Ένα Πολυτεχνείο χρειαζόμαστε σήμερα
Του Μάκη Κουρή
-Για να κάνει η Ελλάδα μας μια καινούργια αρχή
Εκείνο το τανκς που τη δραματική νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 γκρέμισε την πόρτα του Πολυτεχνείου άνοιξε τον δρόμο για τη Μεταπολίτευση και οδήγησε σε μια νέα εποχή, γεμάτη ελπίδες, αρκετές από τις οποίες έγιναν πραγματικότητα. Δυστυχώς, όμως, εκείνη η νέα εποχή κατέληξε στα δεσμά των Μνημονίων, στη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και στη μετατροπή της χώρας μας σε «ζητιάνο» όλου του πλανήτη – εικόνα ντροπής για την Ιστορία τούτης της γης, της ποτισμένης με δάκρυα και πόνο αβάσταχτο… Η τραγική νύχτα της περασμένης Τετάρτης, που έγινε πρώτο θέμα στον κόσμο όλο, με τη θεομηνία λίγα βήματα μακριά από την Αθήνα, την Ακρόπολη, να κοστίζει 16 νεκρούς και να μετατρέπει τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής σε συντρίμμια, προκαλώντας ποταμό δακρύων, μπορεί να είναι εκείνο το «τανκς» του Πολυτεχνείου… Σημαδιακή η μέρα που άνοιξαν οι ουρανοί και έγινε της… Αποκάλυψης. Νοέμβρης πάλι. Δύο ημέρες πριν από την επέτειο της εισβολής του τανκς.
Τυχαία η σύμπτωση. Μόνο που δεν την ξεπερνάς εύκολα. Σε προκαλεί. Σου στροβιλίζει το μυαλό… Λες, μήπως είναι η ευκαιρία; Η καμπάνα για ένα νέο «Πολυτεχνείο»; Για μια καινούργια αρχή, σε όλα τα μέτωπα; Μια αρχή που θα μας κάνει να αφήσουμε πίσω το χθες, όχι για να ξεχασθεί, αλλά για να χτυπάει τον συναγερμό, να μας λέει: «Πού πας; Λοξοδρομείς. Γυρίζεις πίσω, στα… ρέματα, που τα πλήρωσες πολύ ακριβά». Με τις Ερινύες να είναι εκεί, στους τάφους, για να μας θυμίζουν την κατάληξη.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους «Άρχοντες» αλλά για όλους μας, που ζούμε τη μεγάλη ανατροπή, που βλέπουμε το σάρωμα της ζωής που φτιάξαμε. Της ζωής που δεν είναι μόνο η οικονομική ευμάρεια αλλά, πάνω απ’ όλα, τούτος ο τόπος, που δυστυχώς μπροστά στην καλοπέραση τον ξεχάσαμε, τον θεωρήσαμε δεδομένο… Αλλά τα οχτώ χρόνια του μαρτυρίου των Μνημονίων και ο κατακλυσμός στη Μάνδρα και στη γύρω περιοχή απέδειξαν ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, ότι αυτό που έχεις σήμερα δεν ξέρεις αν θα το έχεις και αύριο, ίσως και την επόμενη στιγμή.
Θεόπικρη η αλήθεια για τους πολιτικούς μας.
Μετά την προχθεσινή καταιγίδα, που άφησε πίσω της νεκρούς και ερείπια, ανθρώπινα και μη, κανείς από τους ενεργούς πολιτικούς μας (σημερινούς και παλαιότερους) δεν είναι άμωμος, χωρίς ευθύνη, ανεξάρτητα από το πόσο καιρό είχε στα χέρια του τις τύχες της πατρίδας και του λαού.
Είναι οι στιγμές που όλα προστάζουν για ένα «Νέο Πολυτεχνείο». Με υλικά –πρωτίστως– τις πικρές εμπειρίες όλης της διαδρομής από το Πολυτεχνείο του ’73, που ανέστησε τη χώρα, αλλά και τα θετικά βήματα που έγιναν, τα οποία όμως δεν στάθηκαν ικανά να αποτρέψουν την ξένη κατοχή, με όπλο το χρήμα αυτήν τη φορά.
Είναι η ώρα για μια καινούργια αρχή. Μέσα από τις οδυνηρές πληγές που άφησε πίσω της η «Ευρυδίκη», μπορεί να αναστηθεί η ελπίδα. Να γίνει η μαγιά για να υπάρξει επιτέλους μια ενιαία φωνή όλων μας, πολιτικών και λαού, προς τους έξω. Να πούμε το: Ως εδώ.
Πρόθυμους δεν θα ξαναβρείτε…
Το Πολυτεχνείο το έχει αποδείξει…
Οι φοιτητές το 1973 έδειξαν τον δρόμο για μια άλλη Ελλάδα.