Γιατί αποφεύγουν να πάρουν μια απόφαση οι πολιτικοί;

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Όπως όλα που γίνονται στην Ελλάδα περνούν από χίλιες αναβολές, αντιρρήσεις και εκατέρωθεν κατηγορίες μεταξύ των κομμάτων των διαφόρων παραγόντων και των Οργανισμών που έχουν σχέση με την κάθε σοβαρή απόφαση, έτσι και σήμερα ζούμε το θέατρο του παραλόγου με το ζήτημα του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι τα Αρχαία που υπάρχουν και δεν τα ’χω δει ποτέ, το δάσος που φυτεύτηκε πριν δεκαετίες του Αμερικάνικου Κολλεγίου Pierce και το ξύλινο εγγλέζικο στέγαστρο του αεροδρομίου. Φοβάμαι ότι εκτός απ’ τα συμφέροντα που υπάρχουν, το σημαντικότερο απ’ όλα είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας και το θάρρος των πολιτικών αρχηγών. Περισσότερο σκέφτονται το μετά. Όταν θ’ ακούσουν να τους λένε πουλημένους, να τους σέρνουν σε δίκες και να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο.
Όμως τώρα πια αυτός ο χώρος έχει γίνει ένα σκουπιδαριό που πλήττει ολόκληρη την περιοχή και δημιουργεί εστία μολύνσεων, ασθενειών με τους μετανάστες να ψευτοζούν κάτω από άσχημες συνθήκες, είναι ανάγκη να παρθεί μια τελική απόφαση.

Επιτέλους πρέπει να δείξουν όλοι ότι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Που είναι επιτέλους αυτές οι ευθύνες; Γιατί αποφεύγουν να πάρουν μια τελική απόφαση; Χρόνια ολόκληρα η περιοχή αποτελούσε το μεγαλύτερο αεροδρόμιο στην Ελλάδα, με τόνους μπετό στα σπλάχνα του για να γίνουν οι διάδρομοι προσγείωσης και απογείωσης και κανείς δεν μιλούσε για Αρχαία. Δεν θυμάμαι ούτε ένα δενδράκι να πρασινίζει τα 6.000 στρέμματα που το κύκλωναν. Δεν υπήρχε καμία αντίρρηση και όλα κυλούσαν φυσιολογικά, εξυπηρετώντας χιλιάδες επισκέπτες. Κατά την ίδια λογική των αναβολών δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνει το Μετρό. Πιστεύω ότι είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στο τραίνο και να χαζεύεις τα αριστουργήματα της τέχνης των προγόνων μας.
Κάποτε διάβασα για τον Ηριδανό, ένα ποτάμι που περνούσε απ’ το κέντρο της Αθήνας. Η περιγραφή ήταν συγκλονιστική. Πλατάνια και μια πλούσια βλάστηση στις όχθες του προκαλούσαν τους Αθηναίους για μια βόλτα κάτω απ’ την πλούσια σκιά τους. Δεσποινίδες με ρούχα της εποχής κορτάριζαν διακριτικά, πίνοντας την λεμονάδα ή την σουμάδα τους στα γραφικά καφέ. Φαντάζεστε αυτήν την εικόνα. Κι όμως δεν την προστάτευσαν, έκλεισαν το ποτάμι που το συνάντησαν πάλι φτιάχνοντας το Μετρό να κυλά αργά τον ίδιο δρόμο. Έκλεισαν τον Ιλισό και ένα κομμάτι του Κηφισού αγνοώντας την χρησιμότητά τους όπως σ’ άλλες χώρες και τώρα ενώ έχουν την εμπειρία να προστατεύσουν τα Αρχαία που πιθανόν μπορεί να βρουν κάνοντας τις εκσκαφές, κωλυσιεργούν δίνοντας την εντύπωση σ’ αυτούς που ενδιαφέρονται για την μεταμόρφωση της παραλιακής και των 6.000 στρεμμάτων σ’ ένα πάρκο με μοντέρνα κτίρια και αθλοπαιδιές, ενός κράτους ανακόλουθου που κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί και κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Έχουν γίνει τόσα λάθη, ας κάνουμε επιτέλους κάτι που θα ομορφύνει την παραλιακή και θα καθαρίσει εκείνη την περιοχή που δεν μπορεί να την αντικρίζει κανείς χωρίς να λυπάται για την αθλιότητά της.