Γιατί δεν κινητοποιείται ο κόσμος με τόσα τραγικά που μας συμβαίνουν; Ιδού η απορία…
Πριν από μερικά χρόνια, όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα η ʼνγκελα Μέρκελ, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν τότε στην αντιπολίτευση, μαζί με το ΚΚΕ και όλους τους ξέμπαρκους και χωρίς στόχο αντιστασιακούς εποχής οργάνωσε τεράστιες κινητοποιήσεις που είχαν και εκφάνσεις βιαιοτήτων. Ρώτησαν τότε την ʼνγκελα αν ενοχλείται από τις μαζικές αυτές κινητοποιήσεις και ταραχές στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Και εκείνη απάντησε αφοπλιστικά. «Κάθε άλλο. Αντίθετα, θα με παραξένευε αν δεν υπήρχαν κινητοποιήσεις. Ο κόσμος πρέπει να εκφράζεται, να διαμαρτύρεται, να κινητοποιείται. Αυτή είναι η έννοια της δημοκρατίας, την οποία εγώ, ζώντας σε νεαρή ηλικία στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, είχα στερηθεί».
Αγανακτήστε, λοιπόν, φίλτατοι υπήκοοι της αποικίας μας. Διαμαρτυρηθείτε, εκτονωθείτε και μετά, σαν καλά παιδιά, αναπαυθείτε μπροστά στην τηλεόραση για να σας γίνει η απαραίτητη πλύση εγκεφάλου. O «Big Brother» θα εκπέμψει ΨΦΕ (ψέματα, φόβο και ελπίδα). Αυτό είναι το colpo grosso της σύγχρονης μεταμοντέρνας μεθόδου κατοχής της χώρας, της βελούδινης κατοχής, που έχει επιβληθεί με τον έλεγχο του νομίσματος, των τραπεζών και των ΜΜΕ, η οποία αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική από τη στρατοκρατούμενη βίαιη κατοχή με τα τανκς και την Γκεστάπο.
Το mind control (έλεγχος του μυαλού) με το σύστημα ΨΦΕ είναι αναμφίβολα πιο αποτελεσματικό από τον έλεγχο με τη βία, που οδηγεί σε λαϊκές και αγωνιστικές συσπειρώσεις. Έχοντας τα ΜΜΕ υπό την απόλυτη εξουσία του, το καθεστώς ελέγχει το μυαλό των πολιτών εκπέμποντας ψέματα, φόβο και ελπίδα. Και αγοράζει χρόνο. Έτσι η χώρα ψήνεται σιγά σιγά και στο τέλος καίγεται σαν τον βάτραχο, που τον βάζουν στην αρχή σε χλιαρό νερό και στο τέλος σε καυτό και καίγεται χωρίς να το καταλάβει.
Όλες οι μαζικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι πλατείες των «Αγανακτισμένων», χωρίς στόχο και προοπτική, κατέληξαν στην απόλυτη ήττα. Τα παθήματα έγιναν μαθήματα. Γιατί λοιπόν να βγει ο κόσμος στους δρόμους; Για να πετύχει τι, εκτός από εκτόνωση της αγανάκτησής του; Αυτήν μπορεί έτσι κι αλλιώς να τη διοχετεύει, μέσα από τις οργίλες εκπομπές φωνασκούντων «αντιστασιακών» της τηλεόρασης, από την πολυθρόνα, χωρίς να ξεπαγιάζει και στο κρύο του δρόμου. Ξέρει καλά πως όσο και να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, τίποτα δεν πρόκειται να πετύχει. Όσο υπάρχει η παρανοϊκή ιδεοληψία του «πάση θυσία στο ευρώ», που ακόμα και σήμερα ένα μέρος των αγανακτισμένων και φτωχοποιημένων πολιτών δέχεται μοιρολατρικά με το mind control, είναι φυσικό τίποτα να μην αλλάζει. Έτσι, το τραγούδι της δυστυχίας, στην οποία μας έχουν καταδικάσει με την παγίδα χρέους και το ευρώ οι ανελέητοι δανειστές, συνεχίζει το κρώξιμό του.
Όλες οι απεργίες, οι πορείες, οι διαμαρτυρίες, η δίκαιη οργή δεν μπορεί να έχουν αποτέλεσμα, αν δεν απαλλαγεί η χώρα από το κύριο αίτιο που προκαλεί την απέραντη φτώχεια, τον πόνο, τη δυστυχία που βιώνουμε όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Την απαλλαγή μας από τις κατοχικές δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα, τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας, με κύριο όπλο τους τις τράπεζες, το παρανοϊκό ευρώ και τα ΜΜΕ.