Το «μπουλούκι»…
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας μας την περασμένη εβδομάδα ανταποκρίνεται απολύτως στις σχεδιαζόμενες εξελίξεις: «Κάλπες το 2018 στήνει ο Τσίπρας». Για ποιον λόγο θα πάμε σε εκλογές; Ο Τσίπρας, μέσα στον ωκεανό του ψεύδους και της πολιτικής απάτης όπου έχει παγιδευτεί, διαβεβαιώνει συνεχώς ότι τον Αύγουστο του 2018 θα… βγούμε από τα Μνημόνια! Φυσικά, γνωρίζει ότι αυτό είναι αδύνατον! Οι ξένοι μάς έχουν δεμένους χειροπόδαρα και αυτοί είναι που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας μας. Η κυβέρνηση αλλά και τα άλλα μνημονιακά κόμματα απλώς εκτελούν τις διαταγές των αποικιοκρατών. Το θέαμα, όμως, της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι τραγικό. Ο Αλέξης γνωρίζει ότι τον προσεχή Αύγουστο, για πολλοστή φορά, θα αναγκαστεί να κάνει «κωλοτούμπα» στις υποσχέσεις του. Κι επειδή η λίμνη των ψεμάτων στερεύει, θα στήσει τις κάλπες ώστε να έλθει ο Μητσοτάκης, ο οποίος, ως ευρωλάγνος κι αυτός, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Έτσι, ο Τσίπρας θα αποδώσει στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας την αδυναμία εξόδου από τα Μνημόνια.
Πάντως, η εικόνα της κυβέρνησης θυμίζει «θίασο ερασιτεχνών» – ένα «μπουλούκι» τέτοιο, που από την εποχή του Όθωνα ουδέποτε είχαμε ξαναδεί. Τα μέλη του κυβερνητικού «θιάσου» συναγωνίζονται σε ανικανότητα. Μας κουβάλησαν μετανάστες – πρόσφυγες, που έχουν καταστεί καρκίνωμα για τα νησιά μας, αφού η χώρα μετεβλήθη σε ξέφραγο αμπέλι. Ο υπουργός ΜΗ Προστασίας του Πολίτη, ο οπερετικός Τόσκας, αφήνει την Αθήνα στο έλεος των κακοποιών. Δεν υπάρχει ασφάλεια για τους πολίτες σε καμία γειτονιά. Και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να προστατεύει και να αφήνει ασύδοτη την αλητεία των «αντιεξουσιαστών», να τους επιτρέπει να έχουν δικό τους «κράτος» –τα Εξάρχεια– επειδή όλοι αυτοί είναι παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παρασκευόπουλος βγάζει από τις φυλακές δολοφόνους, ώστε να μπορούν να επανέρχονται ακόμα πιο επικίνδυνοι και θρασείς. Ο Σπίρτζης, υπουργός Ταλαιπωρίας του Πολίτη, ικανοποιείται να βασανίζει ακόμα περισσότερο τους εξαθλιωμένους πολίτες και σκέφτηκε τις ηλεκτρονικές κάρτες, ώστε να υφίσταται ο κοσμάκης ολοήμερες ορθοστασίες μπροστά στα γκισέ. Στην πραγματικότητα, κανένας σοβαρός λόγος δεν επέβαλλε αυτό το μέτρο. Απλώς, ήθελαν να μαζέψουν χρήμα.
Ο ανεκδιήγητος, κομψευόμενος Κατρούγκαλος κατέστρεψε τον ασφαλιστικό φορέα των δημοσιογράφων, τον ΕΔΟΕΑΠ, αφού άρπαξε τους πόρους του και κατήργησε το αγγελιόσημο. Έχουμε, όμως, και τον άλλον πολέμιο του Τύπου, τον Πετρόπουλο, που προβαίνει σε αισχρό εκβιασμό και θέτει στους δημοσιογράφους το δίλημμα: «Ή αλλάζετε το Καταστατικό σας στον ΕΔΟΕΑΠ ή πάτε στον ΕΟΠΥΥ…». Η «περίπτωση Πετρόπουλου» θυμίζει τη στάση των γερμανών κατακτητών κατά την Κατοχή το 1942, όταν οι γερμανικές υπηρεσίες προσπάθησαν να διαλύσουν την Ένωση Συντακτών Μακεδονίας και καλούσαν τους δημοσιογράφους: «Να ωριμάσει στις συνειδήσεις τους η νέα εποχή κατανοήσεως και στενής συνεργασίας με τους μεγάλους σκοπούς του Γ΄ Ράιχ…». Τώρα, ο Πετρόπουλος μας ζητά να «κατανοήσουμε τους σκοπούς της κατοχικής ‘‘τρόικας’’». Εκεί κατήντησε. Πάμε παρακάτω.
Ο κυνικός Χουλιαράκης παραδέχθηκε από του βήματος της Βουλής ότι συνειδητά η κυβέρνηση υπερφορολόγησε τη μεσαία τάξη και την εξόντωσε! Αυτή η κυβέρνηση θα πέσει με πάταγο, κάτω από το «ανάθεμα» των πολιτών. «Σαν τα τρελά πουλιά τον κάνανε τον κόσμο οι καταραμένοι», όπως έγραφε στο γνωστό βιβλίο της η Μαρία Ιορδανίδου, που αναφερόταν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Καταραμένο» αποκαλούσαν τότε τον Κάιζερ της Γερμανίας. «Καταραμένοι» είναι για μας σήμερα οι απόγονοι του Κάιζερ και οι εγχώριοι υπηρέτες τους, που μας κυβερνούν με ξένες «συνταγές». Όπως έγραφε σε μια μελέτη του ένας από τους πιο εκλεκτούς πνευματικούς ανθρώπους του καιρού μας, ο κ. Λουκάς Αξελός, εκδότης του πολύ σημαντικού περιοδικού «Τετράδια» (έντυπο πολιτικού διαλόγου, έρευνας και κριτικής), «Ουδέποτε στα εκατό χρόνια βίου, ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς δεν ξέπεσε σε ένα τέτοιο θλιβερό επίπεδο φτηνού οικονομισμού, πολιτικού οπορτουνισμού, διανοητικής οκνηρίας και ασυγκράτητης βουλιμικής διάθεσης για πλούτο και εξουσία…». Ίσως –θα συμπλήρωνα εγώ– διότι οι άνθρωποι αυτοί του επονείδιστου ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ αριστεροί, αλλά μόνο τυχοδιώκτες που χρησιμοποίησαν πονηρά αυτήν την ιδεολογική ταμπέλα σαν μόδα, επειδή είχε «πέραση». Πεινασμένοι για εξουσία και χρήμα, ξεπούλησαν τα πάντα, έγιναν «χαλασοχώρηδες» –όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης–, βύθισαν τους πολίτες στη συμφορά και, σε μια παράκρουση φρενών, επιδίδονται σε έναν ξέφρενο χορό παρανοϊκών υπερφορολογήσεων και πλειστηριασμών.
«Σάλεμα μυαλού» δεν έχει και ο «ιδιόρρυθμος» Τσακαλώτος, που στη Βουλή μάς ανέπτυξε τη θεωρία της… «σαρανταποδαρούσας με σπασμένα γόνατα που πήγαινε να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ»; Θα μπορούσε καλύτερα, μέσα στην τρέλα του εγκεφάλου του, να χρησιμοποιήσει από το βήμα του Κοινοβουλίου τα λόγια του πατέρα του θεάτρου του παραλόγου, του Ιονέσκο, για να είναι τουλάχιστον ακριβής: «Γίναμε μηχανές που κινούνται και θορυβούν αδιάκοπα, χωρίς να ξέρουν γιατί, χωρίς να ξέρουν πώς, χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε τον εαυτό τους ούτε τους άλλους…». Με τον Τσίπρα και τους υπουργούς του συμβαίνει αυτό που κατέγραψε ο Ιονέσκο: «Ο λόγος δεν μπορεί πια να εκφράσει τις σκέψεις, επειδή σκέψεις δεν υπάρχουν…».
«Ετούτη την άνοιξη, λοιπόν, ραγιάδες, ραγιάδες», όλα δείχνουν ότι θα στηθούν οι κάλπες. Για να επιλέξουμε ποιους; Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία είπαμε. Τι μένει; Το ΠΑΣΟΚ με τη Συμπαράταξή του, που κάνουν κατάχρηση του όρου περί «Κεντροαριστεράς», χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει και τι θα έπρεπε να εκφράζει αυτός ο χώρος. Το έδειξαν και οι εννέα υποψήφιοι για την αρχηγία σε εκείνη την τηλεοπτική αναμέτρηση από το κρατικό κανάλι. Αγνοούσαν πλήρως την προϊστορία αυτής της ιδεολογίας, δεν είπαν ούτε μία λέξη για το πώς θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τις μάζες, απέφυγαν επιμελώς να καταφερθούν κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το μόνο που ικέτευαν από τους ψηφοφόρους τους ήταν η αρχηγία! Ούτε καν τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν σκέφθηκαν να μνημονεύσουν, που κάποτε ήταν «ίνδαλμα» των δικών τους ψηφοφόρων.
Από εκεί και πέρα, τι έχουμε; Α, ναι! Το ΚΚΕ, που εξακολουθεί μακάρια να επαναπαύεται στο χαμηλό του ποσοστό του 5%, κάτω από τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της Χρυσής Αυγής. Απεχθάνεται οποιαδήποτε ιδέα σχηματισμού ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού Λαϊκού Μετώπου. Δεν δέχεται –λέει– συμβιβασμούς με άλλους. Ξεχνά, όμως, τι έλεγε ο Λένιν, που κάτι περισσότερο ήξερε από τον κ. Κουτσούμπα: «Το καθήκον ενός αληθινού επαναστατικού κόμματος συνίσταται όχι στο να διακηρύσσει πως είναι αδύνατον να παραιτηθεί από κάθε συμβιβασμό, αλλά στο να ξέρει να διατηρεί, μέσω όλων αυτών των συμβιβασμών, στον βαθμό που είναι αναπόφευκτοι, την πίστη στις αρχές του, στην τάξη του…». Και τώρα οι «συμβιβασμοί» με άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι αναπόφευκτοι εάν θέλουμε να κλονίσουμε το Δ΄ Ράιχ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επομένως, τι μπορούμε να προσδοκούμε με τέτοιο σκηνικό κομμάτων από τις κάλπες; Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Τη λύση είχε επισημάνει από νωρίς ο καθηγητής κ. Γιώργος Κοντογιώργης με την καίρια επισήμανσή του: «Η αίσθηση του αδιεξόδου, για να οδηγήσει σε αλλαγή, πρέπει να συνοδεύεται με πρόταγμα αλλαγής. Όχι ΕΝΑΛΛΑΓΗΣ στην εξουσία. Τότε θα μιλήσουμε για επανάσταση. Σήμερα, δεν υπάρχει πρόταγμα αλλαγής, παρά μόνον διαμαρτυρίας κατά των κυβερνώντων…». Και εδώ ακριβώς αρχίζουν οι ευθύνες και των ψηφοφόρων. Η αντιμνημονιακή ενότητα για την ανόρθωση της χώρας και την αποτίναξη της αποικιοκρατίας είναι θέμα που συζητείται ευρύτατα και έχει αποκτήσει την απήχηση γονίμου συνθήματος. Μόνο τότε θα υπάρξει αλλαγή. Αλλά η «ενότητα» αυτή θα πρέπει να υλοποιηθεί πριν από την άνοιξη, που λέγεται ότι θα γίνει εκλογικός αιφνιδιασμός. Και οι κάλπες έρχονται επειδή τον ερχόμενο Αύγουστο ΔΕΝ πρόκειται να βγούμε από τα Μνημόνια, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Αλέξης, και το γνωρίζει καλύτερα από όλους. Ο Αισχύλος έλεγε: «Αρρώστια πιο αισχρή από τα πλαστά λόγια δεν υπάρχει…». Και τα λόγια του πρωθυπουργού είναι «πλαστά». Οι σφαγείς της μεσαίας τάξης, οι οικονομικοί υπουργοί, το ομολόγησαν δημοσίως: «Ναι, σας υπερφορολογήσαμε και σας καταστρέψαμε ενσυνείδητα…». Γιατί; Διότι αυτό διέταξαν οι αποικιοκράτες εταίροι με τη λαομίσητη «τρόικα». Έχουμε παραδώσει τα πάντα χάριν της Ευρωπαϊκής Ένωσης του άκρατου καπιταλισμού.
Ο καθηγητής κ. Γ. Κοντογιώργης παρατηρεί: «Η ελλαδική κρατική διανόηση θεώρησε ασύγγνωστο παράπτωμα την ιδέα ότι θα ηδύνατο στη χώρα αυτή να παραχθεί ένας διαφορετικός τρόπος ανάγνωσης της κοσμοϊστορίας, ή σκέψης, σε ό,τι αφορά στο κοινωνικό – οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής μας. Η απαγόρευση αυτή είναι τόσο πολύ παγιωμένη στα μυαλά της ελληνικής διανόησης, ώστε και η ελαχίστη παρέκκλιση από την ευρωπαϊκή ορθοταξία να προκαλεί κρίση πανικού, έως ότου επιτευχθεί το σιωπητήριο…». Στον πανικό μας στηρίζονται οι ξένοι για να πάψουμε να μιλάμε για λύση έξω από την κηδεμονία τους. Αυτό το «σιωπητήριο», όμως, δεν θα το πετύχουν. Γι’ αυτό και άπαντες οι εξωνημένοι πολιτικοί, που αρέσκονται στις αερολογίες για «πρόοδο» –όπως τονίζει ο κ. Κοντογιώργης–, «δογματικά ταυτοποιούν την πρόοδο με την έννοια του εξευρωπαϊσμού, κατ’ επέκταση με τον μονόδρομο της μηρυκαστικής προσομοίωσης της χώρας με το πρότυπο…».
Οι εταίροι πιστεύουν ότι η ξενοκρατία τους, δηλαδή η αποικιοκρατία για τη χώρα μας, θα είναι παντοτινή και θα μας μεταχειρίζονται σαν ιθαγενείς. Συμβαίνει, δηλαδή, αυτό που περιέγραφε στους στίχους του ο Αλέξανδρος Σούτσος, για την Αντιβασιλεία των Βαυαρών: «Εγκληματίαι και μωροί, φαντάσθηκαν οι ξένοι, πως η ξενοκρατία των παντοτεινή θα μένει. Είν’ ικανοί, εκήρυττον, να έχωσιν εκείνοι, το Κράτος ως ασφάλειαν, τους Έλληνας ως κτήνη…».