Τι Ανδρέας, τι Τσίπρας;

«Ήταν ο Ανδρέας ψεύτης;», που δημοσιεύθηκε ως κύριο θέμα στην κυριακάτικη εφημερίδα «Documento», μια και το συμπέρασμα που έβγαινε ήταν ότι ο Τσίπρας βαδίζει στην ίδια γραμμή που κινήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το άρθρο έγινε θέμα συζήτησης και έντονης αντιπαράθεσης από την πρώτη στιγμή. Ειπώθηκε, μάλιστα, ότι ο Τσίπρας προσπαθεί να αλιεύσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ εμφανιζόμενος ως ο νέος Ανδρέας.

Τα σχόλια έδωσαν και πήραν. Παραθέτου­με κάποιες εντελώς διαφορετικές γνώμες, για να ξέρει ο αναγνώστης τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς. Και έτσι να μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Είναι το άρθρο του Θανάση Καρτερού που δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» της περασμένης Δευτέρας, με τίτλο: «Έχει κοινά σημεία ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα;», το άρθρο στα «Νέα», επίσης της περασμέ­νης Δευτέρας, του πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Φοίβου Ιωαννίδη με τίτλο: «Το μηδέν και το άπειρο» και το άρθρο στην «Κα­θημερινή» του Παντελή Μπουκάλα, με τίτλο «Η μυ­θική ‘‘κληρονομιά του Ανδρέα’’».

Τα συμπεράσματα δικά σας…

***

Θα βρεθούμε μια μέρα από τις ρίζες στις μίζες;

«Ένα ερώτημα, με αφορμή την 3 του Σεπτέμβρη: Έχει κοινά σημεία ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα; Μην βιαστείτε να απαντήσετε αρνητικά, τσατισμένοι με την προπαγάνδα των ηλιθίων, που γκαρίζει ότι είμαστε το βαθύ ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και τέτοιες ανοησίες. Διότι, όντως, ο ΣΥΡΙΖΑ, από πολλές απόψεις, έχει κοινά σημεία με το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ίδιος, δεν είναι ευθεία συνέχειά του, δεν υπάρχουν κάποιες ρέ­πλικες του Παπανδρέου, του Γεννηματά ή του Λαλιώτη. Απευθύνεται όμως στις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις. Στηρίχτηκε από έναν κόσμο, που για χρόνια ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ και απογοητεύτηκε. Και οι προγρα­μματικές του θέσεις -λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία, σοσιαλισμός με δημοκρατία- δεν έχουν και μεγάλες διαφορές με τη διακήρυξη της 3 του Σεπτέμβρη. Προφανώς και είναι διαφορετική η κατάσταση σήμερα. Προφανώς, επίσης, οι εν πολλοίς κομμουνιστικές ρίζες και το βιογραφικό του ΣΥΡΙΖΑ τον διαφο­ροποιούν εξαρχής από το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς, επίσης, προέχει, για τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, και την κοινωνική δικαιοσύνη, να τελειώνουμε με το καθεστώς των Μνημονίων. Αν όμως θέλουν να μας φορτώσουν την ‘‘κατηγορία’’ ότι επιδιώκου­με να προχωρήσουμε και να ολοκληρώσουμε όσα το ΠΑΣΟΚ μετά το ’85 άφησε μισά ή και αργότερα τα πήρε πίσω, δεν βλέπω γιατί να μην τη δεχτούμε. Και να μη θυμίζουμε πόσο ανατριχιαστικά όμοιος είναι ο τρόπος με τον οποίο το κατεστημένο, τότε και τώρα, αντιμετώπισε τον ‘‘κίνδυνο’’ της αλλαγής, ή των αλλαγών. Ποιοι ήταν τότε οι ψεύτες, οι λαϊκιστές, οι φίλοι της τρομοκρατίας.

Θυμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και σε κάτι άλλο, όμως, το ΠΑΣΟΚ της αθωότητας. Στο απροσδόκητο της εξουσίας. Στην ταχύτητα με την οποία ε­κτινάχτηκε μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Με τις καλύτερες των προθέσεων, και με τις χει­ρότερες των προϋποθέσεων, να κάνει πράξη όσα υποσχέθηκε. Διότι ο κωλοπετσωμένος αντίπαλος. Διότι η διαπλοκή. Διότι οι αδυσώπητοι δανειστές. Διότι η πόρνη Ευρώπη. Διότι τα ψέματα, οι συκοφαντίες, οι δολο­φονίες χαρακτήρων. Διότι, χίλια δυο. Και μας προέκυψε ο συμβιβασμός του ’15. Ο οποίος διασκορπίστηκε σε δεκάδες συμβιβασμούς στην οικονομία και στην κοινωνία. Κι έτσι βρι­σκόμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, μπροστά στο δίλημμα που βρέθηκε κάποτε το ΠΑΣΟΚ: Θα προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα για να την αλλάξουμε ή για να την αράξουμε;

Το ΠΑΣΟΚ ξέρουμε τι έκανε. Ξέρουμε και τι έπαθε. Σε ποιο κατήφορο οδηγήθηκε. Ας το έχουμε υπόψη. Όλοι μας. Θα υπάρχουμε ως αριστεροί, αμφισβητίες, κομμουνιστές, ιδεολόγοι. Ή θα βρεθούμε μια μέρα να θεωρούμε τέχνη του εφικτού τις παρτούζες με τους επικυρίαρχους. Ή, ακόμα χειρότερα, από τις ρίζες στις μίζες».

Θανάσης Καρτερός

***

Και η απάντηση: «Τον δειλό τον γνωρίζεις από το ανέβασμα που δεν το αξίζει»

«Πώς και σε τι μοιάζει με τον τυχερό κ. Τσίπρα, που τολμά να συγκρίνεται μαζί του; Δεν μισώ ούτε φθονώ τον Πρωθυπουργό Τσίπρα για την τύχη του. Θυμίζω όμως την αρχαιοπρεπή ρήση ‘‘ουκ αρέσει μοι τύχη πολλά γελώσα’’. Και ακόμη ότι ο Σαίξπηρ έγραψε ότι ‘‘το κακό που θα πράξουν στη ζωή τους οι άνθρωποι ζει και ύστερα από αυτούς’’. Στους νεαντερτάλιους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ιδιαίτερα στον κ. Τσίπρα που έγινε πρωθυπουργός της χώ­ρας μόλις έκλεισε τα 40 του, χωρίς να έχει προ­ηγουμένως κάνει τίποτε στη ζωή του, αφιερώνω το εξαιρετικό σονέτο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου: ‘‘Τον ήρωα τον γνωρίζεις από την πτώση και τον δειλό από το ανέβασμα που δεν το αξίζει. Του πρώτου το όνομα το ψι­θυρίζει στα αφτιά του λαού ένας άγνωστος με πλούσια γνώση. Του άλλου το όνομα το σαλπίζει και με τα τύμπανα το διαφημίζει στην αγορά ο εσμός των εργολάβων’’».

Φοίβος Ιωαννίδης

***

Εκπασοκισμός του ΣΥΡΙΖΑ…

«Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ή ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά πριν αναρωτηθούν ποια είναι η σχέση τους με την “κληρονομιά του Ανδρέα” ή του εξιδανικευόμενου ‘‘πρώτου ΠΑΣΟΚ’’, φρόνιμο και ωφέλιμο θα ήταν να αναρωτηθούν, τώρα που άρχουν σε μια χώρα υπό επιτροπεία, ποια η σχέση τους με τη μικρή έστω κληρονομιά της ανανεωτικής Αριστεράς. Το πρόβλημα άλλωστε με όσους κατακτούν την εξουσία, δεν είναι πόσο απιστούν στις προεκλογικές εξαγγελίες τους, συμμορφωμένοι βίαια από την πραγματικότητα, που την ορίζουν υπέρτερες δυνάμεις, εσωτερικές και του εξωτερικού, αλλά πόσο απομακρύνονται από τις ιδρυτικές αρχές και αξίες τους. Αν ο εκπασοκισμός του ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν αποκλειστικά στην είσοδο στις τάξεις του στελεχών κάθε βαθμίδας που συνεχίζουν να ομνύουν στο όνομα του Ανδρέα, θα ήταν ίσως ιάσιμος. Είναι όμως βαθύτερος και εκτεταμένος. Και έχει θίξει την ίδια την κορυφή, όπως έδειξε η αυτοπρο­βολή του κ. Τσίπρα πάνω σε ένα εξωραϊσμένο πορτρέτο του Ανδρέα».

Παντελής Μπουκάλας