Έρωτας και άλλα

Του
ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Ο έρωτας έχει ευρύτερη μορφή. Έρωτας για τα βιβλία, έρωτας για το θέατρο, έρωτας για τον κινη­ματογράφο, έρωτας για τη μουσική όλων των ειδών, έρωτας για την καλοφαγία, έρωτας για τις εικαστικές τέχνες, έρωτας για τα ταξίδια και τις εκδρομές κ.λπ. Για ορισμένους από τους προαναφερθέντες έρωτες θα ταίριαζε ως συνώνυμο η λέξη «χόμπι».

Η αφεντιά μου εννοεί τον έρωτα του άντρα για τη γυναίκα και της γυναίκας για τον άντρα. Υπάρχει και ο λεγόμενος «πλατωνικός έρωτας». Από τον πλατωνικό έρωτα καταλήγει κάθε ζευγάρι στον ΣΑΡΚΙΚΟ ΕΡΩΤΑ, στο σεξ δηλαδή. Αυτό ισχύει υπό ομαλές συνθήκες σε κάθε χώρα του πλανήτη μας (συμπεριλαμβανομένων και των αντιζηλιών.) Αλλά υπό ανώμαλες καταστάσεις το σεξ δεσπόζει και ασκεί τα δικαιώματά του δικαιολογημένα.

Θα μιλήσω για τη χθεσινή και σημερινή συγκυρία στην κατοχική Ελλάδα. Κατοχική από τους τρισάθλιους Γερμανούς μαζί με τα ευρωπαϊκά και ελληνικά φερέφωνά τους. Για τους Έλληνες που υποφέρουν ο έρωτας είναι ΔΙΕΞΟΔΟΣ. Σε κάνει να ξεχνάς έστω για λίγο τα βάσανά σου. Ακόμα και κακοτοπιές από δική σου υπαιτιότητα.

Πριν υπεισέλθω στα «άλλα», διευκρινίζω σφόδρα εκνευρισμένος για μια λανθασμένη λέξη –σωστή στο δικό μου κείμενο–, που αφορούσε τον Βαγγέλη Σακκάτο και ήταν για εκείνον ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ. Αντί για πολυγραφότατος (έχει γράψει περισσότερα από είκοσι μικρά και μεγάλα βιβλία), τυπώθηκε «πολυγραφικότατος»! Δηλαδή όχι μόνο γραφικός –ειρωνική διατύπωση–, αλλά «γραφικός» στο τετράγωνο! Ποιοι είμαστε, άραγε, ο Σακκάτος και η αφεντιά μου; Γέροι του κερατά (87 και 85 ετών). Έχετε, όμως, πείρα, θα ισχυριστούν –κακώς– κάποια τεμπέλικα παιδαρέλια.

Τα γηρατειά αποτελούν απονέκρωση. Οι ψηφίσα­ντες για την ανάδειξη της/του επικεφαλής της σοσιαλιστικής (;) Αριστεράς (της ξοφλημένης Κεντροαριστεράς) είχαν ηλικία που κυμαίνονταν μεταξύ 65 και 70 ετών. (Ο Γιώργος Σταματόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της Δευτέρας δημοσίευσε ένα πολυσχιδές άρθρο που καταλήγει ως εξής: «Η Κεντροαριστερά είναι μια νικημένη παράταξη χωρίς μέλλον. Και πώς να έχει όταν ο οιονεί εισηγητής της είναι ο Σημίτης, ένας ανύπαρκτος, τότε και τώρα, πολιτικός;».

Ένα γερμανόφιλο γεράκι ο Σημίτης. Δύο ή τρεις ημέρες μετά τη «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» εκ μέρους του Ανδρέα την κοπάνησε για τη Δυτική Γερμανία, όπου διαβιούσε ως πανεπιστημιακός καθηγητής ο μεγαλύτερος αδερφός του, Σπύρος, υπεύθυνος «προσωπικών δεδομένων». Υπό την επίβλεψη του Σπύρου, που δίδασκε σε επιφανές και διακεκριμένο πανεπιστήμιο –στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, αν δεν κάνω λάθος– λανσαρίστηκε ως καθηγητής και ο Κώστας. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα παρίστανε τον καθηγητή. Διορίστηκε στην «Πάντειο», που δεν ήταν τότε πανεπιστήμιο. Κολάκευε τον Ανδρέα Παπανδρέου, μολονότι ανελλήνιστος, και τον έπεισε να εκφωνήσει δωδεκάλεπτο τηλεοπτικό πόνημα πριν το Δημοψήφισμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η εκφορά του λόγου του και γενικώς η προφορά του ήταν τραγική. (Εκ των υστέρων, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα και επί πρω­θυπουργίας του, τον εξευτέλιζε η αείμνηστη Μαλβίνα από τηλεοράσεως.)

Ανάμεσα στα «άλλα» ως συμπλήρωμα του έρωτα είναι ο θάνατος. Πρόκειται για δυάδα δεμένη με ατσάλινη κλωστή. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με αναπόφευκτη τριάδα. Δεν εννοώ φυσικά ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ που πρεσβεύουν οι πιστοί χριστιανοί. Εννοώ τη μετάβαση από τη ΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ. Διαδικασία αναγκαστική και για όλα τα ζώα. Ονομάζεται ανανέωση. Ανανέωση του είδους.

Πόσοι, άραγε, έχουν συνειδητή επίγνωση αυτής της αλληλουχίας; Θα υπέθετα ελάχιστοι. Η βιοτική ανάγκη τούς κατακλύζει θετικά και αρνητικά. Το «έχουμε καιρό» δίνει και παίρνει διαρρήδην.
Έχουμε χρόνο να εντρυφήσουμε στη φιλοσοφία και τους αρχαίους κλασικούς. Το σύμπαν δεν επιτρέπει συμβιβασμούς με το άπειρον. Είναι αδιαπέραστο. Διάτρητα εμφανίζονται αντίθετα επιχειρήματα και αντίθετες εκδοχές. Όσες και όσοι βυζαίνουν ακόμα το γάλα της μητέρας τους, κακό του κεφαλιού τους. Είναι αδιόρθωτοι. Είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Είναι ακατέργαστοι βράχοι. Είναι… τι άλλο είναι;
Φαντάζεται κανείς τον Σόιμπλε ερωτευμένο; Εγώ τον φαντάζομαι. Όχι, βέβαια, σεξιστή. Πολύ θα του… πήγαινε. Όλοι, ακόμη και οι μη αρτιμελείς, έχουν εξασφαλισμένο το δικαίωμα στον έρωτα. Το δικαίωμα πρωτίστως στο φλερτ. (Οι υφιστάμενοι και οι υφιστάμενες το φλερτ κακουργούν εάν δείξουν συμπόνια. Το έκανε, ειδικά απένα­ντι στον Σόιμπλε, η φρικτή και αντιπαθέστατη Λαγκάρντ.)

Εξειδικευμένα υποτονικό και ευτελές ετούτο το άρθρο, ομού με τους τίτλους του, δεν είναι αρτιμελές. Είναι κολοβό. Μπερδεύει σε ορισμένα σημεία του τους αναγνώστες. Με τον εβραίο Σημίτη χωρίς τη σκούφια του. Να γράφει και να ξαναγράφει στα παλαιότερα υποδήματά του τους αυξανόμενους εχθρούς του. Έχει αντοχή και πείσμα, όπως η συγκεκριμένη εφημερίδα –δι­πλή γαρ–, «Νέα» και «Βήμα», που εξακολουθεί να τον προβάλλει και να τον επαινεί ακατάπαυστα.

Δεν περιμένω παλαμάκια για ετούτο το συνονθύλευμα. Περιμένω οξύτατη κριτική, καθώς και μούντζες με τα δύο χέρια.

Ό,τι είχα στον νου μου το ξέρασα πάνω στο χαρτί, με τη συνείδησή μου κάθε άλλο παρά εφησυχασμένη. Έπεσα έξω και με τον νυν δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη, που τερμάτισε τρίτος (ρουσφετιών ένεκεν), και με τη Φώφη Γεννηματά (οικογενειοκρατίας) να εξασφαλίζει πιθανότατα σήμερα το βράδυ τα σκήπτρα μιας περιττής εξουσίας. Μιας εξουσίας άσχετης με τα συμφέροντα του τόπου μας.