Ζητείται ανθρωπιά για τα ιδρύματα που δίνουν ζωή
Γιατί ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι τίποτε πενταροδεκάρες. Το ποσό που κλήθηκε να πληρώσει το «Χαμόγελο του Παιδιού» (άθλος του Κώστα Γιαννόπουλου) ήταν 70.335,24 ευρώ, που τελικά προσφέρθηκε να τα πληρώσει ο Δημήτρης Νικολούζος, κρατώντας στη ζωή το «Χαμόγελο». Όμως το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση που το εκπροσωπεί, δεν μπορεί να βάζει στο ίδιο τσουβάλι το ακίνητο που έχει κάποιος ως κατοικία ή για εκμετάλλευση με τα ακίνητα που δωρίζονται σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και από τα έσοδά τους καλύπτονται τα έξοδα αξιοπρεπούς λειτουργίας των ιδρυμάτων, που δείχνουν στους ανήμπορους, στους ηλικιωμένους, στα παιδιά ότι η κοινωνία είναι κοντά τους.
Από κει και πέρα, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει στο ότι θα πρέπει να λειτουργούν σύμφωνα με τις επιταγές του κράτους. Ο έλεγχος πρέπει να γίνεται από το κράτος, αλλά με ευπρέπεια και όχι με καχυποψία. Τα ιδρύματα έρχονται να καλύψουν το τεράστιο κενό των υπηρεσιών που δεν προσφέρει το κράτος στους πολίτες, όπως έχει υποχρέωση. Τι θα γίνονταν οι ανάπηροι, οι ασθενείς, οι ανήμποροι κ.λπ. αν δεν υπήρχαν τα ιδρύματα αυτά, έστω κι αν κάποια είναι προβληματικά; Όπως επίσης ο οικονομικός έλεγχος θα πρέπει να είναι υποχρεωτικός (αν δεν είναι ήδη) και να γίνεται από ορκωτούς ελεγκτές, που θα τους διορίζει και θα τους πληρώνει το κράτος, και να μην είναι ανεξέλεγκτα τα διοικητικά συμβούλια. Θα κοστίζει πολύ λιγότερο από το να πραγματοποιούν τους ελέγχους υπάλληλοι του υπουργείου Πρόνοιας, που είναι γνωστό ότι δεν επαρκούν.
Αλλά και ο έλεγχος λειτουργίας πρέπει να γίνεται από τον φορέα στον οποίο υπάγεται το ίδρυμα (δήμους, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.) Η ηλεκτρονική καταγραφή και παρακολούθηση που προωθεί το υπουργείο θα έχει νόημα αν δεν γίνεται με τη μορφή φακελώματος. Επομένως, θα εξαρτηθεί από τα στοιχεία που θα πρέπει να καταχωρίζονται από τα ιδρύματα, τα οποία θα αφορούν λειτουργικά θέματα, αν τα οικονομικά έχουν ήδη ελεγχθεί κ.λπ. Αν δεν χτιστεί κλίμα εμπιστοσύνης, αυτά τα στοιχεία μπορεί να παρουσιάζονται «επιμελώς παραποιημένα». Απλός δειγματοληπτικός έλεγχος κάθε τόσο αρκεί για να αποτραπούν κατά το δυνατόν τυχόν τέτοια φαινόμενα.
Και ασφαλώς, όπως στα τουριστικά καταλύματα, θα πρέπει να δίνεται «σήμα αδείας λειτουργίας», που θα ανανεώνεται κάθε χρόνο, οπότε οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να γνωρίζουν αν το ίδρυμα πληροί τις προϋποθέσεις λειτουργίας. Ας ερωτηθεί ο ΕΟΤ, που έχει τέτοιο σύστημα, αν μπορεί να εφαρμοστεί.
Θέση μας, θέση του «ΠΑΡΟΝ», είναι ότι δεν μπορεί το κράτος να φέρεται σαν αδίστακτος επιχειρηματίας, να βλέπει μόνο αριθμούς και όχι αναξιοπαθούντες ανθρώπους, ορφανά, γέροντες που δεν έχουν κανέναν, και να ζητάει φόρο, που θα στερήσει τα απαραίτητα για τη φροντίδα τους.
Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα δεν μπορεί να πληρώνουν φόρους. Δεν μπορεί το κράτος, η κυβέρνηση, αντί να επιβραβεύει εκείνους που με την ανθρωπιά τους έδωσαν τη δυνατότητα να υπάρχουν τα ιδρύματα, να δυσκολεύει την επιβίωση συνανθρώπων μας.