Ανάσταση…

Του
ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Πριν από πέντε ή έξι εβδομάδες, γράφοντας για την αρχηγία της ελληνικής Κεντροαριστεράς, είχα επιτεθεί με μεγάλη σφοδρότητα, όταν άλλοι «μελίρρυτοι ρήτορες» αδιαφορούσαν σχεδόν πλήρως για τα τεκταινόμενα στον Δήμο Αθηναίων υπό την… απαστράπτουσα προσωπικότητα του… ιδιωφελούς νυν αξιωματούχου. Ουδέν κρυπτόν με τις αχτίδες του ήλιου να καταγράφουν τα… κατορθώματα της μέχρι τούδε θητείας του. Θητείας εξοργιστικής χωρίς ίχνος τσίπας.

Πόσους, άραγε, ενδιαφέρει σήμερα η ελληνική Κεντροαριστερά και ποιους συγκεκριμένα; Ο εκλεχθησόμενος, όποιος και να ’ναι, θα αποτελεί διακοσμητικό άτομο, το οποίο θα μας φλομώνει στις παρλαπίπες, με χρώμα ιλαρόν, ευαγγελιζόμενο την Ανάσταση!

Είναι γνωστό στην καθεμιά και στον καθέναν ότι η Κεντροαριστερά δεν ενδιαφέρει τον Μητσοτάκη. Έναν πολιτικό που συνεχώς φάσκει και αντιφάσκει. (Ο Τσίπρας από την πλευρά του ανακάλυψε όλως τυχαίως και με μεγάλη καθυστέρηση τις νέες λίστες με τα παρκαρισμένα δισεκατομμύρια σε υπεράκτιες εταιρείες, αληθινούς παραδείσους στα αφορολόγητα κέρδη τους, συμπεριλαμβανομένων και… τιμιότατων και θρα­σύτατων Ελλήνων.)

Η γκάμα μεταξύ πάμπλουτων και πάμπτωχων συμπατριωτών μας είναι τεράστια, κολοσσιαία όντως.
Δύο «κύριοι με… περικεφαλαία» απασχολούν την κοινή γνώμη ολοσχερώς για συγκεκριμένη δραστηριότητα. Για τον πρώτο διατυπώσαμε τις απόψεις μας με σαφήνεια. Για αμφοτέρους παραδίδουμε τον λόγο στον Τάσο Παππά. Ιδού τι επισημαίνει ο εκλε­κτός συνάδελφος στα «Ανάγωγά του», στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Όταν ο Πάνος Καμμένος μιλούσε με ισοβίτη (χωρίς να ξέρουμε τους διαλόγους), διέπραττε έγκλημα καθοσιώσεως. Όφειλε να παραιτηθεί και η κυβέρνηση να δεχτεί τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Αυτά έλεγαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα μέσα ενημέρωσης που τα υποστηρίζουν. Τώρα που αποκαλύφθηκε ότι ο κ. Αυγενάκης συνομιλούσε με ποινικούς (ξέρουμε τι ακριβώς έλεγαν), άκρα του τάφου σιωπή…».

Θυμίζω ότι την περίοδο που η αδερφή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ντόρα, είχε συγκροτήσει δικό της κόμμα, ο Αυγενάκης διεδραμάτιζε ρόλο πρωτοπαλίκαρού της στο Ηράκλειο της Κρήτης και τον εκθείαζε κατά κόρον!

Ουδείς ψόγος και για τα δύο αδέρφια; Ασφαλώς όχι. Αδύνατον. Αδιανόητον. Διότι συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς με τον γραφικό λεγάμενο και του έχουν αδυναμία. Ο Κυριάκος, μόλις δημιουργήθηκε θόρυβος, έσπευσε να ανακρούσει πρύμνα! Με τους πιστούς φίλους και οπαδούς του να τον γελοιοποιούν. Μόνο ορισμένοι φανατικοί δημοσιογράφοι τον κατέκριναν ηπίως. «Ανάσταση», επομένως, έλαβε χώρα, εκ διαμέτρου αντίθετη με τον τίτλο του παρόντος άρθρου.
Τούτων συμβαινόντων, η μαφία των Βρυξελλών –τύποις προηγούμενη– στέκεται στρατιωτική προσοχή στο Βερολίνο. (Βερο-λύνω και Βερο-δένω, ως λογοπαίγνιο, αλλά και ως ουσία.) Με γνώμονα, βέβαια, το συμπαγές όφελος.

Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, όχι μόνο δεν πρόκειται να μας αναστήσουν, αντίθετα θα μας θάψουν ζωντανούς σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Οι εγκέφαλοί τους βρίθουν από άχυρα. Αλλά ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ άχυρα. Οι αντιφάσεις τους είναι εικονικές. Και οι συμφω­νίες τους επίσης εικονικές.

Η αφήγηση από τότε που Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου καρπώθηκαν τη δόξα ο πρώτος και την τιμή ο δεύτερος (σαν άλογο που τσινάει για να επιδείξει τόλμη), είναι μακρά και έχει ξεχειλίσει πια. Τι υπαινίσσεται ο Ανδρέας με το περι­λάλητο «βυθίσατε το Χόρα»; Ο φιλοπασοκικός κοσμάκης κατατρομοκρατήθηκε, ενώ επρόκειτο για δώρο –και ισχυρό επιχείρημα– προς τον Καραμανλή. (Μόνο οι πληβείοι, οι προλετάριοι και κυρίως οι τροτσκιστές δεν έπεσαν στη λούμπα. Τα έχουν βρει μια χαρά οι δύο τους και δουλεύουν ψιλό γαζί τους ηλίθιους, δια­τυμπάνιζαν με σουρντίνα όταν βρίσκονταν μόνοι τους.) Δάσκαλός τους ο αεικίνητος και πολυγραφικότατος, εκφωνούσε από το μικρόφωνο της ελληνικής εκπομπής της Deutsche Welle (Ντόιτσε Βέλε), Βαγγέλης Σακκάτος τις διαφωτιστικές αρχές του τροτσκισμού, ερήμην των συντηρητικών συνεργατών μου.

Ερώτημα στον γράφοντα: Είσαι τροτσκιστής; Απά­ντηση: Όχι. Είμαι, όμως, θαυμαστής του πανέξυπνου ιδρυτή του σοβιετικού στρατού και «της διαρκούς επανάστασης» που πρέσβευε. Εάν είχε επικρατήσει «η διαρκής επανάσταση», φρονώ πως ο Στάλιν δεν θα είχε τη δυνατότητα να κάνει τα φρικτά εγκλήματα που έκανε.

Η ανάσταση των νεκρών είναι καθ’ ολοκληρίαν ανέφικτη. Η «Δευτέρα Παρουσία», όμως, σε ανθρώπους εθισμένους στα θρησκευτικά τους καθήκοντα θεω­ρείται αμετάκλητο καθήκον. Για την αφεντιά μου είναι παραμύθι της Χαλιμάς. Ένα απλό παραμύθι, όπως κάθε παραμύθι, για να κοιμούνται τα παιδιά. Μετράει, βέβαια, ποιος το αφηγείται και πώς. Η αείμνηστη γιαγιά μας (που την αποκαλούσαμε «μάνα» επειδή η μητέρα μας είχε πεθάνει νέα) μας κρατούσε αρκετή ώρα ξύπνιους. Τα δικά της παραμύθια ήτανε μούρλια. Και δεν επαναλαμβανότανε, εκτός αν της το ζητούσαμε. Τον μικρό τον έπαιρνε αμέσως ο ύπνος, σε αντίθεση μ’ εμένα. Ήξερα πως την επομένη θα σκαρ­φιζόταν άλλο και τη μεθεπομένη επίσης άλλο. Όλα πρωτότυπα και με διαφορετικούς ήρωες. Κρίμα που δεν τα ’γραψε. Ήτανε δασκάλα στα νιάτα της.

Απεραντολογώ, όπως όλοι οι γέροι. Γνωρίζω ότι κάνω τους αναγνώστες να πλήττουν. Καταλήγω, λοιπόν, με όλβιες παραινέσεις: Να τιμούμε τους νεκρούς μας. Ει δυνατόν τους νεκρούς όλου του κόσμου. Το τελευταίο είναι η προέκταση της φιλανθρωπίας για ακόμα ζωντανούς και πεθαμένους. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το τελευταίο είναι συγκεκαλυμμένος εγωισμός και συνεπάγεται την απέχθεια για τον εαυτό μου.

Από την εποχή της εφηβείας μου ήξερα πως όλοι –είτε έχουμε παραγάγει έργο είτε όχι– είμαστε εγωιστές. (Άλλο εγωιστές και άλλο εγωπαθείς). Πάντως, ακόμα και στην κοιλιά της μητέρας μας φοράμε το καπέλο του εγωισμού, δίχως να το συνειδητοποιούμε ήδη εκεί.
Εάν σας κούρασα, ο μισός κόπος δικός σας και ο άλλος μισός δικός μου.