Μικρόβια…

Του
ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Μικρόβια έξωθεν και έσωθεν. Μικρόβια επίσης εντός μας. Εντός της καθεμιάς και του καθενός μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, χωρίς να το διαισθανόμαστε. Ιδιαιτέρως οι ανιστόρητοι πολιτικοί στο εξωτερικό, κυρίως, αλλά και στο εσωτερικό, θα απορούσαν έκθαμβοι.

Μεταφορικά, τα μικρόβια δεν είναι μικροοργανισμοί που εξολοθρεύονται ευκολότατα. Είναι παντοδύναμοι γίγαντες, που διαφεντεύουν μεγάλα τμήματα της υδρογείου. (Και των ε­γκεφάλων μας.)
Αμηχανία –επομένως– δισταγμός, απορία και ανατριχίλα μας πνίγει για το εξουθενωτικά ανέφικτο. Μας περιτριγυρίζουν άστοχες σκέψεις, αλλοιωμένα αισθήματα και απρόσιτες προσδοκίες. Οι απέναντι γερμανοί σαδομαζοχιστές, αλλοτινοί μαθητές και θαυμαστές της χώρας μας –αρχαίας και νέας–, βρίσκονται στο απυρόβλητο και μας εμπαίζουν επιπλέον, οι θρασύτατοι. (Αχ, αυτά τα εξοντωτικά μικρόβια που διαθέτουν, οι αχρείοι!)

Δεν φταίνε οι αντιγραφείς και παραχαράκτες της Ιστορίας μας. Ακόμα και η λέξη «Ευρώπη» ανήκει στην ελληνική μυθολογία. Αυτό δεν τους εμπόδισε να την αρπάξουν –περί απαγωγής πρόκειται– και να… βγάλουν από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού την καταραμένη, όπως αποδείχτηκε, Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν φταίνε, επαναλαμβάνω, οι αντιγραφείς και παραχαράκτες της Ιστορίας μας. Εμείς φταίμε που τους πιστέψαμε και τους ακολουθήσαμε τυφλά.

Κανένας δεν ρώτησε, θυμίζω, τον περιβόητο και άκρως συμπλεγματικό Σόιμπλε από πού βαστάει η σκούφια του. Κανένας δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τους άφθονους ομοίους του. Και κανένας από τους περιβόητους πολιτικούς ηγέτες και ηγετίσκους μας δεν διανοήθηκε, καν, να τους απειλήσει. Καλά διαβάσατε, «να τους απειλήσει». Ευκαιρίες υπήρξαν. Και εξ αυτών μία ΚΟΡΥΦΑΙΑ, την οποία είμαι υπο­χρεωμένος να επαναφέρω στη μνήμη της καθεμιάς και του καθενός. Ευκαιρίες και συγκυρίες που τις έκαναν γαργάρα με την ουρά υπό τα σκέλη. Παραπέμπω στα περί δημο­ψηφίσματος στις Κάννες με πρωτοβουλία του Γιωργάκη, που τους κατατρομοκράτησε. Τους κόπηκε κυριολεκτικά το αίμα! Τους κόπηκαν τα ύπατα, προτιμάω να λέω εγώ. Σωστό ή λάθος, αδιά­φορο για μένα.

Θρασύβουλη και ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΗ υπήρξε η μεταστροφή του ασπόνδυλου Βενιζέλου στην αεροπορική πτήση της επιστροφής στην ελληνική πρωτεύουσα. Δόγμα του ατόμου αυτού είναι η… φιλοσοφία του προσωπικού ωφελιμισμού, όχι στο τετράγωνο αλλά στον κύβο! Ωφελιμισμό τον οποίο ματαίως προσπαθεί να συγκαλύψει με το μπλα μπλα της ακαταλαβίστικης ρητορείας του…
Εάν ο Γιωργάκης είχε επιμείνει –ο δαιμόνιος Βενιζέλος τον μετέπεισε τελικά κατά τη διάρκεια της πτήσης–, ο δούλος της Μέρκελ, Σημίτης, θα είχε συντριβεί, και, το σπουδαιότερο: Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΩΘΕΙ. Όμως, ας μην πλανώμεθα. Η αρχική πρόθεση του Γιωργάκη ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ. Εκτελούσε ο πολλαπλά ΠΡΟΔΟΤΗΣ, υιός του Ανδρέα, εντολές της Ουάσινγκτον.

Αλλά και ο υιός του Μητσοτάκη, Κυριάκος, κρώζει, απαιτεί και συκοφαντεί, πιστεύοντας αφελώς στο ακαταδίωκτο. Ακαταδίωκτο σε βαθμό ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ το απο­κλείει;
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ευφυέστερος και από τους δύο. Γνωρίζει άριστα τις υφιστάμενες –και εντεινόμενες εσχάτως– σχέσεις Γερμανίας και ΗΠΑ και επιδιώκει το ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ. Τον τετραγωνισμό, δηλαδή, του κύκλου!

Τα περί μικροβίων παραμένουν εγκλωβισμένα στο μνημονικό μας. Είναι τεράστιες δυνάμεις καταστροφής. Ερωτώ παρεμπιπτόντως: Ο ηγέ­της της Βόρειας Κορέας το υποψιάζεται τουλάχιστον;
Διότι και οι συμπαντικοί στους οποίους υπάγεται και η αφεντιά μου, μέχρι να ανοίξει και γι’ αυτήν ο δρόμος προς τον κάτω κόσμο –ο μυθολογικός θεός του είναι ο Άδης– έχουμε υποχρέωση να καταπιανόμαστε με τα εγκόσμια, σε όποια φάση της ζωής μας και να βρισκόμαστε. Μόνο οι νεκροί απαλλάσσονται. Όχι, βέβαια, ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ. ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ «μικροβιολόγοι». Τουτέστιν: Οι φιλόσοφοι, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι αρχιτέ­κτονες και οι πεζογράφοι. Προσθέτω αναμφίβολα και τους αυθεντικούς Ιστορικούς.

Οφείλουμε να διατηρούμε στα αξιοσημείωτα στοιχεία μας τους τρεις μεγάλους τραγωδούς, μαζί με τον Αριστοφάνη, τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη, μαζί με ορισμένους οξυδερκείς σοφιστές. Από τους νεότερους θανόντες ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης για τα ιστορικά του κυρίως επιτεύγματα, ο Σεφέρης και ο Ελύτης, με το κολοσσιαίο δημιούργημά του, «Μαρία Νεφέλη», χρήζουν μνείας.

Από τους αλλοδαπούς θα αναφερθώ στον μέγιστο Κίρκεγκωρ, συμπεριλαμβανομένης και της υποχονδρίας του για τη διάλυση του αρ­ραβώνα του με τη Ρεγκίνε Όλσεν, αλλά και για το αριστούργημά του «Το ημερολόγιο του απο­πλανητή», εκατόν εξήντα δύο σελίδων, παρακαλώ, καθώς και για το ότι υπήρξε ο ιδρυτής του υπαρ­ξισμού. Ενός υπαρξισμού τον οποίο υιοθέτησε με τον δικό του τρόπο και ο Σαρτρ. Ο οποίος αρνήθηκε να δεχθεί το Βραβείο Νόμπελ, που συνοδεύεται, ως γνωστόν, με αξιοζήλευτο χρηματικό ποσό. Λησμονώ αυτήν τη στιγμή τα ονόματα δύο υφολόγων του φαντασιακού και αποκρυφικού μυθιστορήματος από τη Λατινική Αμερική, ο ένας από τους οποίους θησαύρισε με το πρώτο κιόλας πόνημά του –πόνημα-εύρη­μα– «Εκατό χρόνια μοναξιάς», που με είχε συνεπάρει.
Δεν πίστευα, ομολογώ, πως «τα μικρόβια…» του τίτλου θα με οδηγούσαν σε ετούτη την κατάληξη. Και μάλιστα επιτυχώς ή ανεπιτυχώς…