Είμαστε πολλοί και είναι λίγοι

Του
ΘΥΜΙΟΥ
ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Την προηγούμενη Τετάρτη γιορτάσαμε τα 43α γενέθλια της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν γιορτάσαμε όμως την ύπαρξη ενός κόμματος που σήμερα παρεκκλίνει του σκοπού σύστασής του αλλά και της ιδεολογίας και των αρχών εκείνης της διακήρυξης, που η Ιστορία απέδειξε πως έγιναν ο ηθικός μπούσουλας πολιτικής και κοινωνικής ανάταξης του τόπου μας.
Υπηρετώντας αυτές τις αρχές και αξίες, της σύνθεσης και όχι του διχασμού, του αγώνα και όχι του παρασιτισμού, πορεύτηκα σε όλη μου τη ζωή, προσωπική και επαγγελματική.
Οι συνάδελφοί μου αυτοκινητιστές με τιμούν τα τελευταία 30 χρόνια με την εμπιστοσύνη τους γιατί γνωρίζουν πως πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κομματική ταυτότητα έδινα και δίνω μάχες για την προάσπιση των δικαίων του κλάδου μας και την εξέλιξη της επαγγελματικής μας οντότητας, ποτέ αυτόνομα, αλλά μέσα από την καταξίωση και την αναγνώριση του κοινωνικού συνόλου. Αυτό κάνω και σήμερα. Με πάθος!

Ανήκω σε αυτήν την πατριωτική, λαϊκή παράταξη που αντιστάθηκε στις πιέσεις για παράδοση της Ελλάδας κατά τη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή την περίοδο 2004-2009. Το Σχέδιο «Πυθία», που βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης, είναι η πιο τρανή απόδειξη. Με αυτήν την πρόσφατη πολιτική εμπειρία, που τελικά απέβη μοιραία για την πατρίδα μας, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιξε τις πύλες του μνημονιακού σκότους, δεν μπορώ να μη σχολιάσω αρνητικά τη μισθοφορική προσπάθεια όλων των αυτοαποκαλούμενων «μνημονιακών σωτήρων», που συνεχίζουν, ύστερα από όσα περνά ο λαός μας, να υποστηρίζουν την παραχώρηση των περιουσιών μας στα ξένα καρτέλ.
Γιατί τα επαγγελματικά μας οχήματα, τα ταξί μας, είναι η περιουσία μας. Και όσο βρίσκονται σε ελληνικά χέρια είναι και περιουσία της Ελλάδας μας.
Με έκπληξη παρακολουθούν οι 31.000 περίπου αυτοκινητιστές σε όλη την Ελλάδα την καμπάνια διασυρμού τους από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που εκτελείται πίσω από το όνομα μίας εταιρείας διαδικτυακών κρατήσεων μεταφοράς πολιτών.

Δεν έχει σσημασία αν αυτή η εταιρεία κανιβαλίζει την αγορά μας, εκμεταλλευόμενη την κρίση και υποσχόμενη το άνοιγμα του πελατολογίου. Δεν έχει σημασία αν αυτή η εταιρεία βρήκε νομοθετικές τρύπες και επιβίωσε πουλώντας ως καινοτομία την έκθεση των οδηγών σε ρατσιστική κρίση. Για αυτά και άλλα πολλά ξεκινούμε καμπάνια ενημέρωσης του κοινού. Για κάποια άλλα θα επιληφθεί η δικαιοσύνη. Σημασία έχει πως μέλη της αντιπολίτευσης γίνονται ένα με τα ξένα συμφέροντα του γερμανικού κολοσσού, ξεδιάντροπα και αναίσχυντα. Φτάνουν σε σημείο να ονοματίζουν την εν λόγω εταιρεία ως ένα «καλό» που πρέπει να συμβεί στην Ελλάδα της κρίσης για να απαλλαγεί από τους «κακούς» έλληνες αυτοκινητιστές.
Μα, τι μας θυμίζει αυτό; Μα, φυσικά, τον Γιώργο Παπανδρέου, που δυσφημούσε την Ελλάδα και τον λαό της στο εξωτερικό για να δικαιολογήσει τον ερχομό της επιτήρησης και του καταχρηστικού Μνημονίου και, φυσικά, τη δική του ύπαρξη.

Υπάρχει καλύτερη μέθοδος από αυτήν της σπέκουλας ενός ολόκληρου κλάδου και της πλήρους απαξίωσής του προκειμένου να επιβληθούν οι δήθεν καινοτόμες λύσεις της ζούγκλας και της καρτελοποίησης; Το ξαναπροσπάθησαν στα χρόνια του Μνημονίου. Το επιχειρούν και τώρα, με νέα τεχνάσματα. Το UBER γίνεται BEAT και το BEAT γίνεται UBER. Ό,τι βολέψει. Κάνουν λάθος αυτοί που πιστεύουν πως θα αφήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που ζουν από τον ιδρώτα της βιομηχανίας της αυτοκίνησης στη χλεύη και βορά των όρνεων της ιδιοτέλειας και του αντεθνικού συμφέροντος.
Οι έλληνες επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στη μεταφορά είναι μέρος της κοινωνίας αυτής της χώρας που δεν ζει κρατικοδίαιτα. Οι έλληνες ταξιτζήδες συμμετέχουν ενεργά στο ΑΕΠ, αποτελούν συστατικό κομμάτι της τουριστικής βιομηχανίας, είναι αρωγοί στις δύσκολες κοινωνικές στιγμές, με τεράστια προσφορά, είναι τα μάτια και τα αυτιά της αστυνομίας για την πάταξη της εγκληματικότητας.

Ας το ξανασκεφτούν αυτοί που επιχειρούν τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Ο λαός, αν και πόνεσε, τους έχει καταλάβει.
Είμαστε πολλοί και είναι λίγοι.