Μια ζωή προτρέχουμε…

Του
ΜΙΧΑΛΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ

Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα στην εύκολη αποθέωση και στο ακόμα πιο εύκολο ανάθεμα. Μια ζωή προτρέχουμε… Να βαφτίσουμε το νέο απόκτημα παικταρά και αρτίστα και μόλις κλείσουν δύο (!) αγωνιστικές χωρίς να βάλει γκολ, του κολλάμε τη στάμπα του «παλτού» κι από δω πάν’ κι οι άλλοι. Ίδιο φαινόμενο στο μπάσκετ, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Χάνεις με είκοσι πόντους από αντίπαλο με τριπλάσιο του δικού σου προϋπολογισμού, είσαι άχρηστος και μυρωδιάς. Κερδίζεις, είσαι Θεός. Αλλά δεν είναι έτσι. Και προφανώς έχει και ο Τύπος τις ευθύνες του για το φαινόμενο.

Ο δημοσιογράφος δεν (πρέπει να) είναι ταλιμπάν. Και δεν πρέπει να δρα έτσι, επειδή έχει το όπλο της πένας. Προφανώς και η κριτική είναι όχι απλώς καλοδεχούμενη αλλά απαραίτητη, για όλους και για όλα. Και ενίοτε και η σκληρή κριτική. Όχι όμως εμπάθεια και απωθημένα στον βωμό συμφερόντων ή, εν πάση περιπτώσει, ακραία συμπεριφορά και νοοτροπία, που δεν συνάδουν με τον ρόλο μας, δεν του ταιριάζουν καθόλου.

Όσο για τον οπαδό, η ρήση «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» δεν θα πει κιόλας πως «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Ας αναλογιστεί κάποτε όλοι μας ότι είτε με τον γρήγορο ενθουσιασμό είτε με τον αβίαστο αφορισμό σπανίως θα βγάζουμε το σωστό συμπέρασμα. Και πως έτσι θα μένουμε εσαεί δέσμιοι μιας αρρωστημένης παρόρμησης, που δεν θα βοηθά στην εξέλιξη και στην πρόοδο, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Λίγη υπομονή δεν βλάπτει. Και χώρος για δεύτερες σκέψεις. Σπανίως οι εν θερμώ αντιδράσεις οδηγούν στο ξέφωτο.