Ως εισαγωγή

Η ελληνική Αριστερά δεν είναι τυχαία. Έχει ισχυρές μαρξιστικές βάσεις, έχει μακρόχρονη πορεία αγώνων και πολιτικών παρεμβάσεων, με στόχο την ιδεολογική της επικράτηση, και χωρίς αμφισβήτηση είναι φιλόδοξη, καθώς εκπροσωπεί την ισχυρότερη πολιτική δύναμη στις χώρες του δημοκρατικού καπιταλισμού. Οι συγκεκριμένοι πολιτικοί του τίτλου με μεγάλη ευκρίνεια διατύπωσαν πρόσφατα την ταυτότητα της μαρξιστικής λογικής που πρεσβεύουν. Ο πρώτος ως ιστορικό στέλεχος του χώρου, με πρακτική αντίληψη των εμποδίων μιας μαρξιστικής λογικής σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, ο δεύτερος ως ικανός θεωρητικός της αντιπαλότητας στην πάλη των τάξεων. Έτσι, με τις πρόσφατες δηλώσεις τους κέρδισαν την ιστορική αναγνώριση ως εκφραστές της μαρξιστικής θεωρίας και πρακτικής στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτό και τους ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα η συμμετοχή τους στον ορισμό της θεμελιακής εξίσωσης.

Φλαμπουράρης

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, με απόλυτη μαρξιστική ειλικρίνεια και ιστορική γνώση, αναγνώρισε ότι στην καπιταλιστική Ευρώπη «δεν μας δίνουν χορηγίες αλλά δάνεια», μας είπε ότι «χρειάζεται αφήγημα» (βλέπε business plan) και, το σημαντικότερο, το αφήγημα πρέπει να κάνει κέρδη (αφού κέρδος = έσοδα – έξοδα). Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ορθότητα της θέσης του από μαρξιστική άποψη; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το αδιέξοδο θεωρητικό ερώτημα που ταλαιπωρεί τους μαρξιστές αιώνες πλέον και έχει να κάνει με την επιβίωση μιας «μη κερδοσκοπικής παραγωγής σε ένα κερδοσκοπικό περιβάλλον»; Ο κ. υπουργός ήταν ειλικρινής και συνεπής. Αν δεν αλλάξει το σύστημα, δεν αλλάζει η κοινωνική πρακτική σε σχέση με το κέρδος.

Δεν ζει με τη σταλινική ψευδαίσθηση, που πρεσβεύει ότι «όταν κρεμάσουμε τους καπιταλιστές, θα μας έχουν πουλήσει το σχοινί που θα χρησιμοποιήσουμε για να τους κρεμάσουμε». Ξέρει ότι η μαρξιστική πρακτική για κατάκτηση των μέσων παραγωγής χρειάζεται αγώνες, υπαναχωρήσεις, ψέματα και, στην έσχατη των περιπτώσεων, ρήξη. Αλήθεια, σε ποιο στάδιο βρίσκεται σήμερα η πορεία της χώρας προς τον μαρξιστικό της μετασχηματισμό; Τα ψέματα πάντως τελείωσαν.

Τσακαλώτος

Ο κ. υπουργός των Οικονομικών έχει τεράστια θεωρητική παιδεία. Πέρασε από εξαιρετικά «δημόσια» σχολεία της Γηραιάς Αλβιώνος, μελέτησε τους κλασικούς πολιτικούς φιλοσόφους από τα πρωτότυπα, αναγνώρισε την αντιπαλότητα του Μαρξ με τον Διαφωτισμό της Σκωτίας και πάτησε γερά στη σημασία της διανομής του πλούτου ως μηχανισμού κοινωνικής ισορροπίας, σε αντιπαράθεση με τη δημιουργία του. Αν η διανομή του πλούτου είναι άνιση, η δημοκρατία είναι ανελεύθερη.

Χρησιμοποιώντας το βήμα της Βουλής, τοποθετήθηκε με σαφήνεια και ειλικρίνεια: «Δεν μπορείς να είσαι δημοκράτης και στη δουλειά να είσαι δούλος». Σαφές. Η ατομική ελευθερία θεμελιώνεται στην εργασία και όχι στα ατομικά δικαιώματα μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία κοινωνικής επιλογής. Μια κυβέρνηση, μας λέει ο κ. υπουργός, η οποία εκλέγεται δημοκρατικά σε περιβάλλον ανελεύθερης εργασίας, δεν είναι δημοκρατική κυβέρνηση. Είτε είναι μια καπιταλιστική κυβέρνηση που προστατεύει το σύστημα είτε είναι μια κυβέρνηση που οι εργαζόμενοί της αναγνωρίζουν τον ρόλο της μετάβασης προς μια μη καπιταλιστική, δημοκρατική κοινωνία, προς μια διακυβέρνηση με μη δούλους εργαζόμενους. Δεν νομίζουμε ότι ο κ. Κουτσούμπας θα έλεγε κάτι διαφορετικό. Όσοι δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, το γνωρίζαμε. Όσοι τον ψήφισαν, το ήξεραν ή πίστευαν ότι αυτά δεν γίνονται σε μια καπιταλιστική και ευρωπαϊκή χώρα; Τώρα, όπως λέει κι ο λαός, «καλομελέτα κι έρχεται», ή «περσινά, ξινά σταφύλια».

Και για του λόγου το αληθές:

«Ελλάς – Γαλλία, Συμμαχία»

Θα συμπαραταχθούμε με τις αλλαγές στην εργατική νομοθεσία της φίλης Γαλλίας που εισηγείται ο Πρόεδρος Μακρόν ή θα συμπαραταχθούμε αλληλέγγυοι στα γαλλικά συνδικάτα; Μπορούν χώρες με Μνημόνια και με επιτήρηση να λειτουργούν με ανελεύθερους εργατικούς νόμους και η Γαλλία να προχωρεί ανταγωνιστικά σε απελευθέρωση της αγοράς εργασίας; Αυτό είναι το ερώτημα των γαλλικών συνδικάτων και αυτό θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας από τους έλληνες συμμάχους, ως μηχανισμό κοινωνικής ισορροπίας.

Φορολογική δικαιοσύνη

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες πολιτών. 1. Αυτοί που δεν χρωστούν στο Δημόσιο, αλλά βλέπουν -λόγω σπάταλης διαχείρισής του- τα τρέχοντα και μελλοντικά τους εισοδήματα να μεταβιβάζονται αργά αλλά σταθερά προς αυτό. 2. Αυτοί που προσπαθούν να γίνουν φορολογικά συνεπείς για τα εισοδήματα του παρελθόντος, αλλά τρέμουν τη στιγμή που η εφορία θα συνειδητοποιήσει ποια είναι η συσσωρευμένη περιουσία τους. Σκέπτονται λοιπόν: «Κρύψε τα πρόσφατα, για να μη σου ζητήσουν για το παρελθόν»… 3. Τέλος, είναι εκείνοι που ενώ το Δημόσιο τους οφείλει, δεν τους πληρώνει, τους φορολογεί και τους επιβάλλει πρόστιμα, καθώς αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους. Και οι τρεις, κατά τον κ. Φλαμπουράρη, έδωσαν στο Δημόσιο το σχοινί για να τους κρεμάσει. Ας πρόσεχαν.

Δημόσιοι υπάλληλοι

Είναι το λούμπεν προλεταριάτο. Τους διόρισαν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Τους είχαν στην εξάρτησή τους οι πολιτικοί εκφραστές της ανελεύθερης, για την εργατική τάξη, δημοκρατίας. Αποτέλεσμα της συγκεκριμένης κοινωνικής εξέλιξης είναι, σήμερα, οι δημόσιοι υπάλληλοι να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν την αλλαγή που πρεσβεύει ο κ. Τσακαλώτος. Για να το αντιληφθούν, λέει ο κ. πρωθυπουργός, θα προσλάβουμε νέους από το εξωτερικό, με ανταγωνιστικούς για το εξωτερικό μισθούς, που θα μπορέσουν να τους «μάθουν καπιταλιστικά γράμματα». Δεν χρειάζονται στην παρούσα φάση απολύσεις. Δεν χρειάζονται αξιολογήσεις. Δεν χρειάζονται μετεκπαίδευση. Δεν χρειάζονται σύγχρονα διοικητικά συστήματα αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα. Managers από το εξωτερικό χρειάζονται, κατά τον κ. πρωθυπουργό.

Κοινωνική Ασφάλιση

Μια ανελεύθερη δημοκρατία σε μετάβαση απαιτεί το σύνολο των εργαζομένων και των συνταξιούχων να μη γνωρίζει πού πάνε οι εισφορές που καταβάλουν οι ίδιοι και οι εργοδότες τους. Η ανελεύθερη ΕΕ μας επέβαλε να ενοποιήσουμε τα Ταμεία και να αποτυπώσουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις όλων σε μία καρτέλα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από μία καρτέλα. Θεώρησαν ότι η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί βασικό πυλώνα της κοινωνικής δικαιοσύνης στις ανελεύθερες δημοκρατίες του καπιταλισμού.

Λάθος και πάλι, διότι όποιος γνωρίζει τα ατομικά του δικαιώματα μπορεί να τα διεκδικήσει. Ενώ όποιος δεν τα γνωρίζει γίνεται αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης (subject, κατά τη βασιλική βρετανική δυναστεία). Το υπό καταδίκη κεφαλαιοποιητικό σύστημα, που θα αναδειχθεί, αν φτιάξουμε ασφαλιστικές καρτέλες, νομοτελειακά θα αναδείξει την ανισότητα και την κοινωνική αδικία. Δεν θα αλλάξει την πραγματικότητα, θα αλλάξει απλά την έκταση της αδικίας.

Γιατί οι κυβερνώντες λοιπόν δεν το θέλουν; Διότι αν το «έσοδα μείον έξοδα» δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ασφαλισμένων, τότε και οι διοικούντες θα γνωρίζουν πού θα έπρεπε να γίνουν περικοπές… Το αφήγημα που θέλει να κόβουμε οριζόντια, μέχρι εκεί που οι «ασφαλισμένοι δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από το κορμί τους», είναι ρεαλιστικό, αν επιζητούμε την απόγνωση των ασφαλισμένων.