Εδαφική Ακεραιότητα Προστασία των συνόρων Οικονομία
Υπό
JOHN GALT
Εισαγωγή:
Θεωρούμε ότι καμιά μέχρι σήμερα δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, από τον Παπάγο μέχρι τον κ. Τσίπρα, δεν σκέφτηκε ότι η αμυντική θωράκιση της χώρας είχε άλλο στόχο εκτός από την προστασία των συνόρων της, θαλασσίων και μη. Ας ξεχάσουμε ενέργειες και βλέψεις της δικτατορίας, που όλοι γνωρίζουμε πού κατέληξαν.
Από την οικονομική σκοπιά, η προστασία των συνόρων ταυτίστηκε με την εδαφική ακεραιότητα, δηλαδή τη διαχειριστική ευθύνη του κράτους να προστατεύει τον εντός των συνόρων εθνικό πλούτο. Ιμπεριαλιστικές προθέσεις δεν εκφράστηκαν από καμιά δημοκρατική κυβέρνηση από το 1949 και επέκεινα. Τα δόγματα «ανήκουμε στη Δύση» και «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», εξ όσον γνωρίζουμε, δεν κρίθηκαν, ούτε αξιολογήθηκαν ποτέ.
Χωρίς να υποβαθμίσουμε λοιπόν τη συζήτηση, θεωρούμε ότι όσο σημαντική είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης για τον Ελληνικό Χρυσό ή για την αξιοποίηση του Ελληνικού, άλλο τόσο είναι και για τα πετρέλαια του Αιγαίου. Αντίστοιχη είναι όμως και η προστασία των ελλήνων ή και ευρωπαίων εργαζομένων από την παράνομη οικονομική μετανάστευση. Με αυτά ως αρχή ας αναφερθούμε σε ορισμένα δεδομένα.
Δεδομένο 1
Υπάρχει μία χώρα στον κόσμο, οι ΗΠΑ, που έχει διαχωρίσει την εδαφική της ακεραιότητα και άρα και την προστασία του εθνικού της πλούτου, π.χ., την εργασία, από τη στρατιωτική της θωράκιση. Μόνο η δεύτερη έχει ανατεθεί στις αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η πρώτη, η προστασία των συνόρων, ελέγχεται από υπηρεσίες, ανεξάρτητες του Στρατού.
Δεδομένο 2
Η χώρα μας, χωρίς ιμπεριαλιστικές βλέψεις, γνωρίζει, μαζί με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, τα σύνορά της και θεωρεί ότι αυτά προστατεύονται από τις Ένοπλες Δυνάμεις και τη Συμμαχία. Επειδή όμως η ποιότητα της εξασφάλισης αξιολογείται μετά το ατύχημα, η Ελλάδα όχι μόνο αντασφαλίζεται αλλά και αυτασφαλίζεται. Για να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα δαπανά ετησίως 2,68% του ΑΕΠ. Περισσότερο από κάθε χώρα του ΝΑΤΟ, πλην των ΗΠΑ.
Δεδομένο 3
Ανεξαρτήτως του ποσοστού, η χώρα μας, επειδή δεν είναι σίγουρο τι πράγματι της εξασφαλίζει η συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, αδυνατεί να εξυπηρετήσει και τους δύο στόχους ταυτόχρονα. Η προστασία των συνόρων επικεντρώνεται στα ανατολικά μας σύνορα, εξαιτίας της επιθετικής στάσης της Τουρκίας. Αντίθετα, σχεδόν αδιαφορούμε για την προστασία της εδαφικής μας ακεραιότητας, στον βαθμό που αυτή επηρεάζεται από την παράνομη -και με οικονομικά και όχι μόνο κίνητρα- μετακίνηση πληθυσμών. Ας αναλογιστούμε μόνο πώς συμπεριφέρεται η Κύπρος ή η Ιταλία ή η Μάλτα σε σχέση με το αντίστοιχο θέμα.
Δεδομένο 4 (και τελευταίο)
Η χώρα βρίσκεται υπό επιτροπεία και ως προς την εκτέλεση του προϋπολογισμού της και ως προς τον εξωτερικό της δανεισμό. Η χώρα έχει πιάσει οροφή στη φορολόγηση των πολιτών της, και, τέλος, αναπόφευκτα πρέπει να προχωρήσει, αν θέλει να βγει από την υφεσιακή οικονομική πολιτική, στη μείωση των δημοσίων δαπανών. Και επειδή συνήθως αποφεύγουμε να σκεφτούμε τα ουσιώδη, υπενθυμίζουμε ότι δημόσιες δαπάνες είναι η Άμυνα, η Παιδεία, η Υγεία και η Επικούρηση. Ο αναγνώστης είναι ελεύθερος να προτείνει τη δική του ιεράρχηση στους περιορισμούς των δαπανών.
Πριν λοιπόν ο οικονομολόγος αποφασίσει αν η χώρα οφείλει να δαπανά 2,68% για αμυντικές δαπάνες, συν τη δαπάνη για την εδαφική της ακεραιότητα (λιμενικό, Προσφυγικό κ.ά.) και με δεδομένο ότι σεβόμαστε τη σημασία της εθνικής διαχείρισης του πλούτου της Ευρώπης (π.χ. 950 εκατ. βαρέλια πετρέλαιο στα χωρικά -και άρα και ευρωπαϊκά- μας ύδατα, δέσμευση της χώρας μας από τους εταίρους μας για παραχώρηση της ενεργειακής τροφοδοσίας της Ανατολικής Ευρώπης κ.ά.), οφείλει να ξεκαθαρίσει κάποια ερωτήματα.
Τι ποσοστό του ΑΕΠ πρέπει να δαπανάται για άμυνα έναντι των μη Ευρωπαίων, ώστε να εξασφαλίζεται τόσο η κοινή αμυντική θωράκιση της Ευρώπης όσο και η προστασία του -σε εθνική διαχείριση- ευρωπαϊκού πλούτου; Και, επίσης, τι μας αναλογεί ως χώρα-μέλους του ΝΑΤΟ και της Ευρωζώνης;
Από εκεί και πέρα, αν εμείς, ως χώρα, θέλουμε να έχουμε πρόσθετη αμυντική θωράκιση, ας το αποφασίσει η κυβέρνηση της χώρας.
Δεν είμαστε ειδικοί για να γνωρίζουμε τι οπλικά συστήματα και ποια αναβάθμιση χρειάζονται τα υπάρχοντα προκειμένου να εξυπηρετηθεί άριστα η αμυντική θωράκιση της Ευρώπης και των συνόρων της, που μας ανήκουν. Νομίζουμε όμως ότι οι επιτελείς του ΝΑΤΟ το γνωρίζουν άριστα. Η οποιαδήποτε καταναλωτική ή και επενδυτική δαπάνη που απαιτείται, σε νέους εξοπλισμούς, σε παραχωρήσεις βάσεων, σε δαπάνες μετεκπαίδευσης προσωπικού και σε μη ανταγωνιστικά θέματα που καλύπτουν διαφορές κατασκευαστριών χωρών, είναι θέμα που πρέπει να μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Κοινός ο στόχος, κοινή η προστασία του, κοινός και ο προϋπολογισμός. Το έχει πει μάλιστα κι ο αποχωρών υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Ό,τι οφείλουμε συλλογικά, θα το αναλάβουμε, το υπόλοιπο θα πρέπει να το αναλάβουν οι σύμμαχοι. Αν χρειάζονται επενδύσεις, ας μας πουν εκείνοι πρώτοι τι πρέπει να κάνουμε. Θα είναι καλύτερη επιλογή από τον κ. Καμμένο, που συχνάζει στα καζίνο. Αν χρειάζεται να πληρώσουμε, ώστε να έχουν εργασία οι αμερικανοί εργάτες, δεν υπάρχει αντίρρηση, αρκεί η απόφαση να είναι ομόφωνη απ’ αυτούς που θα πληρώσουν.
Στη συνέχεια, πρέπει να συμφωνήσουμε, στην Ευρώπη, στο πώς ασφαλίζεται η εδαφική ακεραιότητα (και όχι η προστασία των συνόρων), εντός και εκτός του ΝΑΤΟ, εντός και εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας, εντός και εκτός Σένγκεν, και ακολούθως να αναληφθεί το βάρος της αναβάθμισης από όλες τις χώρες-μέλη. Εκτός και αν απαγορευθεί η ελεύθερη μετακίνηση μέσα στην Ευρώπη.
Η προηγούμενη δέσμευση αφορά την αξιοποίηση του εθνικού πλούτου και γενικότερα την προστασία της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας της χώρας, μέσα και μαζί με την Ευρώπη. Για τις ΗΠΑ σημειώνεται ότι η ετήσια δαπάνη για φύλαξη των νοτίων συνόρων της (κυρίως με το Μεξικό) αντιστοιχεί στο 30% των αμυντικών δαπανών και αφορά την προστασία από παράνομη μετανάστευση, από λαθρεμπόριο (τσιγάρων και ναρκωτικών) καθώς και πλήθος άλλων κοινωνικών προβλημάτων.
Τι ποσοστό των εθνικών δαπανών απαιτείται, ώστε η χώρα να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και κοινωνική αλληλεγγύη το συγκεκριμένο πρόβλημα; Εγκληματικότητα, λαθρεμπόριο ναρκωτικών, τρομοκρατία αλλά και οικονομική μετανάστευση, ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης, αντιμετωπίζονται εθνικά αλλά με συνεργασία. Ένα είναι δεδομένο: Δεν αποτελούν αρμοδιότητα του Στρατού. Γιατί είναι στρατιωτική δαπάνη ο έλεγχος των βορείων συνόρων της χώρας και μη στρατιωτική δαπάνη η φύλαξη της ανατολικής νησιωτικής χώρας; Αν δεν είχαμε τυπικούς περιορισμούς στα Δωδεκάνησα θα στέλναμε στρατό να τα προστατεύσει από το μεταναστευτικό ρεύμα της Τουρκίας; Γιατί οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση στη διαχείριση του αγωγού φυσικού αερίου ή άλλων στρατηγικής σημασίας για την Ευρώπη πλουτοπαραγωγικών μας δικαιωμάτων και δεν θα έπρεπε οι εταίροι μας να δείξουν αντίστοιχη κατανόηση στην προστασία των συνόρων μας;
Ας ανακεφαλαιώσουμε, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Ήρθε ο καιρός να μετρήσουμε μαζί με τους συμμάχους και εταίρους μας πόσο μας στοιχίζει η εδαφική ακεραιότητα και η προστασία των συνόρων μας. Ήρθε ο καιρός να γνωρίζουμε τι μας ανήκει και τι αναλαμβάνουμε ως υποχρέωση για το κοινό (ΝΑΤΟ και Ευρώπη) συμφέρον. Ήρθε ο καιρός να διαχωρίσουμε τις αρμοδιότητες προστασίας των δύο ανεξαρτήτων εθνικών δικαιωμάτων-υποχρεώσεων σε διαχειριστικό επίπεδο. Ήρθε ο καιρός να συζητήσουμε τουλάχιστον τι ποσοστό των στρατιωτικών μας δαπανών αφορά την αυτασφάλιση και τι την αντασφάλιση. Ήρθε, τέλος, ο καιρός, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την επίσκεψη του κ. πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, να συμπεριφερθούμε ως μεγάλα παιδιά και να αναγνωρίσουμε την ισχύ των δύο δογμάτων που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή.
Αν όλα αυτά αποτιμηθούν, τότε, κατά τη γνώμη μας, η θέση της χώρας θα είναι και πολύ πιο ισχυρή και πολύ πιο ειλικρινής έναντι της Δύσης, από ό,τι ήταν όλα τα μετεμφυλιακά χρόνια.