Να μείνουμε άνθρωποι με καλοσύνη…
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κάθε μέρα και κάτι σε συντρίβει…
Είχα μια τρελή επιθυμία να γράψω για τα Βόρεια της χώρας. Επιθυμούσα να ξαναφέρω στην μνήμη μου μαζί με σας που πιθανόν διαβάσετε αυτό το άρθρο τα πανέμορφα βουνά, τα δάση, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις μικρές καλύβες των βοσκών που υπάρχουν ακόμα, τα χωριουδάκια που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές και την ζωή των ανθρώπων εκεί πάνω ψηλά στα Ζαγοροχώρια, έξω από τα Ιωάννινα. Τα χρώματα σε θαμπώνουν, κίτρινα, καφέ, πορτοκαλιά που λόγω της εποχής τα πλατάνια, οι δρυς χάνουν τα φύλλα τους κι οι καστανιές έχουν ανοίξει τον αγκαθωτό φλοιό τους για ν’ αφήσουν ώριμο κάστανο να κυλήσει στην γη.
Όμως είναι όλα τόσο τραγικά γύρο μας. Ο θάνατος κυκλοφορεί ανενόχλητος σκορπίζοντας τον πανικό και την θλίψη. Οι μέρες φωτεινές, λαμπρές με έναν ήλιο δυνατό δεν συμφωνούν μ’ όσα η τηλεόραση καθημερινά μεταδίδει. Η ζωή δεν έχει καμία αξία αφού ποδοπατιέται με τέτοιο τρόπο. Και πως θα μπορούσα να καταλάβω πως μια μάνα σκότωσε το μοναχοπαίδι της κι έπειτα αυτοκτόνησε. Ήταν άρρωστη λένε. Ναι όμως κανείς δεν έβλεπε αυτό που της συνέβαινε; Όταν η οικογένεια είναι συνδεδεμένη θα πρέπει ν’ αποτελεί το μοναδικό καταφύγιο του καθενός μας. Ένας παππούς βρέθηκε ξυλοδαρμένος, ανήμπορος. Φαντάζεστε τον δικό σας πατέρα που η μεγάλη ηλικία, τον κάνει ανυπεράσπιστο, ίδιο παιδί να πέφτει στα χέρια κακοποιών. Κι εκείνη η κοπέλα 32 μόλις χρόνων «πριν από λίγο τα’ άκουσα στις ειδήσεις» άφησε την τελευταία της πνοή δίπλα στο μνήμα του αγαπημένου της.
Κάθε μέρα και κάτι σε συντρίβει, που ποτέ άλλοτε όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν συνέβαινε. Οι άνθρωποι συμμερίζονταν τις ανάγκες των συνανθρώπων τους και η ζωή κυλούσε ήμερα, φτωχική αλλά σχεδόν ευτυχισμένη. Πού και πού άκουγες τέτοια γεγονότα, σπάνια μάθαινες για ένα έγκλημα που σήμερα έχει γίνει μια καθημερινότητα. Γιατί; Τι έχουν πάθει οι άνθρωποι; Είναι σαν να ’χει ανοίξει το καζάνι της κολάσεως, σαν να πληρώνουμε το τίμημα που μας αναλογεί απ’ το πόνο των ανθρώπων που οι πόλεμοι τους αφάνισαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, πόλεις κατεστραμμένες, παιδιά νεκρά, κάτω από ερείπια. Φωτιές, πλημμύρες, πνιγμοί, ασύλληπτες καταστροφές που συνεχίζουν να γεμίζουν ένα ολόκληρο Δελτίο Ειδήσεων.
Αναρωτιέμαι δεν υπάρχει τίποτα ευχάριστο, τίποτα που να δηλώνει χαρά σ’ όλο τον πλανήτη; Μήπως να πάψουμε ή να κλείσουμε τα’ αυτιά μας σ’ αυτήν την τρομολαγνία και να ξαναγίνουμε άνθρωποι με αισθήματα, με ευαισθησία, με σεβασμό στις αρχές που μας μεγάλωσαν. Χτυπάνε την Εκκλησία, χτυπάνε την ελευθερία γιατί ο πανικός, η απελπισία, η απογοήτευση είναι ένα είδος ομηρίας γι’ αυτούς που θέλουν να ζήσουν την κάθε μέρα όπως ο Θεός θέλει, πιστεύοντας στην οικογένεια. Στην οικογένεια που προσπαθούν να καταργήσουν με την ελεύθερη συμβίωση, με την επισημοποίηση των ιδιαιτεροτήτων του καθενός, θαρρείς κι αυτό είναι που θα βοηθήσει την καινούργια γενιά να κολυμπήσει σε καθαρά νερά. Αλήθεια θα υπάρχει πάντα η μάνα, ο πατέρας, το παιδί, η γιαγιά και ο παππούς ή θα ναι όλα ένας αχταρμάς από άθεους, πρωτόγονους που θα ζουν όπως τους αρέσει καταργώντας κάθε νόμο κι αρχή.
Η μόνη ελπίδα όλων μας είναι να προσπαθήσουμε να σώσουμε τις αρχές μας, πιστεύοντας στην ανθρωπιά. Να μείνουμε άνθρωποι με καλοσύνη, με λόγο που θα αμβλύνει κάθε διαφορά και πάνω απ’ όλα με δουλειά. Η δουλειά θα λύση τα μεγάλα προβλήματα της ανέχειας που οπλίζει το χέρι του πεινασμένου και θα φτιάξει απ’ την αρχή τον κόσμο που παραζαλισμένος τρικλίζει πάνω σε ερείπια βγάζοντας τον θυμό του με βία αδιαφορώντας για τον Θείο αγαθό την «ζωή». Τι αξία έχει το πλεόνασμα κι αν πετύχουμε να ’ναι μεγαλύτερο, εσείς οι ιθύνοντες, οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο βοηθήστε τον λαό να έρθει ξανά στα συγκαλά του.