ΠΑΣΟΚ και ΣΙΑ…
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Σίγουρα, αποτελεί ένα από τα παράδοξα των χαλεπών καιρών που διανύουμε το φαινόμενο εκείνοι που αρέσκονται να εμφανίζονται ως «αριστεροί» να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εκλήθησαν να εξυπηρετήσουν τα σχέδια του πλέον απεχθούς και άκρατου καπιταλισμού. Κάποια Κίρκη μετέβαλε σε χοίρους αυτούς τους «αριστερούς», που τρέχουν να φάνε στο παχνί της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Η καπηλεία των ιδεολογιών δεν εξαντλείται στους μεταμορφωμένους από την Κίρκη των Βρυξελλών βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Επεκτείνεται και σε εκείνους που επιδιώκουν τον ίδιο στόχο, να φθάσουν, δηλαδή, στην εξουσία με την ευλογία των εταίρων, μέσω του… «σοσιαλισμού», καπηλευόμενοι αυτήν την ιερή ιδεολογία, που την πέταξαν στη λάσπη.
Έχουμε πληθώρα από πολιτικούς αριβίστες, που ονειρεύονται να ξεγελάσουν αφελείς ή απελπισμένους για να διαδεχθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, που βουλιάζει μέσα στον βούρκο του αχαλίνωτου ψεύδους. Το ΠΑΣΟΚ και η λεγόμενη Δημοκρατική Συμπαράταξη, μέσω ψευδοσοσιαλιστικής ταμπέλας, αγωνίζονται να πάρουν το «χρίσμα» από τους ξένους αποικιοκράτες. Δέκα μνηστήρες παλεύουν να κατακτήσουν την αρχηγία αυτού του σουρεαλιστικού μορφώματος, που λέγεται Δημοκρατική Συμπαράταξη και έχει σαν σπονδυλική στήλη το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ. Τι είναι τέλος πάντων αυτό το «μόρφωμα», του οποίου τώρα προΐσταται η Φώφη Γεννηματά;
Τι θα ήθελε να είναι, ή μάλλον τι νομίζει ότι εκφράζει; Δεν θα ανατρέξουμε τώρα στην προϊστορία του ιδρυτού του ΠΑΣΟΚ. Απλώς θα θυμίσουμε μόνο ελάχιστα πράγματα, που έχουν σημασία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αντιπολίτευση συνόψισε την εξωτερική του πολιτική στο σύνθημα: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ήταν ένα σύνθημα που «έπιασε» στις μάζες, διότι ικανοποιούσε την αντιδυτική και αντιαμερικανική στάση της Αριστεράς αλλά και τις εθνικές ευαισθησίες ευρύτερων ψηφοφόρων. Συγχρόνως, το σύνθημα αυτό το θεώρησε κατάλληλο προκειμένου να αντιπαραταχθεί στον Κων. Καραμανλή, που έλεγε: «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Βεβαίως, ο οξυδερκής και πάντα καλά πληροφορημένος Ανδρέας δεν ήταν διατεθειμένος να αποσπάσει τη χώρα από τον δυτικό συνασπισμό. Εγνώριζε όμως ότι, ασχέτως ποια γραμμή θα ακολουθούσε, εκείνο που έμενε στη μνήμη των πολιτών ήταν το σύνθημα!
Ο διάδοχός του στην αρχηγία, ο ολετήρας Κώστας Σημίτης, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα γερμανικά συμφέροντα, έσβησε στην πράξη το σύνθημα του Ανδρέα. Διότι με την πονηρή και πραξικοπηματική ένταξή μας στο ευρώ, η Ελλάδα έπαψε να ανήκει πλέον στους Έλληνες. Ανήκει στη μαφία των «εταίρων» και στους ξένους τραπεζίτες. Ακολούθησε στην αρχηγία –και για κακή μας μοίρα έγινε και πρωθυπουργός– ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο οποίος, εκτελώντας εντολές ξένων, μας έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και διαβεβαίωσε τους πάντες ότι… «λεφτά υπάρχουν»! Κι ύστερα ήλθε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά έκαναν εκείνο το κυβερνητικό έκτρωμα, κάτω από τις εντολές της Μέρκελ.
Τώρα, ένα απίστευτο συνονθύλευμα ανθρώπων απαρτίζει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρώτα απ’ όλα θα όφειλε να αλλάξει την ταμπέλα του διότι: Ούτε «Πανελλήνιο» είναι ούτε, κατ’ ουδένα λόγο, «Σοσιαλιστικό», αλλά ούτε και «Κίνημα», αφού μετεβλήθη σε… «μικρομάγαζο»! Αυτό που σήμερα λέγεται ΠΑΣΟΚ έχασε το παιχνίδι σε πολιτικό αλλά και σε ηθικό επίπεδο. Στο πολιτικό διότι δεν νοείται «σοσιαλιστικό» κόμμα να μεταβάλλεται σε ταπεινό υπηρέτη του άκρατου καπιταλισμού και να αποδέχεται την αποικιοκρατία. Όπως δεν υπήρξε πουθενά στον κόσμο σοσιαλιστικό κόμμα που να αποδέχθηκε στον πόλεμο τη λαίλαπα του ναζισμού. Διότι και σήμερα μας καταδυναστεύει το γερμανικό Δ’ Ράιχ.
Στον ηθικό τομέα το ΠΑΣΟΚ έχασε το παιχνίδι διότι υιοθέτησε και εψήφισε το νομοσχέδιο διεστραμμένων εγκεφάλων για… «αλλαγή φύλου» από την ηλικία των 15 ετών! Νομίζει ότι αποδεχόμενο το εγκληματικό αυτό νομοσχέδιο-τερατούργημα θα δώσει την εντύπωση το σουρεαλιστικό αυτό κόμμα ότι είναι… «προοδευτικό»; Εάν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, σίγουρα θα έδιωχνε με τις κλωτσιές όλους αυτούς που γελοιοποιούν το κόμμα που εκείνος ίδρυσε. Έχουμε όμως και την κυρία Άννα Διαμαντοπούλου (άλλη «ιέρεια» αυτή του ευρωπαϊσμού και… «σοσιαλίστρια»), που με άρθρο της στα «Νέα» στις 11 Σεπτεμβρίου εξέφρασε τον θαυμασμό της για τον… γαλλογερμανικό άξονα!
Το απίθανο «μωσαϊκό» στελεχών εξακολουθεί να υφίσταται. Ο Κατσιφάρας είχε ομολογήσει: «Εάν δεν υπήρχε ο Ανδρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας…»! Σήμερα, χωρίς τον Ανδρέα, όλοι αυτοί που συνωστίζονται στον χώρο του ΠΑΣΟΚ παραμένουν όχι απλώς άγνωστοι αλλά και αδιάφοροι για τους πολίτες. Για να αποκτήσουν κάποια υπόσταση, ισχυρίζονται ότι εκφράζουν την Κεντροαριστερά, αλλά δεν γίνονται πειστικοί. Πρώτα απ’ όλα, ο όρος Κεντροαριστερά, που τόσο αρέσει σε όλους αυτού του χώρου, τώρα δεν εκφράζει τίποτα. Στο παρελθόν αποτελούσε τον πιο σημαντικό πολιτικό παράγοντα, διότι εχαρακτήριζε ένα πολιτικό ρεύμα και συνδεόταν ιστορικά με την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα των προοδευτικών κομμάτων. Ήταν η «Αριστερά του Κέντρου». Οι άνθρωποι που εξέφρασαν αυτόν τον χώρο ακολούθησαν μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Οι σοσιαλίζοντες «κοινωνιολόγοι», π.χ., η συντροφιά του Αλ. Παπαναστασίου, έζησαν και αναπτύχθηκαν μέσα στην αγκαλιά του Κόμματος των Φιλελευθέρων, προστατευόμενοι από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η διαφοροποίησή τους έγινε σιγά σιγά. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων βεβαίως ήταν προοδευτικό, αλλά δεν έπαυε να ταυτίζεται με το αστικό καθεστώς. Μεγάλες προσωπικότητες σταδιακά αποσπάσθηκαν από την αγκαλιά του και προχώρησαν στον σοσιαλισμό.
Μεταπολεμικά, ο χώρος αυτός σημείωσε τη μεγαλύτερή του άνθηση. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ των Σβώλου – Τσιριμώκου, που ξεκίνησε μέσα στο ΕΑΜ, προσπάθησε να προσαρμόσει τη σοσιαλιστική κατεύθυνση στην ελληνική πραγματικότητα. Τα Δεκεμβριανά και –ακόμη χειρότερα– η ανταρσία στα 1946-1949 του ΚΚΕ μάς έριξαν πολλά χρόνια πίσω. Ανάμεσα στις συμπληγάδες Κέντρου και Κομμουνιστικού Κόμματος δεν υπήρχε χώρος για να αναπτυχθεί αυτόνομο σοσιαλιστικό ρεύμα. Έτσι, οι σοσιαλιστές αναγκάσθηκαν να συμπλεύσουν με το Κέντρο. Η ΕΛΔ, όπως και ο Ιω. Σοφιανόπουλος, επεδίωξαν τη συνεργασία με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα, που είχε υιοθετήσει πολλά από τα μέτρα εκείνων. Ο Πλαστήρας τούς έβλεπε με συμπάθεια, αλλά πλείστοι από τους συνεργάτες του τον απέτρεψαν, επειδή ο αμερικανικός παράγων δεν ήθελε με κανέναν τρόπο τέτοιες συμμαχίες. Μετά τον θάνατο του Πλαστήρα το 1953, το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΔΚΕΛ), των Γεωργίου Καρτάλη, Αλ. Σβώλου και Στ. Αλλαμανή, ο Ηλίας Τσιριμώκος αλλά και η ΕΠΕΚ, με αρχηγό τον Σάββα Παπαπολίτη, έδωσαν πνοή και νόημα στην Κεντροαριστερά. (Ορισμένοι από την ΕΛΔ, Στρ. Σωμερίτης, Νικ. Ασκούτσης κ.ά., είχαν προσχωρήσει στην ΕΠΕΚ, ενώ ο συναρχηγός των Αριστερών Φιλελευθέρων, ο Σταμάτης Χατζήμπεης, επανήλθε στο Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφ. Βενιζέλου.)
Όλες αυτές οι κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες, με το κύρος τους, εξέφρασαν την πιο προοδευτική παράταξη, την πιο φιλολαϊκή που παρουσιάσθηκε μεταπολεμικά στην πατρίδα μας. Καρτάλης, Σβώλος, Τσιριμώκος, Παπαπολίτης και τόσοι άλλοι δεν ήσαν μόνο μαχητές για τα δίκαια των εργαζομένων. Εξέφραζαν και την ηθική αίγλη που συνυπάρχει στην ιδεολογία τους. Επίστευαν σε αυτό που έλεγε ο Ζορές, ότι: «Ο σοσιαλισμός δεν έχει ανάγκη ν’ ανάψει το φανάρι του και να βγει γυρεύοντας μιαν ηθική. Είναι ήδη από μόνος του η ηθική…».
Οι σημερινοί ψευδοσοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της Συμπαράταξης προτίμησαν την ανηθικότητα ψηφίζοντας το επαίσχυντο νομοσχέδιο περί ομοφυλοφίλων, «επιλογής φύλου» κ.λπ. Και «κρατάνε το φανάρι» στη διαφθορά. Ο εκφραστής του θεάτρου του παραλόγου, ο Ιονέσκο, είναι ο πλέον κατάλληλος να αποτυπώσει τα παράλογα που συμβαίνουν με το ΠΑΣΟΚ. Τα λόγια του, επίκαιρα όσο ποτέ, απεικονίζουν την κατάσταση μέσα στο κόμμα του πράσινου ήλιου, που έδυσε: «Έχουμε καταντήσει ανδρείκελα, που πάμε κι ερχόμαστε χωρίς λόγο, λέμε κι ακούμε λόγια χωρίς νόημα…».