Η αξιοπρέπεια ήταν η λέξη που χαρακτήριζε τον Αλέξανδρο Βέλιο
Η ευστάθεια του νου και της σάρκας σου δεν σε είχε ακόμη προδώσει. Το βλέμμα σου είχε μια πραότητα, μου έγνεθε αβίαστα πως ήσουν έτοιμος και αποφασισμένος για το τελευταίο σου μεγάλο ταξίδι…
Ελπίζω έτσι γαλήνια και ατάραχα να συνεχίζεις τον διαρκή σου προορισμό που τόσο άδικα επωμίστηκες. Όσο για μένα, έσω σίγουρος πως όσο ζω, στον βαθμό που μπορώ, θα κάνω ορατή την πλούσια πνευματική σου σκευή όπως αυτή έχει αποτυπωθεί μέσα από τα βιβλία σου, το λόγο σου, τις εκπομπές σου, την πληθωρική σου και μάχιμη παρουσία όλων αυτών των ετών.
Αν μου ζητούσε, πλέον κάποιος να χαρακτηρίσω μονολεκτικά την προσωπικότητα του Αλέξανδρου, θα χρησιμοποιούσα τη λέξη αξιοπρέπεια… Μία λέξη που τον συνόδευε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του έως και την τελευταία στιγμή.
Υπήρξε υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας. Εγκεφαλικός ηδονιστής, ευρυμαθής εστέτ, διανοούμενος, ποιητής, δημοσιογράφος, μια πολυπρισματική προσωπικότητα.
Η πλειοψηφία του κόσμου τον γνώρισε μέσα από την πολυετή τηλεοπτική παρουσία του, που χαρακτηρίζεται από τη στράτευσή του στην ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία, είχε εντούτοις αναπτύξει από πολύ μικρός ποιητική και συγγραφική δραστηριότητα. Η βαθιά του αγάπη για το βιβλίο, τον ώθησε να συνεργαστεί με τις εκδόσεις «Ροές» ως μεταφραστής και δοκιμιογράφος, υπεύθυνος της σειράς MicroMega. Επιχείρησε μια αιχμηρή είσοδο στο πεδίο της ποίησης, με το βιβλίο του «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» και συγκλόνισε με την τελευταία του παρακαταθήκη «Εγώ κι ο θάνατός μου».
Ένας διάλογος τετ α τετ με τον θάνατο, ένα μανιφέστο υπέρ του ανθρώπινου δικαιώματος σʼ ένα αξιοπρεπές τέλος, που προβληματίζει και κινητοποιεί.
Τον άκουγα πάντα να λέει «Με το βιβλίο μου θέλησα να σπάσω το ταμπού που περιβάλλει τη λέξη ʽʽευθανασίαʼʼ στην Ελλάδα… Και να πιέσω με όλες τις δυνάμεις μου για μια αλλαγή, για ένα εκσυγχρονισμό της σχετικής νομοθεσίας…». Το έργο μου είναι μια μικρή παρακαταθήκη, ένα υλικό απαθανάτισης». Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το εν λόγω βιβλίο.
«…Ο χρόνος, το πέρασμα του χρόνου, έλεγε η Simon Weil, είναι η χειρότερη τραγωδία του ανθρώπου, και πρωταρχική αιτία κάθε μορφής σκλαβιάς. Αρνούμαι να εγκλωβιστώ στις μνήμες μου, να παγιδευτώ στη φυλακή του παρελθόντος, αρνούμαι να υποκύψω στο σπαραγμό ενός μέλλοντος που δεν έχω πια. Για πρώτη φορά, προσπαθώ συνειδητά να ζω στο παρόν μου.
Τον λίγο καιρό που μου απομένει, κάθε καινούργια μέρα που μετρώ, εκείνο που με διακατέχει πιο επιτακτικά είναι η επιθυμία ο θάνατός μου να ʽναι συνεπής με το ατομικό credo της ζωής μου. Η επιβεβαίωση αυτή είναι η ύστατη ματαιοδοξία μου. Θέλω (αλλά θα προλάβω;) να μετατρέψω συνειδητά το θάνατό μου σε μια πράξη καθαρής ελευθερίας!».
(Το παραπάνω κείμενο έχει γράψει η σύζυγος του Αλέξανδρου, η Νάντια Γερολυμάτου – Βέλιου)