Για τον κ. Κουτσούμπα

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η αναφορά στο θέμα των συνεργασιών με το ΚΚΕ πιστεύω ότι έχει πά­ντα τη σημασία της. Θα μπορούσε να αποτελέσει «κλειδί» για ανατροπή της αποικιοκρατίας των «εταίρων». Το περίεργο, όμως, είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ παραμένει πεισματικά σε μια «περιχαράκωση» ακατανόητη, η οποία βλάπτει τα συμφέροντα του βασανισμένου λαού μας αλλά και το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα, διότι με αυτήν την τακτική καταδικάζεται να παραμένει σε χαμηλά εκλογικά ποσοστά.

Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη ΔΕΘ ο Δημ. Κουτσούμπας, ενώ διατύπωσε σωστές απόψεις γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον καπιταλισμό και τον ολέθριο ρόλο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, απέκλεισε κατηγορηματικά την προοπτική συνεργασιών ή Λαϊκών Μετώπων. Οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι στις ερωτήσεις τους ε­ντόπισαν το θέμα του αντιμνημονιακού Μετώπου στη συνεργασία του ΚΚΕ κυρίως με τη Λαϊκή Ενότητα του Παν. Λαφαζάνη. Το θέμα του «Μετώπου», όμως, δεν εξαντλείται εκεί.

Είναι φανερό ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δεν συγχωρεί αυτούς που κάποτε ήταν «δικά της παιδιά» και αργότερα αποχώρησαν. Και αυτό είναι λάθος, αλλά ας το παρακάμψουμε. Ο κ. Κουτσούμπας «αιτιολογεί» την άρνησή του προς τα μικρά αριστερά κόμματα με αυτό το «σκεπτικό»: «Η γραμμή του κ. Λαφαζάνη, και άλλων σχετικών με αυτόν τον σχηματισμό που ηγείται ο κ. Λαφαζάνης, είναι η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ πριν αυτός γίνει κυβέρνηση, πριν πάρει την εξουσία και υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα». Και ισχυρίσθηκε ότι και τώρα «στην ίδια γραμμή πλεύσης βρίσκονται όλοι αυτοί…».

Τον καιρό που ο Αλέξης Τσίπρας εμφανιζόταν λάβρος αντιμνημονιακός, δεν μπορούσε κανείς να φαντασθεί την ιδεολογική «κωλοτούμπα» που θα πραγματοποιούσε χάριν της εξουσίας, όταν οι Ευρωπαίοι τού έβαλαν «το μαχαίρι στον λαιμό». Αλλά ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου και άλλοι, όταν είδαν αυτήν τη μεταστροφή, διεφώνησαν ανοιχτά, τον κατήγγειλαν και αποχώρησαν. Γιατί, λοιπόν, τώρα βρίσκονται «στην ίδια γραμμή πλεύσης»; Εάν είχαν την ίδια γραμμή, θα παρέμεναν μέσα στον ευτελισμένο ΣΥΡΙΖΑ, για να απολαύσουν αξιώματα και υπουργικές θέσεις. Πώς είναι, επομένως, δυνατόν να τους ταυτίζουμε με τον Τσίπρα;

Λέει ο κ. Κουτσούμπας: «Η λύση είναι να παλέψει ο λαός και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ»… Τελείως εγωιστική άποψη, διότι: α) Η «πάλη του λαού» δεν μπορεί να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα εάν δεν υπάρχει ο κατάλληλος πολιτικός φορέας που θα καθοδηγήσει τις μάζες. Και β) η αντίληψη για «συμπόρευση», δηλαδή «καπέλωμα» από το ΚΚΕ, αποτελεί λαθεμένη στρατηγική, επειδή η Ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο του το ΚΚΕ δεν μπορεί να προσελκύσει –καλώς ή κακώς– ευρείες μάζες ψηφοφόρων, που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Σε αυτό το γεγονός στηρίχθηκε η αντίληψη και η πολιτική των Λαϊκών Μετώπων, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Η ίδια η Ιστορία του ΚΚΕ μέσα από βάθος χρόνου έχει δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Εμείς, όμως, δεν περιορίζουμε το θέμα του Λαϊκού Μετώπου στην «ομάδα Λαφαζάνη» κ.λπ. Ούτε πιστεύουμε ότι με αυτές τις δυνάμεις εξαντλούνται οι δυνατότητες του Λαϊκού Μετώπου. Προέχει η συσπείρωση με άλλες δυνάμεις, και θα το εξηγήσουμε στη συνέχεια.

Η άρνηση του κ. Κουτσούμπα για «κανέναν συμβιβασμό» έρχεται σε αντίθεση με όσα έλεγε ο πολύ προσφιλής του Λένιν. Έγραφε ο ηγέτης των Μπολσεβίκων: «Το καθήκον ενός αληθινά επαναστατικού κόμματος συνίσταται όχι στο να διακηρύσσει πως είναι αδύνατον να παραιτηθεί από κάθε συμβιβασμό, αλλά στο να ξέρει να διατηρεί, μέσω όλων αυτών των συμβιβασμών, στον βαθμό που είναι αναπόφευκτοι, την πίστη στις αρχές του, στην τάξη του, στο επαναστατικό του καθήκον, στο έργο του της προετοιμασίας της επανάστασης και της διαπαιδαγώγησης των λαϊκών μαζών…». Και τον Σεπτέμβρη του 1917 τόνιζε: «Μόνο ως εξαίρεση, μόνο λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης, μπορούμε να προτείνουμε συμβιβασμό σε αυτά τα κόμματα (μικροαστικά – δημοκρατικά κόμματα) και πρέπει, νομίζω, να το κάνουμε…».

Αυτή η «ιδιαίτερη κατάσταση» υφίσταται και σήμερα. Αφθονούν τα παραδείγματα των Μετώπων μέσα στην Ιστορία. Στην κυβέρνηση του Λάργκο Καμπαλιέρο στην Ισπανία συμμετείχε το Κομμουνιστικό Κόμμα με δύο υπουργούς. Το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία άφησε εποχή με τον Λεόν Μπλουμ και τον Τορέζ, όπως και το Κοινό Πρόγραμμα των γάλλων σοσιαλιστών, κομμουνιστών και ριζοσπαστών της Αριστεράς το 1972, και τόσα άλλα παραδείγματα. Επειδή υπήρχε η γερμανική κατοχή, έγινε το ΕΑΜ. Γερμανική κατοχή έχουμε και τώρα, υπό άλλη μορφή, αλλά κατοχή, και μάλιστα πιο επικίνδυνη. Διότι τότε το ναζιστικό τέρας δεν θα μπορούσε να επιζήσει κάτω από την πολεμική αντίσταση μεγάλων χωρών, ενώ τώρα οι μεγάλες χώρες έχουν υποτα­χθεί. Κι επειδή ο Τσίπρας τον καιρό που ήταν αντιμνημονιακός μιλούσε για νέο ΕΑΜ, αλλά μετά προτίμησε την προδοσία, αυτό σημαίνει ότι παύει να ισχύει το ιστορικό παράδειγμα από υγιείς δυνάμεις;

Παρακάμπτει, όμως, ο κ. Κουτσού­μπας και το παράδειγμα της ΕΔΑ, που στηρίχθηκε σε συμμαχίες δημοκρατικών κομμάτων με το ΚΚΕ. Και ακριβώς με συμμαχίες μικρότερων κομμάτων και προσωπικοτήτων έφθασε η ΕΔΑ το 1958 να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Ο αείμνηστος Γιάννης Πασαλίδης έλεγε: «Η ΕΔΑ υπήρξε και είναι η έκφραση προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας, μια συγκέντρωση των δυνάμεων της Αριστεράς…». Δεν θέλει τέτοια συσπείρωση σήμερα το ΚΚΕ, που βιώνουμε κατοχή της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης; Θα μας επιτρέψει ο κ. Κουτσούμπας, με όλη την καλή θέληση που έχουμε γι’ αυτόν, να εκφράσουμε και τη διαφωνία μας με τη στάση που ετήρησε όταν ανέλαβε τα ηνία του κόμματος έναντι της πολιτικής του Χαρίλαου Φλωράκη. Τότε, με κείμενο που υπέγραφε το ΠΓ του ΚΚΕ και δημοσιεύθηκε στο θεωρητικό περιοδικό του κόμματος, κατηγορούσε τον Χαρίλαο ότι με την πολιτική του «μετέτρεψε το ΚΚΕ σε συνιστώσα της οπορτουνιστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς»! Οι διατυπώσεις που περιελάμβανε εκείνο το «ντοκουμέντο» συνιστούσαν πλήρη ανατροπή
της πολιτικής που ακολούθησε ο Φλωράκης από το 1974 και μετά. Δεν θα μπούμε τώρα σε λεπτομέρειες. Θα υπενθυμίσουμε μόνο ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης με την πολιτική του κατέστησε το ΚΚΕ σοβαρό παράγοντα της πολιτικής ζωής του τόπου και έφερε κοντά του ευρύτερες μάζες από εκείνες των ακραιφνών κομμουνιστών.

Αλλά αυτά μπορούμε να τα συζητήσουμε άλλη ώρα. Τώρα προέχει το αντιμνημονιακό Μέτωπο. Με ποιους μπορεί να γίνει μια αντιμνημονιακή συμμαχία; Με καθηγητές διακεκριμένους, οικονομολόγους, συνδικαλιστές και άλλους παράγοντες. Με τους κ. Γ. Κο­ντογιώργη, Γ. Κασιμάτη, Λουκά Αξελό, Δημ. Τσαγκάρη, Νίκο Στραβελάκη, Βασ. Φίλια, Δημ. Καζάκη, Θ. Κατσανέβα, Π. Νεάρχου, Αλέκο Αλαβάνο, Νότη Μαριά, Ν. Ιγγλέση και πολλούς άλλους, που δεν χωρούν σε αυτήν τη στήλη. Όλοι αυτοί μπορούν να συντάξουν και το συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο που θα πρέπει να εφαρμοσθεί για να βγούμε από το «γκέτο» της ευρωπαϊκής κατοχής. Το ΚΚΕ δεν έχει άποψη για το νόμισμα που θα χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να απαλλαγούμε από το ευρώ, που μας κρατά δέσμιους των ξένων τραπεζιτών. Ούτε μας λέει το Κομμουνιστικό Κόμμα τι μπορεί να γίνει αν φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά εάν δεν έχουμε να παρουσιάσουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, πώς είναι δυνατόν ο λαός να εμπιστευθεί το ΚΚΕ; Με αοριστολογίες για «πάλη του λαού» και «συμπόρευση με το ΚΚΕ» δεν συγκινείται ο κόσμος.

Όλοι οι προαναφερόμενοι καθηγητές, οικονομολόγοι κ.λπ. μπορούν να συντάξουν συγκεκριμένο σχέδιο και πρόγραμμα που θα τεθεί ενώπιον των πολιτών. Μια συγκροτημένη αντιμνημονιακή παράταξη θα παρουσιάσει ένα τέτοιο πρόγραμμα στους ψηφοφόρους και θα τους ζητήσει να της δώσουν τη δύναμη να ανέλθει στην εξουσία για να απαλλάξει τον ελληνικό λαό από την ευρωπαϊκή σκλαβιά. Το ΚΚΕ έχει δυνατότητα, εάν θέλει, με τον μηχανισμό που διαθέτει, να δώσει φτερά στο νέο ΕΑΜ. Μόνο ένα τέτοιο σχήμα θα φοβίσει τις Βρυξέλλες. Διαφορετικά, με την εμμονή του ΚΚΕ στον μοναχικό του δρόμο, το «καπέλωμα» και μόνο με το ΠΑΜΕ, τα ποσοστά του δεν θα υπερβαίνουν το 5%-6% και ο αγύρτης Σόιμπλε θα τρίβει τα χέρια του διότι η Αριστερά δεν θα αποτελεί γι’ αυτόν κίνδυνο.

Χρειάζεται σήμερα ένα «Risorgimento», όπως έλεγε ο Γκράμσι. Ο όρος αυτός γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, αν και οι ρίζες του βρίσκονται πιο πίσω, και ουσιαστικά είχε περιεχόμενο εθνικό, κοινωνικό και πολιτικό. Χαρακτήριζε το σύνολο των μεταβολών που οδήγησαν στη συγκρότηση της σύγχρονης Ιταλίας, αν και πιο συχνά εχρησιμοποιείτο με την έννοια της εθνικής παλιγγενεσίας, της εθνικής απελευθέρωσης, ή και της εθνικής εξέγερσης. Ένα «Risorgimento» προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα έχουμε τώρα ανάγκη. Θα μπορούσε να το προσφέρει μια ευρεία αντιμνημονιακή παράταξη –μαζί με το ΚΚΕ– που θα κατέλθει στον εκλογικό στίβο, και μπορεί να συντρίψει το σάπιο μνημονιακό κατεστημένο. Είναι ο μοναδικός δρόμος για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Μόνον έτσι και ο σοσιαλισμός θα είναι μια ζωντανή θεωρία, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας θετικής πολιτικής πράξης. Προτείνουμε στον κ. Κουτσούμπα να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια ιστορική προσπάθεια, που θα βρει γενική ανταπόκριση. Γιατί αρνείται το κάλεσμα της Ιστορίας;