Εγκλήματα…

Η Εσθονία, στο πλαίσιο της Προεδρίας της στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισε να οργανώσει ένα συνέδριο προκειμένου να επαναφέρει στη μνήμη όσα διέπραξαν, κυρίως προπολεμικά αλλά και μετά τον πόλεμο, οι κομμουνιστές. Αυτομάτως, μνήμες και έντονες αντιπαλότητες μεταξύ θιασωτών αντιθέτων ιδεολογιών ξαναζωντάνεψαν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δυσαρεστήθηκε για αυτό το συνέδριο. Θα τη δυσαρεστούσε μόνο εάν γινόταν λόγος για τα εγκλήματα του ναζισμού, μην τυχόν και ενοχληθεί η Γερμανία (εδώ, στην πατρίδα μας, μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλόπουλος είχε το σθένος να διαμηνύσει στο Βερολίνο ότι η εθνική μας θέση για τις γερμανικές αποζημιώσεις είναι αδιαπραγμάτευτη).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποκριτικά οδύρεται επιλεκτικά για τα θύματα των «Κόκκινων». Αφήνει στο περιθώριο το κεφάλαιο του ναζισμού και εμφανίζεται ως «αμύντορας της Δημοκρατίας» αυτή, η οποία έχει επιφέρει στα κράτη του Νότου τη χειρότερη και την πλέον ύπουλη δικτατορία από όσες γνωρίσαμε μεταπολεμικά. Διότι η παραμορφωμένη Ευρώπη κατήργησε στην ουσία τα Κοινοβούλια, τα οποία υφίστανται μόνο για να δίνουν «δημοκρατικοφάνεια» στα επαίσχυντα οικονομικά μέτρα σε βάρος των πολιτών που απαιτούν οι Βρυξέλλες. Για αυτά τα εγκλήματα σε βάρος ολόκληρων πληθυσμών δεν κάνει λόγο κανείς ούτε ευαισθητοποιήθηκε η Εσθονία.

Στην Ελλάδα πώς αντέδρασαν για αυτό το συνέδριο; Η κυβέρνηση του Τσίπρα αρνήθηκε να λάβει μέρος. Ο Κοντονής και ο Αλεξιάδης ξαφνικά μετεβλήθησαν σε… λάβρους υπερασπιστές του κομμουνισμού! Και εδώ βρίσκεται η υποκρισία του κυβερνώντος κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε «γερμανοτσολιάς» της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, ξαφνικά υψώνει… σφυροδρέπανα και κόπτεται υπέρ του… Στάλιν! Με αυτόν τον τρόπο ελπίζει στην ανοχή του ΚΚΕ! Και χρησιμοποιεί ένα κωμικό «αριστερό» προσωπείο για να καλύψει την υποταγή του στον νεοναζισμό του Σόιμπλε. Η Νέα Δημοκρατία θυμήθηκε τον αντικομμουνιστικό οίστρο της Δεξιάς, αλλά αδιαφορεί εάν έχει προσκυνήσει στο Βερολίνο, αφού σε αυτό ποντάρει για να έλθει στην εξουσία. Έχουμε, όμως, και την αντίδραση του ΚΚΕ, που έκανε λόγο για «πρωτόγονο και χυδαίο αντικομμουνισμό».

Θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να λέμε την αλήθεια προς πάσα κατεύθυνση. «Πρωτόγονος και χυδαίος» ήταν ο Σταλινισμός, ο οποίος παραμόρφωσε τον κομμουνισμό. Ο Ζαν Ελενστέιν, καθηγητής της Ιστορίας στη Σορβόννη, που διηύθυνε το Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών στο Παρίσι, είχε γράψει μια σπουδαία ανάλυση για την «Ιστορία του Σταλινικού Φαινομένου». Διότι τα εγκλήματα αυτού του «φαινομένου» αποτελούν ιστορικό γεγονός και δεν είναι δυνατόν να τα παραβλέπουμε. Τότε –μέσα της δεκαετίας του 1930– ο Στάλιν είχε καταφέρει να κυριαρχήσει στο ΚΚ ΕΣΣΔ και στο κράτος, έχοντας υποχείριά του τον κομματικό-κρατικό μηχανισμό, τη μυστική αστυνομία (Νικαβεντέ) και τον Κόκκινο Στρατό. Και ήθελε να βγάλει από τη μέση όποιον θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη μονοκρατορία του. Αρχή στην «πάσα συμφορά» έγινε με τη δολοφονία του μέλους του ΠΓ του Κίροφ (1/12/1934) από κάποιον ανισόρροπο Νικολάγεφ, που αργότερα απεδείχθη ότι ήταν «βαλτός» της Νικαβεντέ. Στη δίκη του ο δράστης «ομολόγησε» (η πρώτη «ομολογία») πως είχε σκοτώσει τον Κίροφ κατʼ εντολήν κάποιων «παράνομων κέντρων» που συνδέονταν δήθεν με τον Τρότσκι και τον Ζινόβιεφ, οι οποίοι σκόπευαν να δολοφονήσουν τον Στάλιν! Ο Νικολάγεφ εκτελέστηκε, αλλά ο Στάλιν βρήκε ευκαιρία να χαλκεύσει «ευθύνες» της δολοφονίας και των «συνωμοσιών» στους «απείθαρχους» συντρόφους του και να εξαπολύσει τερατώδη και ανελέητο διωγμό κατά των «τρομοκρατών». Ο Ζινόβιεφ και μαζί του ο Κάμενεφ και εκατοντάδες άλλοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις (Ιανουάριος 1935).

Αλλά αυτό ήταν το «προσφάι» μόνο για τον σταλινικό Λεβιάθαν. Η ανθρωποβόρα μηχανή είχε μπει μπροστά και τίποτα δεν τη σταματούσε. Ενάμιση χρόνο μετά (Αύγουστος 1936) άρχισαν οι μεγάλες «δίκες», που στόχος τους ήταν όχι μόνο να εξοντωθούν φυσικά οι ιστορικοί αρχηγοί της Επανάστασης του 1917 αλλά και να ατιμαστούν ηθικά και πολιτικά ως προδότες της χώρας και του κόμματος. Η μέθοδος για αυτόν τον… «άγιο σκοπό» ήταν πασίγνωστη: «Εκλεπτυσμένες μεθοδεύσεις» βασανισμού, χρήση παραισθησιογόνων και απειλές για τις οικογένειές τους. Στο πολύκροτο 20ό Συνέδριο ο Χρουστσόφ διάβασε κείμενο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ που «εξηγεί ότι η εφαρμογή σωματικών πιέσεων (εξευγενισμένη έκφραση για τα βασανιστήρια) είχε επιτραπεί από το 1937, με την άδεια της Κεντρικής Επιτροπής». Με τέτοιες μεθόδους ο Στάλιν αποδεκάτισε τους πρωταγωνιστές της Επανάστασης. Ο Μπουχάριν, που ο Λένιν τον χαρακτήριζε «ο πιο μεγάλος θεωρητικός μας, το αγαπημένο παιδί του κόμματος», ύστερα από φοβερά βασανιστήρια ενοχοποίησε τον εαυτό του και άλλους συντρόφους του. Και ο Τρότσκι, η μεγαλύτερη μορφή της Επανάστασης (ανώτερος και του Λένιν), δολοφονήθηκε άγρια τον Αύγουστο του 1940 στο Μεξικό από τον Ραμόν Μερκαντέρ, πράκτορα του Στάλιν.

Αυτά όλα δεν τα ξεχνάμε, και η Ιστορία διδάσκει. Αλλά θα είναι άδικο να δώσουμε μια γενίκευση στον κομμουνισμό εξαιτίας των όσων συνέβησαν τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και σε πολλές χώρες τού τότε «Ανατολικού Μπλοκ». Διότι τα κομμουνιστικά κόμματα στον ευρωπαϊκό χώρο (Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας κ.ά.), χωρίς τις παραμορφώσεις του Σταλινισμού, διεδραμάτισαν θετικό ρόλο και υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία και τα δίκαια των εργαζομένων. Γιʼ αυτό και απαιτείται μεγάλη ιστορική έρευνα για να δούμε με ποιον τρόπο κατόρθωσε ο καπιταλισμός (και η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) να συρρικνώσει, να αχρηστεύσει τον ευρωπαϊκό κομμουνισμό και να σβήσει τον αληθινό σοσιαλισμό.

Η γερμανοευρωπαϊκή ένωση θυμήθηκε τώρα υποκριτικά τα «θύματα του κομμουνισμού», ίσως διότι έχει πληροφορίες ότι σημειώνεται κάποια ανασυγκρότηση στον αριστερό χώρο πανευρωπαϊκά. Και μια αντίσταση στην αισχρή δικτατορία των Βρυξελλών ανησυχεί τους τραπεζίτες του διεθνούς καπιταλισμού. Οι Βρυξέλλες φοβούνται να μην υπάρχουν αντιδράσεις στα δικά τους εγκλήματα κατά των εργαζομένων, συνταξιούχων, ανέργων κ.λπ. Αυτά τα σημερινά εγκλήματα προσπαθούν να καλύψουν. Όμως, μόνο οι ανιστόρητοι και κακής πίστεως άνθρωποι παραβλέπουν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ αποτέλεσε έναν ισχυρό πόλο για τις εργατικές μάζες, παράγοντα ελπίδας για το παγκόσμιο προλεταριάτο και φόβο για τον ανάλγητο και ύπουλο καπιταλισμό. Εξάλλου, η Σοβιετική Ένωση αποτέλεσε έναν ιδιόρρυθμο παράγοντα στις διεθνείς σχέσεις, γιατί ήταν το μοναδικό εργατικό κράτος ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η σημασία της, όμως, δεν ήταν σε όλο το διάστημα του Μεσοπολέμου κυριαρχική από την άποψη των διεθνών εξελίξεων. Κατά το διάστημα αυτό η ΕΣΣΔ ήταν προσαρμοσμένη στις ανάγκες της, ως χώρα που είχε βγει από έναν εξωτερικό πόλεμο και έναν πόλεμο εμφύλιο –με την επιπλοκή της ξένης επέμβασης–, που την είχε εξουθενώσει. Και είχε βαλθεί στον άθλο –πάνω στα ερείπια και μέσα σε μια καθυστερημένη χώρα– να πραγματοποιήσει τον «σοσιαλισμό σε μια μόνη χώρα». Βέβαια, υπήρχαν παντού κομμουνιστικά κόμματα και γινόταν παντού λόγος για τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»! Άλλωστε, αυτό ήταν το σύνθημα του φασισμού, που αποτέλεσε τη μεγάλη υποκριτική προσπάθεια του ευρωπαϊκού καπιταλισμού για να επιπλεύσει. Η ΕΣΣΔ, όμως, σύντομα πήρε την ευκαιρία να αποδείξει την αποφασιστικότητά της στη λύτρωση λαών από τα δεσμά τους.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε απότομα μια τεράστια αύξηση της σημασίας της Σοβιετικής Ένωσης, που εκτινάχθηκε στην κορυφή των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο αγώνας και η νίκη της κατά του ναζισμού (των προγόνων του Σόιμπλε και της Μέρκελ) πολλαπλασίασαν την αίγλη της και την κατέστησαν πρώτο παράγοντα της διεθνούς ζωής, στην οποία τοποθετήθηκε ως μια μεγάλη δύναμη, με θυσίες και τρόπαια. Ούτε είναι δυνατόν να αποσιωπάται η θυσία εκατοντάδων κομμουνιστών διαφόρων χωρών, που έδωσαν τη ζωή τους, πλάι σε συντρόφους άλλων ιδεολογιών, για να ηττηθεί το ναζιστικό τέρας. Τι έγινε, όμως, τα τελευταία χρόνια; Το ναζιστικό τέρας επέζησε. Απλώς φόρεσε κομψό ευρωπαϊκό κοστούμι, έχει την έδρα του στις Βρυξέλλες και έχει καθυποτάξει τους λαούς, όχι με βόμβες αλλά με το επαίσχυντο «ευρώ». Από την άλλη πλευρά, τα καθεστώτα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης κατεδαφίστηκαν, όπως και το Τείχος του Βερολίνου. Κι αυτό ήταν μέγα ατύχημα για την παγκόσμια ισορροπία. Δυστυχώς, οι εξελίξεις ξέφυγαν από κάθε πρόβλεψη. Η έννοια της ελευθερίας για τους πολίτες διαστρεβλώθηκε. Διότι η ελευθερία φοράει τις χειροπέδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και η πονηρή ταύτιση του Σταλινισμού με τον σοσιαλισμό εξυπηρετεί μόνο τα ύπουλα σχέδια εκείνων που καπηλεύονται τη Δημοκρατία.

Στον πόλεμο του 1914, η Ρόζα Λούξεμπουργκ έδωσε ένα διαχρονικό στίγμα: «Η παραφροσύνη θα σταματήσει, η αιμόφυρτη περιπέτεια θα τερματιστεί μόνο εάν αφυπνισθεί η πολιτική συνείδηση των εργαζομένων…». Η Ρόζα καλούσε τους εργάτες σε Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και Αγγλία να δώσουν τα χέρια. Και στον «βάρβαρο χορό των καπιταλιστικών υαινών να αντιτάξουν όλοι την πανίσχυρη κραυγή του συνασπισμού των εργαζομένων: Προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε…»! Σήμερα, η παραφροσύνη της ευρωλαγνείας θα σταματήσει μόνο αν αφυπνισθούν οι μάζες των εργαζομένων, μόνο αν ενωθούν όλοι οι «προλετάριοι» (διότι τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα μάς μετέβαλαν όλους σε προλετάριους) και αντισταθούμε σε «αριστερούς» και σε «δεξιούς» που υπηρετούν τους ξένους αποικιοκράτες. Να αντισταθούμε στις «καπιταλιστικές ύαινες» των ημερών μας. Ο σοσιαλισμός έχει νόημα πλέον μόνο εάν παλέψει για τη συνεννόηση των λαών του Νότου, που στενάζουν κάτω από τη δεσποτεία των ξένων τραπεζιτών. Ενώ, όμως, ο Σταλινισμός έχει σβήσει, ο ναζισμός, με καινούργιο ευρωπαϊκό μανδύα, προχωρεί ακάθεκτος να ολοκληρώσει ό,τι δεν πρόφτασε ο Χίτλερ. Και έχει το θράσος η Ευρωπαϊκή Ένωση να διοργανώνει και «διεθνή συνέδρια» για εγκλήματα παλαιών, σκοτεινών εποχών, όταν τα δικά της εγκλήματα σήμερα αφανίζουν έθνη και λαούς.