Τα «προαπαιτούμενα»! Πρόκειται για τις απαιτήσεις που μας επέβαλαν οι ξένοι τραπεζίτες, ώστε να μη μείνει τίποτε όρθιο σε αυτόν τον τόπο. Στην ουσία, αυτό σημαίνει τη σταδιακή –με δόσεις– πλήρη εξαθλίωση των Ελλήνων. Δεν το λέμε όμως φανερά, προκειμένου να αποκοιμίζουμε τους ιθαγενείς, και το προφέρουμε με… «κωδική ονομασία», κλείνοντας πονηρά το μάτι: «Τα προαπαιτούμενα»! Ο αδίστακτος Σόιμπλε, στην τελευταία συνέντευξή του, απεκάλυψε δημόσια πως, όταν στις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα ο Τσίπρας τον ικέτευσε να μην του θέσουν οι ξένοι πάτρωνες «προϋποθέσεις» που θα έπρεπε να υπογράψει, ο γερμανός καίσαρας, με ειρωνικό ύφος ανακριτού της Γκεστάπο, του είπε ωμά: «Σου εύχομαι, για το δικό σου καλό, να χάσεις τις εκλογές, ώστε να μη φέρεις ευθύνη για ό,τι θα ακολουθήσει…». Και ο Αλέξης προτίμησε να κερδίσει την εξουσία με ψέματα και μισόλογα, παραπλανώντας τους ψηφοφόρους.
Εκείνη η παλαιά Ένωσις υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου διεκήρυσσε το 1955: «Οι θεσμοί, οι ιδέες, οι αρχές κρίνονται στην πράξη. Ο αγών επάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα είναι ο μόνος που ωφελεί τους γενικούς σκοπούς…». Σήμερα, η ξενοκρατία, με την επωνυμία «θεσμοί», κρίνεται από τις πράξεις της και ο αγώνας όλων των αντιμνημονιακών αποτελεί «γενικό σκοπό» για την αποτίναξη της κηδεμονίας μας από αυτούς τους «θεσμούς». Πρόσφατα, ο Τσίπρας, καθώς έκανε δηλώσεις (για πρώτη φορά με ύφος πανικόβλητο) σχετικά με το «μέρισμα που θα διαθέσει για τους αδυνάμους», μου θύμισε τον τίτλο της ταινίας εκείνης του Κακογιάννη με την Έλλη Λαμπέτη: «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΨΕΜΑ»! Επρόκειτο για πολύ χοντροκομμένο ψεύδος. Διότι είναι σαν να σου λέει: «Σου άρπαξα δέκα και σου επιστρέφω ένα…»! Κατήντησε ήρωας του Θεάτρου Σκιών του Σπαθάρη. Στη φαρέτρα των κάλπικων υποσχέσεων του πρωθυπουργού δεν υπάρχει άλλο ψεύδος. Εξαντλήθηκαν. Αυτό μάλλον ήταν το τελευταίο του προτού οδηγηθεί στην «γκιλοτίνα της κάλπης».
Η Μαντάμ Ρολάν είχε αναφωνήσει το περίφημο: «Ω, Ελευθερία, πόσα εγκλήματα διαπράττονται εν ονόματί σου…». Τώρα λέμε: «Ω, Ευρώπη, πόσα εγκλήματα διαπράττονται σε βάρος της Ελλάδας εν ονόματι των ‘‘θεσμών’’…». Και αναζητούμε τον σύγχρονο Ροβεσπιέρο, τον Αδιάφθορο, που θα θάψει στα τάρταρα τη μνημονιοκρατία, όπως ο πρωταγωνιστής της Γαλλικής Επανάστασης, που ονειρεύτηκε να πυργώσει μια καινούργια πολιτεία, όπου οι κοινωνικές σχέσεις θα έπαιρναν μια πρωτόφαντη αγνότητα, βασισμένη στη λαϊκή κυριαρχία και στην ισότητα.