Προσφορά στην Ελλάδα η βόλτα του Προεδρικού ζεύγους της Γαλλίας στο Σύνταγμα
Μακριά στον ορίζοντα που και που μικρές φωτεινές στάλες αστεριών έκαναν το τοπίο γαλήνιο και ήρεμο. Όσο περίεργο κι αν είναι, ένοιωθα να μου μοσχοβολάει το θυμάρι κι η άγρια μέντα που ξεφύτρωναν εδώ και κει ανάμεσα στις ανάκατες πέτρες. Μπροστά στο βάθρο όπου ο νεαρός πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας άρχισε να μιλά με λόγια γεμάτα θαυμασμό για την πατρίδα μας, ένας κόσμος θα λεγα- συγκινημένος παρακολουθούσε την κάθε λέξη του με απόλυτη προσοχή στην Πλατεία της Πνύκας.
Η παρουσία του εξαιρετικά συμπαθητική αντλούσε απ την ομορφιά του τοπίου μια εικόνα γνήσια δημοκρατική. Τα μάτια του σπινθηροβόλα ενώ το ελαφρύ αεράκι έπαιρνε με χάρη μια τούφα απ τα μαλλιά του που κυμάτιζαν μπρος στο μέτωπό του κάνοντας τον ακόμη πιο γοητευτικό.
Ανάμεσα στο ακροατήριο η σύζυγος του «ίσως απ την εμπειρία της ηλικίας της» τον στήριζε με την ματιά της διακριτικά και η εντύπωση που μ έκανε να την θαυμάσω ήταν η έξυπνη ενδυματολογική της επιλογής που έδειχνε σεβασμό έμμεσα στο σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας την σημαία. Διάλεξε κόκκινο για το επίσημο δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο, γαλάζιο φόρεμα στις απλές εμφανίσεις και λευκό στην επίσκεψη στην Ακρόπολη δείχνοντας έναν ενθουσιασμό σχεδόν παιδικό για τον ιερό βράχο. Έξυπνη, αφοσιωμένη γυναίκα, γεμάτη από αγάπη που ξεχείλιζε ανά πάσα στιγμή σε κάθε της κίνηση.
Μου ρθε στο νου μια σκέψη. Ένα γιατί; Ένα «γιατί» που ταλάνιζε συχνά τις συντηρητικές αρχές μου. Γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι να μην είναι ευτυχισμένοι; Ποιος μπορούσε ή είχε το δικαίωμα να το απαγορεύσει; Η ψευτο-πουριτανική κοινωνία που δεχόταν άλλα πράγματα εξωφρενικά και ακραία.
Έτσι επικεντρώθηκα στις λέξεις και στα πιστεύω του Προέδρου. Για πρώτη φορά άκουσα απ τα χείλη Ευρωπαίου αρχηγού κράτους πως τα σύνορα της Ευρώπης είναι τα παράλια της Τουρκίας, ότι οι Γάλλοι φοιτητές διαβάζουν τον «Καστοριάδη, τον Ξενάκη, τον Χατζηδάκη, τον Θεοδωράκη», τον άκουσα ν απαγγέλλει τον αγαπημένο μου Οδυσσέα Ελύτη, κι όταν άκουσα από ένα Γάλλο νεαρό Πρόεδρο να τονίζει ό,τι δεύτερη γλώσσα στα Γαλλικά σχολεία είναι τα «Αρχαία Ελληνικά», μου φάνηκε ότι δέχτηκα ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο. Τα «Αρχαία Ελληνικά» αυτά που εμείς προσπαθούμε να σβήσουμε απ την εκπαίδευσή μας, αυτά που αποδεικνύουν τις ρίζες, την καταγωγή, την ιστορία μας, και προσπαθούμε να την κατακερματίσουμε με ξένες λέξεις, να την εξαφανίσουμε σαν θανάσιμο αμάρτημα μιας παλιακής κουλτούρας που δείχνει οπισθοδρόμηση, ανακόλουθη απ τον προοδευτισμό των Αγγλοσαξόνων. Κι η σημαία μας; Εκείνο το ιερό λάβαρο που τείνει να γίνει ένα παλιοκούρελο στις σκέψεις προοδευτικών πολιτικών; Και που προσπαθούν να την υποτιμήσουν σαν να ντρέπονται γι αυτή;
Δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι αυτό που πιστεύουν. Οι ίντριγκες, οι ψεύτικοι προοδευτισμοί είναι που τους κάνουν να δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο. Στην Γαλλία διδάσκουν Όμηρο, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κι έχουν απόλυτο σεβασμό σ αυτούς που δίδαξαν την αληθινή δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία. Ήθελα ν ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Γύρισα το κεφάλι να δω τις αντιδράσεις του ακροατηρίου και τότε πρόσεξα διάχυτη την συγκίνηση, την ευγνωμοσύνη και την περηφάνια ενός λαού που είχε την ανάγκη ν ακούσει λόγια αληθινού σεβασμού για μια πατρίδα που χρόνια τώρα δίνει το υστέρημα της προσπαθώντας ν απαλλαγεί από λάθη, από απάτες, από πολιτικάντηδες που την έσπρωξαν σ ένα είδος ζωής δύσκολης μ αμφίβολο αποτέλεσμα. Εκείνο όμως που με αποστόμωσε ήταν η βόλτα του Προεδρικού ζεύγους στο κέντρο της Αθήνας, αποδεικνύοντας έτσι ό,τι η Ελλάδα είναι μια χώρα ειρηνική, ασφαλής, που εμπνέεται από τον «Ξένιο Δία» με όλο της το είναι σ όσους περνούν τα σύνορά της.
Και γι αυτό για άλλη μια φορά τους θαύμασα γιατί την ύστατη στιγμή του ταξιδιού τους αφιέρωσαν τον ελάχιστο χρόνο που τους απέμεινε στο ν αποδείξουν ότι η χώρα μας είναι μια χώρα με το πρόσωπο στραμμένο στον λαμπρό της καθάριο ήλιο.