Συγκρούονται δύο κόσμοι στη ΝΔ
Φάνηκε καθαρά στο θέμα της αλλαγής φύλου
• Η μια πλευρά σπρώχνει τον Μητσοτάκη στα δεξιά – Και η άλλη θυμίζει
ότι, όποτε η παράταξη ανοίχθηκε στο Κέντρο, κέρδισε τις εκλογές
Βαθαίνει σταδιακά το ρήγμα στη Νέα Δημοκρατία, ενώ η στρατηγική και οι επιμέρους χειρισμοί του Κυρ. Μητσοτάκη διευρύνουν, αντί να σμικρύνουν, την απόσταση. Η ύπαρξη δύο (ιδεολογικών) στρατοπέδων έγινε ακόμη πιο εμφανής με αφορμή το ζήτημα της νομιμοποίησης ταυτότητας φύλου. Τα δε μεταξύ τους όρια έγιναν ακόμη πιο σαφή, όπως και οι αποκλίνουσες απόψεις τους σε ένα (ακόμη) ζήτημα αιχμής. Υπάρχει από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των παραδοσιακών δεξιών, που ασπάζονται τις αρχές της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης κι έχουν σταθερά στραμμένο το βλέμμα προς τον κεντρώο χώρο. Κι από την άλλη υπάρχει το στρατόπεδο των «σκληρών» δεξιών, των οποίων στη φάση αυτή φαίνεται να ηγείται ο Άδ. Γεωργιάδης (με την παρότρυνση ενδεχομένως του Αντ. Σαμαρά), που είναι υπέρμαχοι της ιδεολογικής καθαρότητας και του δόγματος «λίγοι, αλλά καλοί», ήτοι δεξιοί.
Στη μέση βρίσκεται ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος αδυνατεί να παραμείνει σταθερός σε μια γραμμή, πελαγοδρομεί, δείχνει να άγεται και να φέρεται με συνέπεια να εντείνει περαιτέρω τη σύγχυση ως προς την ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας και τον δρόμο (ιδεολογικό) που θα επιλέξει να βαδίσει πριν, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές, αν κι εφόσον αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Τα μηνύματα που εκπέμπουν οι πρωτοβουλίες και οι επιλογές του είναι άκρως διφορούμενα. Από τη μια εμφανίζεται θεωρητικά θιασώτης της πολιτικής «ανοιχτών θυρών» προς την πλευρά του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Από την άλλη, υποκύπτοντας στις πιέσεις και τα κελεύσματα των «σκληρών, υπαναχωρεί, υποχωρεί και προσχωρεί σε ακραία δεξιές θέσεις, που εύλογα απωθούν τους κεντρογενείς ψηφοφόρους.
Κορυφαία στελέχη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την πολιτική ιδεολογικής περιχαράκωσης που υιοθετεί η ηγεσία. Υπογραμμίζουν ακόμη ότι διαχρονικά η Νέα Δημοκρατία θριάμβευσε στις εκλογές μόνον όταν απευθύνθηκε στις δυνάμεις του Κέντρου και δεν περιορίσθηκε στους αμιγώς δεξιούς ψηφοφόρους. Κι αναφέρουν τον Κων. Καραμανλή το 1974 και το 1977, τον Κ. Καραμανλή το 2004. Αντίθετα, το 1993 με τον Κων. Μητσοτάκη, το 1996 με τον Μ. Έβερτ αλλά και το 2012 με τον Αντ. Σαμαρά κινήθηκε σε χαμηλά ποσοστά, άσχετα αν λόγω συνθηκών ο τελευταίος εξελέγη πρωθυπουργός (με ποσοστό 29%). Τα ίδια στελέχη επισημαίνουν ακόμη ότι αν και αριστερός ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε να συνεργαστεί με έναν καθαρόαιμο δεξιό (κατ’ άλλους ακροδεξιό) όπως ο Π. Καμμένος προκειμένου να ανέβει στην εξουσία.
Κίνδυνος διάσπασης
Από την άλλη, δεν είναι λίγα τα στελέχη που εκφράζουν τους φόβους τους ότι η αντιπαλότητα των δύο στρατοπέδων μπορεί μελλοντικά να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, ακόμη και στη διάσπαση της παράταξης. Πολλοί δε θεωρούν ότι η αντιπαράθεση κάποια στιγμή θα προκαλέσει ρήξη, οπότε κάποιο από τα δύο στρατόπεδα θα επιχειρήσει να πάρει τα ηνία και να χαράξει πορεία σύμφωνη με τις θέσεις των ηγετικών του στελεχών. Αποτελεί κοινό μυστικό άλλωστε στα ενδότερα της Νέας Δημοκρατίας ότι διακαής πόθος του Άδ. Γεωργιάδη είναι να ηγηθεί κάποια στιγμή της παράταξης και αν δεν τα καταφέρει, να προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος. Ο τελευταίος οργώνει την επικράτεια προκειμένου να προβάλει, υποτίθεται, το πρόγραμμα και τις θέσεις της παράταξης, αλλά οι πληροφορίες λένε ότι φτιάχνει συμμαχίες με τοπικά στελέχη, στήνει με άλλα λόγια τον προσωπικό του μηχανισμό. Ακόμη όμως κι αν τελικά καταφέρει να εκλεγεί αρχηγός, η διάσπαση πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αφού ένα σημαντικό τμήμα στελεχών δεν θα ανεχθεί να το οδηγεί ο κ. Γεωργιάδης.
«Βατερλώ»
Υπό κανονικές συνθήκες, το ζήτημα της ταυτότητας φύλου θα μπορούσε να αποτελέσει προνομιακό πεδίο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δεδομένη την αρνητική στάση (πάνω από 70%) της κοινωνίας στην κυβερνητική πρωτοβουλία. Εξελίχθηκε ωστόσο σε «Βατερλώ», με απροσμέτρητο αυτήν τη στιγμή πολιτικό κόστος για την παράταξη. Κι αυτό λόγω των χειρισμών του Κυρ. Μητσοτάκη, που για ημέρες πελαγοδρομούσε, για να καταλήξει σε μια μεσοβέζικη πρόταση-θέση που δεν ικανοποίησε καμιά πλευρά. Αντί να διατυπώσει μια σαφή θέση υπέρ ή κατά, κινήθηκε στη λογική του «ναι μεν, αλλά», συμφώνησε με τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, αλλά ανέβασε το όριο ηλικίας από τα 15 στα 18 για όσους επιθυμούν να δηλώσουν -βάσει νόμου- την αλλαγή φύλου.
«Πέφτουμε κάθε τόσο στην παγίδα του Τσίπρα», ήταν η διαπίστωση γαλάζιου βουλευτή και πρώην υπουργού, ο οποίος έκανε λόγο για αδυναμία της ηγεσίας της παράταξης να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις δυσμενείς για την κυβέρνηση καταστάσεις. Δεδομένου ότι τους επόμενους μήνες ο Αλ. Τσίπρας θα φέρει στη Βουλή κι άλλα ζητήματα με κοινωνικό αντίκτυπο, οι προοπτικές για τη Νέα Δημοκρατία κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι.