Είμαστε άοπλοι παντού…

Δεν φταίνε αυτοί. Φταίμε εμείς, από πάνω έως κάτω, που τους δίνουμε τα προσχήματα για να το κάνουν και ποτέ δεν βάλαμε στο τραπέζι τον λογαριασμό. Τι σας προσφέρουμε και τι μας χρωστάτε… Διαχρονικό το έλλειμμα, επί όλων των πολιτικών που κυβέρνησαν, μεγάλων και μικρών… Αυτά ως ξέσπασμα… Όχι για το χθες αλλά για το οδυνηρό σήμερα, που το ζούμε οκτώ χρόνια τώρα, και πιο απάνθρωπα εκείνος ο κόσμος που είναι μόνιμα στα υπόγεια της πολυκατοικίας. Και με μεγάλο ζόρι καταφέρνει να ζει… «Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει», είχε πει ο μεγάλος μας ποιητής, ο Σεφέρης. Μας πληγώνει όχι η γη μας, αλλά τα έργα των διαχειριστών της. Γιατί τούτη η πατρίδα έχει να προσφέρει μόνο πλεονεκτήματα, και χθες και σήμερα, που τα ζηλεύουν φίλοι (όψιμοι αρκετοί) αλλά και μόνιμοι εχθροί. Μόνο που δεν μας φταίνε αυτοί για εδώ που έχουμε φτάσει. Δυστυχώς, δικές μας είναι οι ευθύνες γιατί μια ζωή, αντί να κοιτάμε πώς δεν θα έχει κανέναν ανάγκη η Ελλάδα, πώς θα δουλεύουν όλα ρολόι για να μη χρειαζόμαστε τους κάθε είδους «προσφερόμενους» προστάτες, με πανάκριβο τίμημα, βγάζουμε τα μάτια μας. Για την καρέκλα πρωτίστως…

Παραστράτησα… Για αλλού πήγαινε το ξεκίνημα…

Η τραγωδία που έπληξε ένα από τα πιο ζηλευτά κομμάτια της χώρας μας, τον Σαρωνικό, από τη Σαλαμίνα μέχρι τη Βουλιαγμένη, λόγω του ναυαγίου του πλοίου που είχε 2.500 τόνους πετρέλαιο, το οποίο μαύρισε τη θάλασσα, προκάλεσε τεράστια οικολογική καταστροφή, ενώ έχει και μεγάλες οικονομικές επιπτώσεις σε όλη αυτή την ελκυστική περιοχή.

Η βασική αιτία ήταν η έλλειψη των απαραίτητων ελέγχων, κάτι που είναι αυτονόητο και για την πιο μικρή χώρα που σέβεται τον εαυτό της, τους πολίτες της, και προστατεύει τη δουλειά τους και φυσικά το περιβάλλον, τη χρήση του οποίου μας έχει παραχωρήσει ο δημιουργός αυτού του κόσμου.

Πιάστηκαν όχι απλώς στον ύπνο αλλά και άοπλοι. Δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τον «εχθρό» ταχύτατα, ώστε να περιοριστεί η ζημιά με το μικρότερο κόστος.

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά αυτά τα χρόνια που η χώρα συλλαμβάνεται άοπλη.

Πριν από έναν μήνα κάηκε ένας από τους πνεύμονες της Αττικής, ο Κάλαμος. Και εκεί ήμαστε άοπλοι. Η φωτιά έσβησε γιατί άλλαξε ο καιρός και σταμάτησε ο αέρας να φουντώνει τις φλόγες. Και δεν ήταν μόνο ο Κάλαμος και το Καπανδρίτι.

ʼοπλοι αποδειχθήκαμε και με την ιστορία της Eldorado. Αλλά και του Ελληνικού. Όχι γιατί δεν είχαμε όπλα, αλλά γιατί ο Στρατηγός δεν είχε ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο στόχος. Και η ζημιά είναι διπλή. Όχι μόνο μπλοκάρει η αξιοποίηση των κοιτασμάτων στις Σκουριές αλλά και το κλίμα που περνάει έξω είναι ότι η Ελλάδα κυνηγάει τους επενδυτές, επομένως διαγράψτε την.

Εκεί, όμως, που κυρίως δείξαμε ότι η Ελλάδα είναι άοπλη και παραδοθήκαμε αμαχητί είναι στις χειροπέδες των Μνημονίων, που απλώσαμε τα χέρια να μας τις φορέσουν. Και στην ίδια ρότα συνεχίζουμε από το 2009 και πάμε και για άλλες χειροπέδες.

Κι όμως, μπορούμε και τις χειροπέδες να σπάσουμε και να φροντίσουμε από κει και πέρα να μην είναι ποτέ η Ελλάδα άοπλη, σε καμία πτυχή της ζωής της.

Αρκεί να αποφασίσουμε τι θέλουμε, πού πρέπει να πάμε. Και με ποια όπλα. Με την προϋπόθεση ότι θα σταματήσουμε να γκρεμίζουμε πυλώνες που πάντα κρατούσαν όρθια τη χώρα. Δεν φταίει ούτε η Πατρίδα ούτε η Εκκλησία για εδώ που φτάσαμε. Αντίθετα, κράτησαν ενωμένη τη χώρα και τον λαό.

Έχουμε όπλα, αρκεί ο Στρατηγός, που θα έχει το πρόσταγμα, να έχει στόχο τις καλύτερες μέρες για τούτη τη γη και τους πολίτες της, τους Έλληνες. Χωρίς να υποβλέπουμε κανέναν και χωρίς να διεκδικούμε άλλους τόπους. Αλλά και να μη νομίζει κανείς ότι δεν μπορούμε να πούμε πια το «Μολών λαβέ».

Οι δυνατότητες που έχει η Ελλάδα αναδείχθηκαν πρόσφατα με την ομιλία του γάλλου Προέδρου στην Πνύκα και τη βόλτα με τη σύζυγό του στο Σύνταγμα.

Από κει που είναι ο Σεφέρης να πει ότι η Ελλάδα δεν τον πληγώνει…