Ναι μεν, αλλά, τα νέα μέτρα στα εργασιακά

Του
ΓΙΑΝΝΗ Κ. ΚΑΡΟΥΖΟΥ
Δικηγόρου – Εργατολόγου
dikigorosergatologos.gr

-Θετικό το πρόσημο – Τα πρώτα προβλήματα

Η κυβέρνηση με τους νόμους ν. 4487/2017 και 4488/2017 έθεσε σε ισχύ σειρά διατάξεων που αποτελούν μέτρα προστασίας των εργαζομένων, κείμενα εκτός «μνημονιακής φιλοσοφίας», με θετικό -η αλήθεια- πρόσημο για τους εργαζόμενους, αδύναμα όμως συγκριτικά με την αναγκαιότητα μιας άλλης, εθνικής πολιτικής για το εργασιακό και τη διαχείρισή του, που η Ελλάδα της κρίσης έχει επιτακτική ανάγκη σήμερα. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι τα μέτρα αυτά δεν καλύπτουν το κενό όσον αφορά την προστασία των εργαζομένων, αφού ούτως ή άλλως πολλά από αυτά τα είχε ήδη προβλέψει η νομολογία των ελληνικών εργατοδικείων, ενώ, αν και θετικά στην έμπνευσή τους, στην πράξη νομίζω ότι δύσκολα θα λειτουργήσουν.

Έτσι προβλέφθηκε διάταξη σύμφωνα με την οποία η αξιόλογη καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων από τον εργοδότη στον εργαζόμενο μπορεί να θεωρηθεί βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, με τη δυνατότητα του εργαζόμενου να αποχωρήσει από την εργασία του και να διεκδικήσει δικαστικά την αποζημίωση της θεωρούμενης απόλυσής του. Είναι σίγουρο όμως ότι θα προκύψουν ζητήματα με τον όρο «αξιόλογη καθυστέρηση» και το πότε αυτή συντρέχει. Χρήσιμο θα ήταν να προσδιοριστεί ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ώστε με ασφάλεια δικαίου ο εργαζόμενος να αποχωρήσει από την εργασία του, θεωρώντας ότι ο εργοδότης του «αξιόλογα καθυστερεί» στην εξόφλησή του. Ας φανταστούμε τι θα συμβεί αν την επαύριον διαπιστωθεί ότι η καθυστέρηση εξόφλησής του δεν ήταν «αξιόλογη»: Ο ίδιος θα έχει αποχωρήσει από την εργασία του, θα έχει απολέσει την αποζημίωση απόλυσής του, ενώ θα αναγκαστεί να επιστρέψει και το επίδομα ανεργίας που θα έχει στο μεταξύ λάβει, αφού σχετικώς κάτι τέτοιο προβλέπεται (δηλαδή η δυνατότητα του αποχωρούντος εργαζόμενου να λαμβάνει επίδομα ανεργίας μετά την αποχώρησή του στην περίπτωση αυτή από την εργασία του). Χρήσιμο επίσης να καταγραφεί ότι η επιδότηση ανεργίας στον εργαζόμενο δεν θα συντρέξει αν ο εργαζόμενος δεν πληροί τις γενικότερες προϋποθέσεις υπαγωγής του στην επιδότηση ανεργίας.
Περαιτέρω, θεσπίστηκε και η υποχρέωση του εργοδότη να ανακοινώνει, εντός τετραημέρου από την ημέρα της οικειοθελούς αποχώρησης τον εργαζόμενο, ότι προέβη ο πρώτος στην αναγγελία της αποχώρησής του στον ΟΑΕΔ. Το μέτρο αυτό, εξόχως γραφειοκρατικό, δεν καλύπτει κανένα κενό προστασίας του εργαζόμενου, αφού ο εργαζόμενος μπορούσε κάτι τέτοιο να το πληροφορηθεί από τις υπηρεσίες του ΟΑΕΔ. Μάλιστα, για την ασφάλεια του εργοδότη, πριν την ενημέρωση του εργαζόμενου για κάτι τέτοιο, θα πρέπει ο ίδιος -κατά την άποψή μου- να έχει αποστείλει ένα πρώτο εξώδικο, ζητώντας από τον εργαζόμενο να του εξηγήσει την απουσία του από την εργασία, προτού τη θεωρήσει ως οικειοθελή αποχώρησή του.

Τέλος, μέτρο ενισχυτικό της εργασίας είναι και η επιχορηγούμενη από τον ΟΑΕΔ ένταξη στην επιχείρηση όσων απασχολούνται με μπλοκάκι. Εδώ δεν θα αναφέρω τη σπανιότητα των περιπτώσεων εταιρειών που δεν έχουν προβεί στο τελευταίο τρίμηνο σε μειώσεις προσωπικού, κ.λπ., ώστε αυτές μόνο να ενταχθούν στο πρόγραμμα, αλλά το μέγα ζήτημα που θα προκύψει στη λήξη του προγράμματος: Τι θα συμβεί αν καταβληθεί αποζημίωση απόλυσης στον εργαζόμενο, η οποία θα υπολογιστεί, με βάση τη 18μηνη διάρκεια του προγράμματος επιδότησης, ως προϋπηρεσία και ο τελευταίος προσφύγει δικαστικά, ζητώντας να συνυπολογιστεί η παρασχεθείσα, υπό τις ίδιες συνθήκες, απασχόλησή του ως συνολική προϋπηρεσία για τον υπολογισμό της αποζημίωσης απόλυσής του; Άκυρες απολύσεις, δικαστικές επιπλοκές, υπέρογκα κόστη.

Ας τα λάβουν υπόψη όλα αυτά οι αρμόδιοι, με την παράκληση να ενεργήσουν άμεσα.