Η άλλη άποψη…

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη…

«Το άλλο αβίαστο συμπέρασμά μου, μια που είχα το προνόμιο να ζήσω από κοντά πρόσωπα και πράγματα, είναι ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Όσο χαρισματικός και να είναι κάποιος ηγέτης, εάν δεν υπάρχει δίπλα του μια υψηλού επιπέδου ηγετική ομάδα, μια δεξαμενή ικανών και έμπειρων στελεχών και ένα αξιόπιστο και καλά επεξεργασμένο σχέδιο που να μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία, κανείς δεν μπορεί να ‘‘σηκώσει’’ τη χώρα πάνω του μόνος. Καλό θα ήταν να το συνειδη­τοποιήσουν όλοι αυτό. Τόσο οι εν ενεργεία όσο και οι επίδοξοι κυβερνήτες.

Ειδικά σε μια εποχή που η όποια μεταπολιτευτική “αθωότητα” έχει χαθεί από καιρό, ο χρόνος λειτουργεί αντίστροφα, η ΕΕ βιώνει και αυτή μια απίστευτη υπαρξιακή κρίση, η γειτονιά μας φλέγεται και η κοινωνία είναι σε απόγνωση».

Δεν χρειαζόμαστε μεσσίες…

«Οι σημερινές ανάγκες της Ελλάδας απαιτούν άλλου είδους πολιτικό σκηνικό. Ευρύτατες συναινέσεις για να κερδηθεί με αποτελεσματικό αλλά συνάμα κοινωνικά δίκαιο τρόπο ο χαμένος χρόνος. Δεν χρειαζόμαστε μεσσίες. Ούτε αυθεντικούς ούτε κατά φαντασία. Ούτε τεχνητές διαιρέσεις και φανατισμούς. Τους επόμενους μήνες οι δημοκρατικοί πολίτες θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να συμμετάσχουν στη δημιουργία μιας νέας μεγάλης προοδευτικής παράταξης που θα μπορεί να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στην ασφαλή και ισότιμη συμμετοχή της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η νέα αρχιτεκτονική είναι υπό διαμόρφωση, και στην επιστροφή της χώ­ρας μας στην κανονικότητα».

Να σηκωθούμε από τον καναπέ

«Που θα ξαναζωντανέψει την ελπίδα. Πρέπει επιτέλους να σηκωθούμε από τον καναπέ. Οι δικές μας επιλογές θα σφραγίσουν ανεξίτηλα, θετικά ή αρνητικά, την ‘‘επόμενη μέρα’’. Έφτασε η ώρα τού Εμείς».

***

Διά χειρός…

…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Τα αποκαΐδια και η ‘‘λογική’’ τους»:

Λαδώνονται όταν…

«Ας είμαστε ρεαλιστές: Ο εφοριακός αυτονόητα λαδώνεται. Ο πολεοδόμος αυτονόητα εκβιάζει, ο γιατρός χρηματίζεται, ο τελώνης “τα παίρνει”, ο δικηγόρος εξαγοράζεται, ο δικαστής ‘‘διασυνδέεται’’, πότε; Όταν χάνεται και σβήνει η επίγνωση του λειτουργού και η χαρά να κοινωνείς, να μετέχεις, να προσφέρεις, να δημιουργείς. Στη σημερινή ελλαδική αγέλη η πραγματικότητα του πολίτη είναι ανύπαρκτη και ακατανόητη, ο ατομοκεντρικός πρωτογονισμός ικανοποιείται με τις ψευδαισθήσεις των εντυπώσεων, των παραισθησιογόνων ‘‘πεποιθήσεων’’ της πάντοτε ακόρεστης καταναλωτικής βουλιμίας, της μικρονοϊκής δοκησισοφίας.

Ακόμα και η πυρόσβεση υπηρετεί εντυπώσεις. Και η ελληνική γη (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αποκαΐδια».

***

Διά χειρός…

…του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη, από τη «Γνώμη» του στα «Νέα» με τίτλο «Πλιάτσικο ιδεών»:

Εμπρός, λοιπόν, για μια Ελλάδα γραία…

«Το λένε τ’ αηδονάκια, αυτό σημαίνει να είσαι ιδεολογικά ξεκάθαρος: Την μια να λες ότι είναι φονιάς ο Στάλιν, την επομένη ομορφόπαιδο. Την μια ο Σόιμπλε είναι τέρας, την άλλη οσιομάρτυς. Την μια να φύγει το ΔΝΤ, την άλλη να έρθει, την μια ο Ολάντ είναι Ολαντρέου και την άλλη ο ναυαγοσώστης μας. Και τώρα, αίφνης, προέκυψε αναδρομικός γεροντο-έρως για τον Ανδρέα Παπανδρέου που τον μισούσαν αβυσσαλέα μια ζωή και τον πολεμούσαν ανελέητα – εξού και εκείνο το αναδρομικό και μνημειώδες ‘‘Ολαντρέου’’. Τώρα, για λίγα πιθανά ψηφαλάκια, γράφουν υπέρ του ωδές με μετασολωμικό λυρισμό.

ʼσε το ακάθαρτο ’89, που κάνανε το δικό τους σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ, μπας και τον στείλουνε φυλακή με τα πάμπερς και τις πάνες της μοχθηρίας. Που θα πει ότι σε λίγο δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να ερωτευθούν σφοδρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, θανάσιμο εχθρό, που τον έχουν επίμονα και αδίκως και διαρκώς συκοφαντήσει – αρκεί να μείνουν καμιά βδομάδα ακόμα τα κουμάντα της εξουσίας. Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκά και γλυκύς ο κρύφιος άρτος.

Εμπρός, λοιπόν, Αντρέα, για μια Ελλάδα γραία. Και για μια ιδεολογία που διαμορφώνεται πάνω στην βάση του ηθικού πλεονεκτήματος και συνοψίζεται στην ρήση ‘‘ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο πόλος μας’’ – εννοείται ο ιδεολογικός πόλος».